[:nl]Maffiose wat CBR heet[:]

sep 18, 2017

[:nl]Vanaf het moment dat ik wakker werd, was ik er al mee bezig. De zenuwen gieren bij mij net zo hard door mijn lijf als bij haar maar ik kon niets anders doen dan afwachten. Ik maakt ontbijt en lunch klaar voor zoon. Ik breng hem naar school en rij zelf door naar mijn afspraak vlakbij Schiphol. Ik was natuurlijk veel te vroeg dus zat ik in m’n uppie zenuwachtig te zijn. Nu stapt ze in de auto. Nu komt ze er aan. Nu heeft ze het gesprek. Nu moet het gaan gebeuren.

Ondertussen is mijn afspraak precies op tijd aangeschoven. Ik verontschuldig me voor het aan laten van mijn telefoon. Normaal doe ik dat nooit. Ik hou van beleefdheden maar dit is een uitzondering. Dochterlief moet voor de derde keer rij-examen doen. Ze gaat dood van de zenuwen en ik ook. Haar rij-instructeur heeft al die tijd geroepen dat ze perfect auto kan rijden. Beter dan menig automobilist die zijn papiertje al heeft. Maar daar heeft ze niets aan. Haar geluk hangt af van een examinator die wel of geen ruzie heeft gehad met zijn ex-vrouw die ochtend. Een examinator die wel of geen lol heeft in zijn werk. Je kunt nog zo je best doen maar je geluk hangt af van iemand die je goed gezind is of niet.

Trillend als een rietje begint ze aan haar examen. Ze heeft altijd al examenvrees gehad maar in dit geval is het nog tien keer erger omdat je afhankelijk bent van de grillen van iemand die je op een maandagmorgen voor het eerst ontmoet. Hij kent haar niet. Hij weet niets van haar verleden, van haar dromen en van haar angsten. Hij weet ook niet dat ze gewoon ontzettend goed kan rijden. Hij ziet niet dat ze slimmer is dan menig automobilist op de weg die al appent zijn kinderen naar school brengt. Zij is slim, zodra ze instapt gaat de telefoon uit.

Ze rijdt als een zonnetje. Zelfs haar instructeur die meerijdt bevestigt dat. Ze hoort gewoon haar rijbewijs te krijgen. De tweede keer hoorde ze het al te krijgen maar nu zeker. Toch hoort ze helaas dat ze haar rijbewijs nog niet krijgt. Iets met onzekerheid ofzo. Onzeker? Onzeker zijn is een moment opname! Als je al twee keer bent afgewezen is het dan niet een logische, menselijke reactie dat je voor de derde keer onzeker bent? En wie bepaalt die onzekerheid? Een gecertificeerde psycholoog? Een psychiater? Nee hoor, gewoon een examinator die zijn papiertje gehaald heeft via een thuisstudie. Iemand die nergens anders aan de bak kon komen en uiteindelijk maar examinator werd. Iemand die haar een half uur eerder de hand schudde en haar voor die tijd nooit heeft gezien.

Kun je het aanvechten? De instructeur zat erbij en was het er duidelijk niet mee eens. Nee dat kan niet. Het besluit van een examinator die toevallig op een maandagmorgen een examen aflegde bij een meisje, wat vreselijk nerveus was maar besloot dat te bestempelen als onzekerheid, laat hij opnieuw zakken. Toen ik het hoorde begon mijn bloed te koken want het geeft niet alleen een flinke deuk in haar zelfvertrouwen maar wat denk je van de kosten? Dat is lekker verdienen zo voor het CBR, we laten iedereen gewoon een paar keer zakken dan maken wij wat meer winst. Zo moet men bij het CBR gedacht hebben. We gooien er wat termen uit als onzekerheid of niet echt heel goed die ene keer in de spiegel gekeken en we hebben weer een reden. Zo zou ik ook wel mijn geld willen verdienen in het oplichten van mensen. Wat me nog het meeste irriteert is het feit dat hier nooit wat aan verandert. Is er geen ombudsman die wat aan dit soort maffiose praktijken doet? Geen regering die hier ooit kamervragen over stelt? Er is totaal geen controle factor. Er lopen kinderen met een roze papiertje naar buiten die nog geen auto kunnen starten en er zijn zenuwpezen zoals mijn dochter, die perfect kunnen rijden alleen bloednerveus zijn tijdens een toets. Je bent overgeleverd aan de grillen van een CBR-examinator.

Het is stom. Het is oneerlijk en we zijn allebei boos maar we geven niet op. Dat roze papiertje komt er! Is het niet linksom dan is het wel rechtsom, zolang we maar wel het knipperlicht gebruiken.[:]

[:nl]18 jaar[:]

jul 17, 2017

[:nl]Vanaf de eerste dag dat ik je in mijn armen hield, achttien jaar geleden, moest ik je eigenlijk ook al weer stukje bij beetje los laten. Ik hoopte altijd dat wanneer ik de juiste kennis en kunde in je denkbeeldige rugzakje stopte, je het zelf wel op het juiste moment er uit zou halen. Niet wetende dat het rugzakje af en toe gewoon helemaal kwijt was, want ja wat wist ik nou van ADHD, chaos en moederschap. Wat hebben we veel meegemaakt samen. Als ik links zei, ging jij rechts, als ik zwart zei, wilde jij wit. Als ik vroeg de rozijntjes in het doosje te doen, smeet jij alles over de grond. Eigenlijk waren we het nooit echt eens met elkaar. Ik wilde rust, regelmaat en reinheid, jij wilde feesten, uitgaan en chaos. Achttien jaar aan komische situaties, mooie herinneringen en bijzondere momenten die vast gelegd zijn in heel veel video-opnames, dagboeken en blogs. Van hamster-projectjes tot een glitterhuiskamer, samen met vriendinnen of gewoon alleen. Soms bleken je geniale ideeën achteraf niet altijd even geniaal maar dat weerhield je niet om gewoon weer iets nieuws te verzinnen en het was voor mij altijd weer spannend hoe ik mijn huis zou aantreffen.

Ik ben blij dat ik al die eerste keren mocht meemaken. Eerste hapjes, eerste woordjes (om nooit meer te stoppen met praten), eerste stapjes (om altijd bij me weg te lopen), eerste keer fietsen (om nog verder weg te kunnen fieten), eerste drie peuterspeelzalen, eerste kleuterschool, basisschool, eerste kampweek, paardrijlessen, middelbare school, diploma en eerste autorijlessen. Maar met elke eerste keer, was er ook gelijk een laatste keer en dat heb je als moeder zijnde niet gelijk door. Op een vierde, vijfde of zesde verjaardag lijkt het nog een eeuwigheid te duren voordat je kind 18 wordt maar dan ineens ben je 18 en zit er een mooie jonge volwassen jonge vrouw voor je die nog zoveel in haar mars heeft, die zodra ze durft te springen alles kan wat haar hoofd verzint.

Het leek gisteren dat ik nog zei dat je pas zes maanden oud was. Ineens ben je  216 maanden oud (ja ik heb het uitgerekend). 216 bijzondere maanden met veel ups en een paar downs, met dansen op de tafel en smijten met de deuren. Van een, af en toe, tot wanhoop gedreven moeder, tot huilen van het lachen om niets. Van een met glitter versierde huiskamer tot in wc-papier verpakte mummies voor de deur. Of je rugzakje alle informatie bevat die je nodig hebt voor de toekomst weet ik niet maar er ligt in ieder geval altijd één heel belangrijke briefje bovenop alle informatie: ‘Bij chaos, verdriet, boosheid of niet weten hoe je iets moet koken: bel mama!’ En dat doe je ook, soms drie keer per dag. Ook al zou ik je nou volgens de wet moeten loslaten omdat je nu volwassen bent geworden, weet je dat je altijd weer terug kan komen bij de basis.  Lieve, lieve Juliette, je bent uitgegroeid tot een mooie, volwassen, jonge vrouw die nu haar eigen weg gaat vinden. Terwijl ik jou moest leren volwassen te worden, heb jij hebt mij geleerd moeder te worden. Ik had me geen betere dochter kunnen wensen dan jij.[:]

[:nl]De wereld op z’n kop[:]

jul 11, 2017

[:nl]Ik wil het vaak niet weten wat er allemaal speelt in dit land of in de wereld. Ik kan slecht tegen onrecht. Veel meer dan ‘het is oneerlijk’ roepen doe ik ook niet. Hier in dit land moet je voorzichtig zijn met wat je zegt, wat je mening is. Je wordt altijd snel in hokjes gestopt. Aangezien ik vreselijk claustrofobisch ben, hou ik niet van hokjes dus ik zeg maar niks. Tot zo’n dag dat er twee bizarre momenten op één dag samenvallen.

‘Mam, ik heb de hele nacht op het politiebureau gezeten.’ Ik schrik me rot natuurlijk. ‘We werden gister klemgereden door Marokkanen die ons met een vuurwapen bedreigden.’ Ik probeer te slikken maar mijn mond voelt kurkdroog. ‘Ik moest de hele nacht blijven en getuigen en meer van dat soort shit.’ Ik zou haar die ochtend ophalen om haar naar Utrecht te brengen. Ze zou examen doen voor haar rijbewijs. Met twee uurtjes slaap wilde ze niet achter het stuur gaan zitten en het kon verplaatst worden naar de middag. ‘Wat een wijs kind heb ik toch.’ denk ik bij mezelf.
Later die middag zitten we samen in de auto en ze vertelt me wat er precies gebeurd is. Marokkanen beschuldigen hen van afsnijden en reden hen klem. Ze sprongen uit de auto en wilden een pistool trekken. Mijn bloed begint te koken. Niet mijn kind. Niet MIJN kind. Maar ik laat haar doorpraten. Ik zie aan haar wit weggetrokken bekkie dat ze moe is en gestrest maar ze gaat door en ze wil haar examen doen voor haar rijbewijs.

Terwijl ik gespannen op haar zit te wachten, scroll ik wat door het nieuws. Mijn oog valt op het bericht ‘500 euro schadevergoeding nadat moslimkinderen schoolfoto misten’. Op dat zelfde moment komt mijn dochter aanlopen met tranen in haar ogen. Ze schudt haar hoofd. Gezakt. Opnieuw begint mijn bloed te koken. Het is de bekende druppel. Krijg ik nu ook schadevergoeding omdat ze de nacht daarvoor een pistool op haar gericht heeft gekregen en door de stress haar examen nu niet goed heeft kunnen maken? Tegen beter weten in ga ik los op Social Media. Ik ben altijd een hardwerkende, alleenstaande moeder geweest. Ik heb nooit ergens ‘recht’ op gehad volgens alle instanties en gemeentes. Geen extra potje, geen extra hulp, geen extra begeleiding. Niks! Ik heb het altijd helemaal alleen gedaan. Maar dan zie ik dat zo’n vreselijk mens die een gemiste schoolfoto een trauma noemt en daar 500 euro voor krijgt, in tegenstelling tot mijn dochter die een wapen ziet en wat krijgt zij? Niks! Ik mag het geld allemaal weer alleen ophoesten want hoezo trauma?

Het is de wereld op z’n kop en het zout valt in de wonden. Waarom krijg ik steeds meer het gevoel dat ik me in mijn eigen land moet verdedigen? Ik wil met mijn zoon op vakantie en ik heb meer officiële documenten nodig dan de AIVD kan verzamelen. Officieel kan ik het land niet uit en een ander land niet in. Ik heb continue het gevoel me te moeten verdedigen waarom ik een alleenstaande moeder ben. Waarom ik niet de juiste papieren heb. Waarom…. Kan iemand mij vertellen waarom op een normale zondagavond, mijn dochter na een strandwandeling, bedreigd wordt met een vuurwapen door een Nederlandse Marokkaan in een Twingo, gewoon omdat ze toevallig in de buurt van hun oh zo kostbare Twingo reden? Waarom staat de wereld op z’n kop, is zwart wit geworden, boven is onder geworden en goed is slecht geworden? Waarom valt het zout in de wonden van de mensen die het niet verdienen?[:]

[:nl]Havo4, here I come[:]

jun 30, 2017

[:nl]Je zou denken dat het went, ruim zes jaar middelbare schooltijd, gesprekken met leraren, laatste toetsweken, gespannen wachten op de uitslag. Maar nee, dat doet het niet. Elk jaar voelt als een examenjaar. Elk jaar is het weer spannend. De eerste jaren met dochterlief omdat haar cijferlijst net zo grillig was als haar karakter en daarna met zoon. Niet omdat zoon een grillig karakter heeft want hij heeft de stevige fundering waar je een wolkenkrabber op kan bouwen. Terwijl zijn zus alle kanten op vliegt als een springboon met XTC, is hij de stabiele, rustige jongen die graag dingen bij hetzelfde houdt.

Bij hem werd het overgangsrapport juist spannend omdat hij al jaren chronisch ziek is. Soms heel erg ziek. Wat het laatste jaar zo verergerde dat hij amper nog naar school kon. Toch weigerde hij dit jaar als een verloren jaar te zien. Samen gingen we ervoor. Dokters hebben we gezien, veel dokters. Kilometers heb ik gereden om hem naar school te brengen en weer op te halen, heel wat uurtjes heb ik bij school zitten wachten omdat op en neer rijden geen zin had. Peptalks, schema’s en medicijnen, injecties en nog meer medicijnen. Maar daarnaast ook heel veel thuisles door het geweldige bijlesteam, dat altijd weer met veel liefde klaar stond om de wiskundige sommen, scheikundige formules en natuurkundige vergelijkingen uit te leggen.

Het is vrijdag 5 voor 12 als we voor de school staan. Letterlijk 5 voor 12. Zijn verbeten koppie naast me zegt me dat de stress hem van binnen opvreet. Het kan er op of er onder zijn. Moed inpraten heeft nu weinig zin meer. Zoals ze op tv roepen: ‘De lijnen zijn gesloten!’ het doek is gevallen. De cijfers zijn vastgelegd. Tegen beter weten in, leg ik mijn hand op zijn arm. ‘Als het slecht  nieuws is en je wilt gelijk weg, sta ik hier op je te wachten.’ Hij knikt en stapt uit. Ik pak ondertussen mijn telefoon erbij en klik honderdduizend keer op het verversen van Magister. Niks, niks, niks, niks….dochter appt of ik al wat weet. NIKS! Maar dan ineens verschijnt de hele cijferlijst. Ik scan er doorheen 7, 7.5, 6.5…..jaaaa…. JAAAA….  JAAAAAA de tranen schieten in mijn ogen terwijl er tegelijkertijd een appje binnenkomt ‘HAVO 4, here I come!‘ Ondanks zijn rotziekte heeft hij het gewoon gered.

Als hij terug komt sloffen naar de auto, zie ik iets wat lijkt op een grijns. Hij kijkt me aan met een blik van, niet té enthousiast he, maar voor één keer zal het me allemaal een worst wezen. Ik juich, ik gil en ik geef hem een knuffel en ergens heel stiekem vindt ie het ook wel leuk. ‘Nu heb ik zeker wel een ijsje verdiend toch?‘  vraagt ie. Het liefst zou ik gelijk de hele MacDonalds opkopen maar dat is de dramaqueen in mij die weer even naar boven komt. Dus we halen een ijsje, ik juich, hij glimlacht, ik doe gek en hij is gewoon blij op zijn manier. De Havo3 boeken kunnen ingepakt worden, de havo4 boeken besteld. We hebben het gered. Dankjewel lief bijlesteam voor alle uurtjes aan uitleg en steun. Na de vakantie begint hij aan zijn pre-examenjaar!

 [:]

Krakende hersenen bij het kraken van alkanen

jun 27, 2017

[:nl]’Oh sorry ik heb me vergist in de dag.’ appt bijlesmeisje. Ik voel een lichte paniek omhoog borrelen. ‘Dinsdag kan ik wel hoor.’  schrijft ze nog enthousiast maar ik weet dat het dan al niet meer nodig is omdat de toets dinsdagochtend is. Terwijl zoonlief zijn frustratie uit door met (C6H10O5)n te smijten, zuig ik wat verse O naar binnen. Plan B. Ik kan dit. Ik neem het boek erbij, spoor zoonlief aan om er bij te komen zitten en samen gaan we door de stof over metalen, zouten en moleculaire stoffen. Ik struikel over de woorden. ‘Kijk, jij doet altijd wat extra natriumchloride over je eten.’ probeer ik grappig te zijn maar de boodschap komt niet aan. ‘Keukenzout!’ roep ik maar zie al dat ik totaal niet grappig ben in deze crisis situatie.

‘Weet je wat decovalentie is?’ vraag ik hem. Hij kijkt wazig en ik lees de definitie op terwijl ik terug denk aan mijn eigen HAVO 3 tijd. Mijn scheikundecijfers zakten in systematische stappen van 7 naar 6 terug naar 5, in tegenstelling tot het periodieke systeem wat in stapjes van 1 juist op loopt. Potverdikkie, was ik maar zo slim toen ik zelf op de havo zat. Alkenen, Alkanen, dubbele verbindingen, zijgroepen met atomen en moleculen. Volgt u me nog? Zoonlief is ondertussen al uitgecheckt maar ik ga stug door. Bij 4-broombut-1-een ontcijfer ik de formule en ben trots op mezelf dat ik het snap. Wat zou leraar scheikunde trots op me zijn geweest. Maar dan komt de uitleg van de naamgeving 1,1,5-tribroom-6-fluor-3,4-dimethylhex-2,een. Serieus? Alleen het uitspreken is al een probleem. Als ik schoenen aan had, zou daar nu mijn moed in liggen.

We doen wat opgaven en stuur ze door naar Bijlesmeisje die in haar eigen stressvolle deadline zit. Een duimpje zegt dat we het goed hebben gedaan. Yes! Ik ga dit helemaal snappen. Tegen elf uur kakken we allebei in, als we aan het hoofdstuk ‘kraken van Alkanen’ willen beginnen. Bij het kraken van alkanen, is het enige wat kraakt mijn hersenen. Ik weet hoe ik een noot moet kraken maar alkanen? Wat de freak zijn alkanen? en alkenen? Wie heeft dit in Godesnaam verzonnen? De additie van alkanen en polymerisatie geeft zoonlief het laatste zetje zijn bed in. Ik geef me niet snel gewonnen dus de volgende morgen beginnen we fris en fruitig opnieuw. Voordat ik hem wakker maak, ga ik zelf eerst nog een keer door de stof. Eerst de laatste pagina’s van het boek, daarna de YouTube uitleg filmpjes van overactieve leraren. Who knew? Dit hadden we niet in mijn tijd, gewoon een privé leraar op je computer. Ik zet zoonlief achter m’n computer met een kopje thee en klik de filmpjes één voor één aan terwijl ik de minuten weg zie tikken. Om 12 uur zouden we naar school moeten en ik zie nog steeds geen lichtbolletje aan gaan boven z’n hoofd.

Het laatste half uurtje laat ik hem de opgaven in het boek maken. Hij staart in het oneindige zwarte gat. Antwoorden van de opgaven zitten er niet bij dus die vraag ik aan Google maar Google denkt ook: ‘What the freak zijn dit voor soort vragen?‘ Opeens gaat daar een lampje branden boven het hoofd van zoonlief. ‘Mam, ik kan die toets ook gewoon donderdag inhalen want ik snap het gewoon echt niet omdat ik de basis heb gemist.’ Naast het gebrek aan B12, kickt nu het autisme in. Hij moet alle stappen weten om de verbindingen te kunnen leggen. Aan gatenkaas heeft ie niks. Ik laat mijn schouders moedeloos zakken, ik snap het, en gooi de handdoek in de ring. Ik heb veel kwaliteiten als moeder, maar scheikundige formules, moleculen en reacties tekenen is daar niet één van.

Bijlesmeisje heeft ondertussen háár deadline gehaald en kan van nu tot aan oktober dus ze komt zo snel mogelijk om de additie polymeer te tekenen. Aan school geef ik door dat zoonlief ziek is door de bijwerking van de injectie van gisteren, wat niet geheel gelogen is want er zijn bijwerkingen van de injecties om maar niet te spreken over de schade aan het centraal zenuwstelsel maar dat is weer een ander schoolvak. Er is gelukkig begrip en hij mag de toetsen woensdag en donderdag inhalen. We halen allebei opgelucht adem en hij kan weer lachen. Wat zal ik blij zijn als de vakantie officieel begint en hij zijn overgangsrapport heeft van havo 3 naar havo 4 want de laatste schooldagen zijn altijd té zenuwslopend voor een moeder zoals ik.[:]

[:nl]Tinderende stiefpapa gezocht[:]

mei 3, 2017

[:nl]Dochterlief en ik zijn alweer vroeg op pad naar onze favoriete plek; het ziekenhuis in Gouda. Door de jaren heen zijn we er kind aan huis. Niemand kijkt er meer van op wanneer we midden in de nacht weer eens op de HAP of SEH zitten te wachten. Het personeel kent ons al als het komisch duo die hun nachten wat komt opleuken. Deze keer moesten we terug komen voor controle. Het gips mag er af en hopelijk is daarmee dit avontuur ook weer voorbij. Op naar de volgende klunsactie. ‘Ik had toch zo’n vreselijke nachtmerrie.‘ vertel ik haar als we zitten te wachten. ‘Ik werd badend in het zweet met een ijselijke gil wakker en wilde het al op een lopen zetten tot ik besefte dat het maar een droom was.’ Dochterlief kijkt op vanaf haar telefoon en werpt me een vragende blik. ‘Ga je me niet vragen wat ik dan had gedroomd?‘
‘Ohja, wat droomde je dan?’
‘Ik droomde dat iemand me ten huwelijk vroeg. Het was echt vreselijk want ik wilde helemaal niet en hij liet me maar niet met rust. Er was geen ontkomen aan.Ik bleef maar wegrennen en hij bleef me maar volgen.‘
Dochterlief knippert een keer met haar ogen terwijl ze me aanstaart. Ik kijk terug met een gezicht en vraag me af waarom ze mijn nachtmerrie niet begrijpt. Die vreselijke angst bij het vooruitzicht de afstandsbediening van je tv voor altijd uit handen te moeten geven, de bril continue weer naar beneden te moeten doen en vieze sokken in de wasmand te moeten mikken.
‘Jij spoort echt niet!‘ mompelt ze terwijl ze verder rommelt op haar telefoon.
Iets met een boom en een appel? denk ik op mijn beurt. Niet veel later worden we naar binnen geroepen door een gezellige Brabander die het gips er af knip terwijl hij nog een tip geeft over een föhn op de koude stand voor de volgende keer als ze in het gips moet. We hebben overduidelijk een reputatie hoog te houden. De dokter kijkt nog even goed naar haar arm maar al snel staan we weer, geheel genezen verklaard, buiten. Terwijl ik mijn ticket van de parkeergarage in de automaat duw, zie ik haar in mijn ogen hoek raar staan springen en bewegen. ‘Ik heb echt een dikke kont gekregen!‘ roep ze uit terwijl ze die nog eens flink naar achter duwt om in de ruit te bekijken. ‘Je weet dat het getint glas is en dat iedereen die achter die ruit zit, nu naar jouw kont zit te kijken? En zo te zien zijn dat heel wat mensen.‘ Dochterlief springt vloekend achter het muurtje. ‘Ik zei het toch? Iets met appel en boom, afstand en niet sporen en zo.’ zeg ik grinnikend en zie de mensen aan de andere kant van het glas hard lachen.

Als we even later weer in de auto zitten, heeft mijn geweldige ADHD-er een nieuw plan. ‘Mam, ik ga een stiefvader zoeken op Tinder!‘
Mijn mond valt open. Al 14 jaar jaagt ze iedereen, die maar in de buurt durft te komen, bloeddorstig weg. Als een pittbull die een konijntje aan stukken scheurt waarbij er alleen wat overgebleven pluisjes rond dwarrelen als bewijs dat er ooit een konijntje was, zo verscheurt zij een ieder die alleen al hallo durft te zeggen. Ik schiet in de lach. ‘Jij denkt dat je iemand kunt vinden die aan JOUW eisen voldoet?’
Ik parkeer de auto en schouderophalend stapt ze uit. ‘Ga jij maar lekker Tinderen voor een nieuwe stiefvader, meid. Ik heb er alle vertrouwen in dat je toch niks kunt vinden.‘ zeg ik lachend. Ze wuift mijn commentaar weg. Heel even voel ik de paniek van de nachtmerrie weer omhoog komen maar als ik naar mijn dochter kijk terwijl ze weg loopt, heb ik er alle vertrouwen in dat er toch niemand goed genoeg is. ‘Tot de volgende HAP!’ roep ik nog snel. Na het programma ‘Married by Mom&Dad’ en ‘Married at first sight’ nu ‘Married by your kids’?[:]