[:nl]Je zou denken dat het went, ruim zes jaar middelbare schooltijd, gesprekken met leraren, laatste toetsweken, gespannen wachten op de uitslag. Maar nee, dat doet het niet. Elk jaar voelt als een examenjaar. Elk jaar is het weer spannend. De eerste jaren met dochterlief omdat haar cijferlijst net zo grillig was als haar karakter en daarna met zoon. Niet omdat zoon een grillig karakter heeft want hij heeft de stevige fundering waar je een wolkenkrabber op kan bouwen. Terwijl zijn zus alle kanten op vliegt als een springboon met XTC, is hij de stabiele, rustige jongen die graag dingen bij hetzelfde houdt.
Bij hem werd het overgangsrapport juist spannend omdat hij al jaren chronisch ziek is. Soms heel erg ziek. Wat het laatste jaar zo verergerde dat hij amper nog naar school kon. Toch weigerde hij dit jaar als een verloren jaar te zien. Samen gingen we ervoor. Dokters hebben we gezien, veel dokters. Kilometers heb ik gereden om hem naar school te brengen en weer op te halen, heel wat uurtjes heb ik bij school zitten wachten omdat op en neer rijden geen zin had. Peptalks, schema’s en medicijnen, injecties en nog meer medicijnen. Maar daarnaast ook heel veel thuisles door het geweldige bijlesteam, dat altijd weer met veel liefde klaar stond om de wiskundige sommen, scheikundige formules en natuurkundige vergelijkingen uit te leggen.
Het is vrijdag 5 voor 12 als we voor de school staan. Letterlijk 5 voor 12. Zijn verbeten koppie naast me zegt me dat de stress hem van binnen opvreet. Het kan er op of er onder zijn. Moed inpraten heeft nu weinig zin meer. Zoals ze op tv roepen: ‘De lijnen zijn gesloten!’ het doek is gevallen. De cijfers zijn vastgelegd. Tegen beter weten in, leg ik mijn hand op zijn arm. ‘Als het slecht nieuws is en je wilt gelijk weg, sta ik hier op je te wachten.’ Hij knikt en stapt uit. Ik pak ondertussen mijn telefoon erbij en klik honderdduizend keer op het verversen van Magister. Niks, niks, niks, niks….dochter appt of ik al wat weet. NIKS! Maar dan ineens verschijnt de hele cijferlijst. Ik scan er doorheen 7, 7.5, 6.5…..jaaaa…. JAAAA…. JAAAAAA de tranen schieten in mijn ogen terwijl er tegelijkertijd een appje binnenkomt ‘HAVO 4, here I come!‘ Ondanks zijn rotziekte heeft hij het gewoon gered.
Als hij terug komt sloffen naar de auto, zie ik iets wat lijkt op een grijns. Hij kijkt me aan met een blik van, niet té enthousiast he, maar voor één keer zal het me allemaal een worst wezen. Ik juich, ik gil en ik geef hem een knuffel en ergens heel stiekem vindt ie het ook wel leuk. ‘Nu heb ik zeker wel een ijsje verdiend toch?‘ vraagt ie. Het liefst zou ik gelijk de hele MacDonalds opkopen maar dat is de dramaqueen in mij die weer even naar boven komt. Dus we halen een ijsje, ik juich, hij glimlacht, ik doe gek en hij is gewoon blij op zijn manier. De Havo3 boeken kunnen ingepakt worden, de havo4 boeken besteld. We hebben het gered. Dankjewel lief bijlesteam voor alle uurtjes aan uitleg en steun. Na de vakantie begint hij aan zijn pre-examenjaar!
[:]
