jan 13, 2021
Het was november 2003 toen ik, net na de aankondiging van mijn echtscheiding, het faillissement van het bedrijf van ex en een naderende huisuitzetting, vol trots mijn plannen de buitenwereld in gooide om mijn eigen bedrijf te beginnen. Wat hij niet kon, dacht ik absoluut beter te kunnen. Er werd eerst hartelijk gelachen alsof ik de grap van de eeuw had gemaakt, daarna werd er bedenkelijk gekeken omdat ze doorhadden dat ik het echt meende, om vervolgens een afkeurende blik te geven. Wat een beláchelijk idee. Hoe dacht ik dat voor elkaar te krijgen met twee kleine kinderen. Alleen.
Nu zeventien jaar later wordt er niet zo hard meer gelachen. Ik heb bewezen dát ik het beter kan dan hem. Mijn bedrijf heeft het ondanks alle strubbelingen en crisissen al die jaren best goed gedaan. Natuurlijk was het hard werken voor weinig maar we konden met z’n drietjes prima van rondkomen. Toch begint het na zeventien jaar wel een beetje te kriebelen. Niet omdat de opdrachten niet meer komen maar omdat ik persoonlijk wel toe ben aan wat verandering. Vroeger bleef ik al niet lang op één plek en kreeg ik als snel kriebelbenen. Dat is door de jaren heen niet veel veranderd. Toch moest ik even pas op de plaats maken totdat de kinderen op eigen benen zouden staan. Daarna zou mijn tijd weer aanbreken.
Nu ik dat punt eindelijk heb bereikt, kan ik mijn kriebelbenen weer de vrije loopt geven en zo vertelde ik dus opnieuw vol enthousiasme over mijn carrière move naar illustrator en auteur. Ik had recht op subsidie voor omscholing. Ook had ik al wat coaches gevonden. Opnieuw werd er eerst keihard gelachen tot ze mijn serieuze gezicht zagen en bedenkelijk mompelden dat het toch wel weer een belachelijk idee was. Want hoe kan ik daar nou mijn geld mee verdienen.
Net zoals zeventien jaar geleden heb ik een plan. Zelfs een meer gestructureerd plan dan wat ik toen had, want ondertussen heb ik echt wel wat geleerd over het runnen van het bedrijf. Een week na mijn aankondiging kreeg ik de sarcastische vraag hoeveel ik al verkocht had. Niets. Want zo snel gaat het niet. Ik heb mezelf een jaar de tijd gegeven om het op te zetten. Ik heb een vijfjarenplan waar ik naar toe wil werken. Laat ze maar lachen, dacht ik bij mezelf. Uiteindelijk bewijs ik het tegendeel opnieuw. Ik kan dit. Ik geloof in mijzelf. Dus toen ik deze quote per toeval tegenkwam dacht ik, precies! Alles en iedereen is klein begonnen, dat wil niet zeggen dat je nooit kan uitgroeien tot iets groots! Even big things often have small beginnings
De tshirts zijn verkrijgbaar op Redbubble
De posters en andere items zijn ook verkrijgbaar in de Spinselshop.
Laat niemand je wijsmaken dat je te klein bent om groot te worden want alles wat nu groot is, is ook ooit klein begonnen!
jan 10, 2021
Natuurlijk, altijd als je net in je bijna-nake-niksie staat om te gaan douchen gaat de bel. Het is al laat en ik verwachtte eigenlijk geen pakketjes meer. Met mijn vreselijke zachte piepstem roep ik uit alle kracht zoonlief. Geen gehoor. ‘De bel gaat, doe jij de deur open?’ Nog geen gehoor. HEY! DOE DE DEUR OPEN!!
Eindelijk na vijf keer roepen en een ongeduldige postbode die bleef bellen, hoor ik van zolder een verdwaasde stem: ‘vroeg je wat?’
Ik schud maar even met m’n hoofd, de kleine desert kikker vliegt over mijn netvlies voorbij. ‘Of je de deur wilt open doen!’
Zoonlief komt in actie en rent naar beneden. Hij is nog net op tijd om het pakketje aan te nemen en terug naar boven te rennen. Vervolgens smijt ie het bij mij op bed en rent weer terug naar zijn kamer. Als ik de vorm van het pakketje zie, weet ik gelijk wat er in zit. Er gaat een rilling over m’n rug, een bijna-nake-niksie is best koud. Ik besluit toch de doos eerst te openen voordat ik onder de warme douche spring. Ik ruk het plastic eraf en haal er rol uit, die netjes is ingepakt in vloeipapier. Wow. Alleen dit ziet er al uit als een cadeautje.
Voorzichtig haal ik het vloeipapier eraf en rol de poster uit. Opnieuw mompel ik een mini-wowtje. Het is toch wel even een bijzonder momentje als je je eigen artwork zo groot op een poster ziet staan. Mijn hersenspinsels uitgeprint op schitterend stevig fotopapier. Geen action-fröbeltje wat direct scheurt maar gewoon echt een mooie stevige poster. Ik kan mijn trots op dat moment met niemand delen dus ik deel het met mezelf. Voorzichtig, alsof ik de Mona Lisa in mijn handen heb, leg ik de poster op mijn werkkamer zodat de krul eruit kan. De volgende dag zal ik hem trots aan de muur hangen en delen op Social Media om daarna snel het volgende artwork af te maken en in mijn winkeltje te zetten zodat ik nog diezelfde dag aan een nieuw hersenspinsel kan beginnen. Het doel is duidelijk. Of het me gaat lukken weet ik aan het eind van dit jaar. Maar met jullie hulp kom ik een heel eind. Zoek je eens wat anders aan de muur dan de standaard Ikea-plaatjes? Neem dan een kijkje in mijn Spinselshop, of kijk direct op Societ6. Er zijn niet alleen posters maar ook kaarten, kussen en douchegordijnen.
Mocht je iets leuk vinden en bestellen, dan bestel je met een goed gevoel dat je deze illustrator een beetje de winter hebt door geholpen. Mijn dank is niet onder woorden te brengen groot!
dec 31, 2020
Wat hebben we er allemaal naar uitgekeken, de dag dat we 2020 officieel kunnen uitzwaaien omdat het voor zoveel mensen een kak-jaar is geweest. Terwijl ik op deze laatste dag van het jaar ’s morgens weer enigszins wat leven in mijn lijf voel komen na twee zware migraine aanvallen, denk ik nog even terug aan de laatste curve-ball van vannacht. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. It aint over till the fatlady sings, honey.
Wat was het opnieuw een interessant jaar. Ik blader even terug naar een spinsel van een jaar geleden. Ik had goede voornemens, doelen en ideeën. Ik grinnik om het tweede punt in die blog: “Tolereer geen sh*t meer in je leven“. Ik was goed op weg aan het begin van dit jaar. Ik heb uiteindelijk mijn infuus gekregen, ik ben opgeknapt, ik heb een hoop sh*t opgeruimd en naar de stort gebracht, zowel werktechnisch als sociaal. Mensen die ik persoonlijk verwijderd heb uit mijn leven en nieuwe vrienden die er voor in de plaats kwamen. Een grote carrière-verandering werd nu echt in gang gezet. Naast de drie kinderboeken die ik al had geschreven en gepubliceerd, heb ik in een razend tempo die novel waar iedereen al zo lang op heeft gewacht nu ook geschreven. De volgende stap is op de publiceer-button klikken en dat blijft, ondanks de geweldige recensies die ik ondertussen van proeflezers heb ontvangen, toch eng.
Mijn laatste ZOOM-meeting van dit jaar ging over mijn artwork. Ik had me aangemeld voor een introductiegesprek voor illustratie-coaching. Zoals misschien het gros van ons artiesten bibberend hun werk laat zien, zat ik ook stilletjes gespannen achter mijn computer terwijl zij tijdens onze ZOOM-meeting door mijn werk heen bladerde.
“Wow dit is echt heel goed, echt heel professioneel. Dus je hebt je boeken zelf geschreven, geillustreerd, vormgegeven en uitgegeven?”
Ik knik met een flinke blos op mijn wangen alsof ik een achtjarig schoolmeisje ben, wat van de juf een compliment en een sticker krijgt.
“Je werk is echt heel goed. Vooral die kaarten zijn ook geweldig. Zo goed neergezet. Ik zou bijna niet weten wat we je nog kunnen leren.”
Mijn blos verandert in knalrode wangen en ik zit stom te grijnzen.
Het is me gelukt, denk ik bij mezelf. Ik heb me helemaal de blubber gewerkt de afgelopen jaren maar het is me gelukt. Ik durf mezelf illustrator te noemen. Ik was zo enthousiast door dit gesprek dat ik de volgende dag het verhaal in geuren en kleuren aan mijn familie vertel. Stop! Want daar vloog mijn goede voornemen voor 2020 de deur uit. Tolereer geen sh*t meer! Want natuurlijk was het shit wat ik toen over me heen kreeg en mijn euforie over mijn nieuwe carrière verdween als sneeuw voor de Arizona-zon. Daar op dat moment voelde ik een draadje knappen in mijn hoofd. PANG! De euforie was weg, de vermoeidheid en de teleurstelling sloeg in alle hevigheid toe. Het zorgde voor één lange migraine aanval tussen Kerst en Oud&Nieuw.
Pas op de laatste dag van dit jaar kwam ik weer een beetje tot leven. Net op het moment dat ik mijn ogen weer een beetje kon open houden, trilde mijn telefoon. Ik glimlach als ik de foto op het scherm zie. De verloren energie begint als een warme gouden golf door mijn lijf te stromen. De twee gebroken eindjes maken samen langzaam weer contact met elkaar maken. Als vanouds neem ik om half twee ’s nachts de telefoon weer op. ‘Cause when I’m all choked up and I can’t find the words…’ Het is een gesprek over verknipte ouders en olijfolie, over kapotte ogen en gestolen winkelwagentjes. Het gaat ergens nergens over en toch is het niet niets. Als we elkaar wijze raad proberen te geven, schieten we in de lach. ‘You’re my other half’, zegt hij lachend, ‘what do you you think?’ Ik begrijp hem, we zijn kansloos verloren in die strijd.
Wat 2021 ook gaat brengen, ik ga door met dromen om te zetten in doelen. Verandering zit in de lucht. Ik weet zeker dat er nog heel wat gaat veranderen in 2021. Zonder al te veel goede voornemens zwart op wit neer te zetten, hoop ik dat mijn dromen dit jaar werkelijkheid worden. De boekenprijs winnen, de reis naar Schotland én naar Ierland maken maar bovenal hoop ik dat ’the other half’ nog een beetje rond blijft hangen om mij dat duwtje in de goede richting te blijven geven naar het doel wat ik wil bereiken want ondanks alle bullshit die er over en weer gaat, is hij daar, waarschijnlijk onbewust, wel erg goed in.
dec 24, 2020
Het is op de vooravond van Kerst2020 dat er nog een laatste ZOOM-meeting gepland staat. Het zou een oriënterend gesprek zijn over illustreren en subsidies. Stipt half vier vlogen onze beide camera’s aan en maakte ik kennis met de aardige mevrouw aan de andere kant van de lijn. Na de eerste introducties ging het gesprek al snel over de onzekerheden van elk creatief persoon. ‘Ben ik wel goed genoeg.’
Vanaf jongs af aan zat ik altijd al met een potlood in m’n handen, tot grote ergernis van m’n moeder. In plaats van de creativiteit te stimuleren, werd ik er juist in afgeremd. ‘Daar kun je geen droog brood mee verdienen.’ was steevast het antwoord en ‘volg een opleiding waar je een normale baan mee kunt krijgen’.
Die opleiding deed ik en die banen kreeg ik. Uiteindelijk creëerde ik mijn eigen baan zodat ik het alleenstaand moederschap perfect met mijn werk kon combineren. Toch bleef dat potloodje een aantrekkingskracht hebben die ik niet langer meer wilde onderdrukken. Uiteindelijk werden de kinderen ouder en besloot ik stiekem ‘gewoon’ weer te beginnen, zonder het aan iemand te vertellen of überhaupt te laten zien. Stiekem online cursussen volgen, stiekeme workshops, boeken en artikels lezen en heel veel oefenen.
‘Ik kijk nu even naar je werk en ik zie dat je écht heel goed bent. Je werk ziet er professioneel uit dus ik vraag me af wat we je kunnen bieden.’ Ik voel mijn wangen kleuren. Stiekem ben ik, zelfs zonder dat ik het zelf door had, steeds beter geworden. Natuurlijk kreeg ik complimentjes van vrienden maar ik ging er van uit dat ze beleefd waren, niet dat ze het echt meenden.
‘Die motormol op de Harley is echt gewéldig.’ gaat ze verder terwijl ze met een gedeeld scherm door mijn website bladert. Ook de boeken vindt ze geweldig.
‘Wat hoop je bij ons te leren?’ Dat was duidelijk een vraag die ik niet verwachtte en dus ook niet direct een antwoord op had. Professioneel illustrator worden maar dat heb ik blijkbaar stiekem al bereikt. Ik heb al vaker naar hun cursusaanbod gekeken maar het idee om in een groep te moeten illustreren geeft echt rode vlekken in mijn nek.
‘Dus als ik het goed begrijp, heb je na je scheiding de puinhopen van je ex-man opgeruimd, twee kinderen opgevoed en een bedrijf opgebouwd met de nodige tegenslagen wat behoorlijk zwaar is geweest. Maar gezellig met andere creatievelingen een cursus volgen vind je doodeng?’
Als je het zo stelt, klinkt het belachelijk. Ik heb de grootste monsters verslagen toch lijkt mezelf kwetsbaar opstellen en mijn artwork delen ineens onoverkomelijk eng. Ik besluit dat het onzin is. Ik beloof haar de komende week te beslissen wat bij mij past zodat we over een week weer contact hebben.
Het zijn van die stiekeme Ah-Ha momentjes die je ineens overvallen. Momentjes die een glimlach op m’n gezicht toveren en een blos op m’n wangen. Met dat trotse gevoel sluit ik mijn computer af. Het is half vijf. De Kerst is officieel begonnen. Ineens voel ik de moeheid als een zware deken over me heen vallen. Ik heb deze week weer knetterhard aan mijn droom gewerkt. Ik wéét dat het me gaat lukken, want dat enorme Monster der Onzekerheden blijkt eigenlijk maar een heel klein piepend woestijnregenkikkertje te zijn.
dec 23, 2020
Nu we zo dichtbij de kerstdagen zijn en de corona-maatregelen steeds strenger worden, hoor ik niets anders dan dat dit de ergste kerst ooit zal zijn. Dat dit het ergste jaar ooit is. Elke keer als ik iemand dat hoor zeggen, denk ik bij mezelf, wow dan heb je tot nu toe echt een mooi leven gehad, als dit het ergste is, wat je hebt meegemaakt. Thuiswerken, binnen zitten en series binge watchen op Netflix terwijl je kilo’s aankomt van het vele snaaien wat je doet. Tussendoor een beetje Snapchatten, Facetimen, Zoomen en Whatsappen.
2020 is absoluut een jaar geweest wat niemand snel zal vergeten. Dat zal ik ook niet ontkennen. Na de eerste berichten in januari en februari uit China hadden we nooit verwacht dat wij de maanden daarna ook met mondkapjes op boodschappen moesten doen en vooral het advies te volgen om thuis te blijven. ‘Goed verhaal voor met Kerst’ roepen wij altijd als er weer iets gebeurd, wat niet zo leuk is, maar wat we wel overleefd hebben. Wie had dat gedacht dat we met de Kerst nog steeds in dit ‘goede verhaal’ zouden zitten.
Natuurlijk zijn het onzekere tijden. Wie wordt besmet, wie niet, wie gaat dood en wie blijft leven? Soms lijkt het geheel random toe te slaan. Het is misschien de onzekerheid en ongrijpbaarheid wat mensen zo agressief of depressief doet reageren want hoe erg is deze Kerst nou eigenlijk echt? Voor mijzelf vergeleek ik mijn oude kerstdagen met dit jaar. Zoals in Scrooge kwam de Ghost of Christmas Past mij het verleden laten zien. Zoals die ene kerst waar een ex-vriend zo dronken en agressief was dat ik op dat moment niet wist of ik ooit nog lucht in mijn longen zou zuigen. Dat was absoluut geen leuke kerst.
Het jaar daarop was voor mij persoonlijk de meest donkere Kerst die ik ooit heb meegemaakt. De dag voor Kerst verloor ik namelijk mijn eerste kindje bij 12 weken zwangerschap. Onbeschrijfelijk verdriet wat voor altijd een krater in mijn hart heeft geslagen. Het was de kerst waarvan ik dacht dat het nooit meer licht zou worden. Maar ook die Kerst ging weer voorbij.
Jaren en vele kerstdagen verder, vierde ik met mijn twee kinderen kerst in onzekerheid want Kerst 2004 was de kerst waarop ik niet eens wist of ik nog wel een huis had om een kerstboom in te zetten, omdat een bank mij samen met m’n baby en peuter op straat wilde zetten. Dit klinkt misschien romantisch zoals het kerstverhaal waarbij een moeder op zoek is naar onderdak voor haar baby maar in dit verhaal kwamen er geen wijzen uit het Oosten langs. Iedereen weet ondertussen dat het de idioot uit het Oosten was die juist deze ellende veroorzaakt had. Dus ook Kerst 2004 was een behoorlijk spannende kerst. Uiteindelijk verhuisden we op 30 december, net na de Kerst. Ook die Kerst overleefden we ondanks de drama.
En dan was er nog die vreselijke Kerst 2019 waarbij zowel mijn vader als mijn zoon tegelijk heel erg ziek waren en waarbij er momenten waren, dat ik me af vroeg wie van de twee 2020 überhaupt zou gaan halen. Een Kerst waar we ook met gemengde gevoelens op terugkijken.
Nee, wanneer ik aan al mijn voorbije Kerstdagen terug denk, prijs ik mezelf gelukkig met Kerst 2020. Terwijl buiten de regen tegen de ramen klettert, zit ik veilig binnen bij een glinsterende kerstboom terwijl Kippie de Kat, één voor één de ballen uit de boom ketst, als een adventskalender voor katten. 2020 is een jaar wat niet te vergelijken is met andere jaren, zoals Kerst2020 ook niet te vergelijken is met andere Kerstdagen maar dat wil niet zeggen dat het slechter is. Het is ánders. Toch kunnen we er met z’n allen iets speciaals van maken. Tel je zegeningen, Snap, app, Zoom, Skype en bel met elkaar zodat we, ondanks dat we allemaal alleen zijn, toch ook allemaal een beetje samen alleen zijn.
dec 18, 2020
De Spinselblog is ooit ontstaan uit een situatie waarin ik werd gedwongen mijn mond te houden maar dat overduidelijk niet kon. Eens een flapuit, altijd een flapuit. Menig lezer heeft, waarschijnlijk grinnikend, achter z’n scherm de avonturen van deze alleenstaande moeder mee zitten lezen alsof ze er zelf bij waren. De chaos, de frustratie maar ook de emotie. Alles kwam voorbij.
Nu de kinderen officieel geen kinderen meer zijn maar volwassenen, wordt er van mij verwacht dat ik hun privacy niet meer schend, wat een beetje jammer is want er valt nog steeds té veel te beleven in dit dagelijks chaotische huishouden. Waarschijnlijk valt er zodra de kleinkinderen in aantocht zijn weer heel wat te schrijven. Voor ieder die dat op dit moment wekelijks aan mij moet vragen, nee er zijn nog geen plannen voor kleinkinderen! Maar in de tussentijd krijgt de Spinselblog er wel een kindje bij, namelijk de Spinselshop.
Het zal misschien een no-brainer zijn dat ook DTP-hulp.nl nieuwe uitdagingen aangaat om het Corona-tijdperk te overleven. Nu ik naast grafisch vormgever en webdesigner ook auteur en illustrator ben, krijg ik steeds vaker de vraag waar mijn artwork, boeken en kaarten te koop zijn. Steeds lastiger was het uit te leggen hoe, wat en waar. Dus daar was ineens het nieuwe kindje de Spinselshop De shop staat nog een beetje in de kinderschoentjes maar gaat de komende tijd steeds groter groeien met bijzonder artwork en producten.
Wil je eens iets anders aan de muur dan de standaard Ikea of Action-buddha die je in elk huis tegen komt? Neem dan eens een kijkje in de Spinselshop, bestel iets leuks en laat me weten wat je er van vindt.
Zoals we hier dagelijks roepen: help een artiest de winter door!
