[:nl]Vanaf de eerste dag dat ik je in mijn armen hield, achttien jaar geleden, moest ik je eigenlijk ook al weer stukje bij beetje los laten. Ik hoopte altijd dat wanneer ik de juiste kennis en kunde in je denkbeeldige rugzakje stopte, je het zelf wel op het juiste moment er uit zou halen. Niet wetende dat het rugzakje af en toe gewoon helemaal kwijt was, want ja wat wist ik nou van ADHD, chaos en moederschap. Wat hebben we veel meegemaakt samen. Als ik links zei, ging jij rechts, als ik zwart zei, wilde jij wit. Als ik vroeg de rozijntjes in het doosje te doen, smeet jij alles over de grond. Eigenlijk waren we het nooit echt eens met elkaar. Ik wilde rust, regelmaat en reinheid, jij wilde feesten, uitgaan en chaos. Achttien jaar aan komische situaties, mooie herinneringen en bijzondere momenten die vast gelegd zijn in heel veel video-opnames, dagboeken en blogs. Van hamster-projectjes tot een glitterhuiskamer, samen met vriendinnen of gewoon alleen. Soms bleken je geniale ideeën achteraf niet altijd even geniaal maar dat weerhield je niet om gewoon weer iets nieuws te verzinnen en het was voor mij altijd weer spannend hoe ik mijn huis zou aantreffen.
Ik ben blij dat ik al die eerste keren mocht meemaken. Eerste hapjes, eerste woordjes (om nooit meer te stoppen met praten), eerste stapjes (om altijd bij me weg te lopen), eerste keer fietsen (om nog verder weg te kunnen fieten), eerste drie peuterspeelzalen, eerste kleuterschool, basisschool, eerste kampweek, paardrijlessen, middelbare school, diploma en eerste autorijlessen. Maar met elke eerste keer, was er ook gelijk een laatste keer en dat heb je als moeder zijnde niet gelijk door. Op een vierde, vijfde of zesde verjaardag lijkt het nog een eeuwigheid te duren voordat je kind 18 wordt maar dan ineens ben je 18 en zit er een mooie jonge volwassen jonge vrouw voor je die nog zoveel in haar mars heeft, die zodra ze durft te springen alles kan wat haar hoofd verzint.
Het leek gisteren dat ik nog zei dat je pas zes maanden oud was. Ineens ben je 216 maanden oud (ja ik heb het uitgerekend). 216 bijzondere maanden met veel ups en een paar downs, met dansen op de tafel en smijten met de deuren. Van een, af en toe, tot wanhoop gedreven moeder, tot huilen van het lachen om niets. Van een met glitter versierde huiskamer tot in wc-papier verpakte mummies voor de deur. Of je rugzakje alle informatie bevat die je nodig hebt voor de toekomst weet ik niet maar er ligt in ieder geval altijd één heel belangrijke briefje bovenop alle informatie: ‘Bij chaos, verdriet, boosheid of niet weten hoe je iets moet koken: bel mama!’ En dat doe je ook, soms drie keer per dag. Ook al zou ik je nou volgens de wet moeten loslaten omdat je nu volwassen bent geworden, weet je dat je altijd weer terug kan komen bij de basis. Lieve, lieve Juliette, je bent uitgegroeid tot een mooie, volwassen, jonge vrouw die nu haar eigen weg gaat vinden. Terwijl ik jou moest leren volwassen te worden, heb jij hebt mij geleerd moeder te worden. Ik had me geen betere dochter kunnen wensen dan jij.[:]
