[:nl]Ik wil het vaak niet weten wat er allemaal speelt in dit land of in de wereld. Ik kan slecht tegen onrecht. Veel meer dan ‘het is oneerlijk’ roepen doe ik ook niet. Hier in dit land moet je voorzichtig zijn met wat je zegt, wat je mening is. Je wordt altijd snel in hokjes gestopt. Aangezien ik vreselijk claustrofobisch ben, hou ik niet van hokjes dus ik zeg maar niks. Tot zo’n dag dat er twee bizarre momenten op één dag samenvallen.
‘Mam, ik heb de hele nacht op het politiebureau gezeten.’ Ik schrik me rot natuurlijk. ‘We werden gister klemgereden door Marokkanen die ons met een vuurwapen bedreigden.’ Ik probeer te slikken maar mijn mond voelt kurkdroog. ‘Ik moest de hele nacht blijven en getuigen en meer van dat soort shit.’ Ik zou haar die ochtend ophalen om haar naar Utrecht te brengen. Ze zou examen doen voor haar rijbewijs. Met twee uurtjes slaap wilde ze niet achter het stuur gaan zitten en het kon verplaatst worden naar de middag. ‘Wat een wijs kind heb ik toch.’ denk ik bij mezelf.
Later die middag zitten we samen in de auto en ze vertelt me wat er precies gebeurd is. Marokkanen beschuldigen hen van afsnijden en reden hen klem. Ze sprongen uit de auto en wilden een pistool trekken. Mijn bloed begint te koken. Niet mijn kind. Niet MIJN kind. Maar ik laat haar doorpraten. Ik zie aan haar wit weggetrokken bekkie dat ze moe is en gestrest maar ze gaat door en ze wil haar examen doen voor haar rijbewijs.
Terwijl ik gespannen op haar zit te wachten, scroll ik wat door het nieuws. Mijn oog valt op het bericht ‘500 euro schadevergoeding nadat moslimkinderen schoolfoto misten’. Op dat zelfde moment komt mijn dochter aanlopen met tranen in haar ogen. Ze schudt haar hoofd. Gezakt. Opnieuw begint mijn bloed te koken. Het is de bekende druppel. Krijg ik nu ook schadevergoeding omdat ze de nacht daarvoor een pistool op haar gericht heeft gekregen en door de stress haar examen nu niet goed heeft kunnen maken? Tegen beter weten in ga ik los op Social Media. Ik ben altijd een hardwerkende, alleenstaande moeder geweest. Ik heb nooit ergens ‘recht’ op gehad volgens alle instanties en gemeentes. Geen extra potje, geen extra hulp, geen extra begeleiding. Niks! Ik heb het altijd helemaal alleen gedaan. Maar dan zie ik dat zo’n vreselijk mens die een gemiste schoolfoto een trauma noemt en daar 500 euro voor krijgt, in tegenstelling tot mijn dochter die een wapen ziet en wat krijgt zij? Niks! Ik mag het geld allemaal weer alleen ophoesten want hoezo trauma?
Het is de wereld op z’n kop en het zout valt in de wonden. Waarom krijg ik steeds meer het gevoel dat ik me in mijn eigen land moet verdedigen? Ik wil met mijn zoon op vakantie en ik heb meer officiële documenten nodig dan de AIVD kan verzamelen. Officieel kan ik het land niet uit en een ander land niet in. Ik heb continue het gevoel me te moeten verdedigen waarom ik een alleenstaande moeder ben. Waarom ik niet de juiste papieren heb. Waarom…. Kan iemand mij vertellen waarom op een normale zondagavond, mijn dochter na een strandwandeling, bedreigd wordt met een vuurwapen door een Nederlandse Marokkaan in een Twingo, gewoon omdat ze toevallig in de buurt van hun oh zo kostbare Twingo reden? Waarom staat de wereld op z’n kop, is zwart wit geworden, boven is onder geworden en goed is slecht geworden? Waarom valt het zout in de wonden van de mensen die het niet verdienen?[:]
