[:nl]
Dochterlief en ik zijn alweer vroeg op pad naar onze favoriete plek; het ziekenhuis in Gouda. Door de jaren heen zijn we er kind aan huis. Niemand kijkt er meer van op wanneer we midden in de nacht weer eens op de HAP of SEH zitten te wachten. Het personeel kent ons al als het komisch duo die hun nachten wat komt opleuken. Deze keer moesten we terug komen voor controle. Het gips mag er af en hopelijk is daarmee dit avontuur ook weer voorbij. Op naar de volgende klunsactie. ‘Ik had toch zo’n vreselijke nachtmerrie.‘ vertel ik haar als we zitten te wachten. ‘Ik werd badend in het zweet met een ijselijke gil wakker en wilde het al op een lopen zetten tot ik besefte dat het maar een droom was.’ Dochterlief kijkt op vanaf haar telefoon en werpt me een vragende blik. ‘Ga je me niet vragen wat ik dan had gedroomd?‘
‘Ohja, wat droomde je dan?’
‘Ik droomde dat iemand me ten huwelijk vroeg. Het was echt vreselijk want ik wilde helemaal niet en hij liet me maar niet met rust. Er was geen ontkomen aan.Ik bleef maar wegrennen en hij bleef me maar volgen.‘
Dochterlief knippert een keer met haar ogen terwijl ze me aanstaart. Ik kijk terug met een gezicht en vraag me af waarom ze mijn nachtmerrie niet begrijpt. Die vreselijke angst bij het vooruitzicht de afstandsbediening van je tv voor altijd uit handen te moeten geven, de bril continue weer naar beneden te moeten doen en vieze sokken in de wasmand te moeten mikken.
‘Jij spoort echt niet!‘ mompelt ze terwijl ze verder rommelt op haar telefoon.
Iets met een boom en een appel? denk ik op mijn beurt. Niet veel later worden we naar binnen geroepen door een gezellige Brabander die het gips er af knip terwijl hij nog een tip geeft over een föhn op de koude stand voor de volgende keer als ze in het gips moet. We hebben overduidelijk een reputatie hoog te houden. De dokter kijkt nog even goed naar haar arm maar al snel staan we weer, geheel genezen verklaard, buiten. Terwijl ik mijn ticket van de parkeergarage in de automaat duw, zie ik haar in mijn ogen hoek raar staan springen en bewegen. ‘Ik heb echt een dikke kont gekregen!‘ roep ze uit terwijl ze die nog eens flink naar achter duwt om in de ruit te bekijken. ‘Je weet dat het getint glas is en dat iedereen die achter die ruit zit, nu naar jouw kont zit te kijken? En zo te zien zijn dat heel wat mensen.‘ Dochterlief springt vloekend achter het muurtje. ‘Ik zei het toch? Iets met appel en boom, afstand en niet sporen en zo.’ zeg ik grinnikend en zie de mensen aan de andere kant van het glas hard lachen.
Als we even later weer in de auto zitten, heeft mijn geweldige ADHD-er een nieuw plan. ‘Mam, ik ga een stiefvader zoeken op Tinder!‘
Mijn mond valt open. Al 14 jaar jaagt ze iedereen, die maar in de buurt durft te komen, bloeddorstig weg. Als een pittbull die een konijntje aan stukken scheurt waarbij er alleen wat overgebleven pluisjes rond dwarrelen als bewijs dat er ooit een konijntje was, zo verscheurt zij een ieder die alleen al hallo durft te zeggen. Ik schiet in de lach. ‘Jij denkt dat je iemand kunt vinden die aan JOUW eisen voldoet?’
Ik parkeer de auto en schouderophalend stapt ze uit. ‘Ga jij maar lekker Tinderen voor een nieuwe stiefvader, meid. Ik heb er alle vertrouwen in dat je toch niks kunt vinden.‘ zeg ik lachend. Ze wuift mijn commentaar weg. Heel even voel ik de paniek van de nachtmerrie weer omhoog komen maar als ik naar mijn dochter kijk terwijl ze weg loopt, heb ik er alle vertrouwen in dat er toch niemand goed genoeg is. ‘Tot de volgende HAP!’ roep ik nog snel. Na het programma ‘Married by Mom&Dad’ en ‘Married at first sight’ nu ‘Married by your kids’?[:]
