aug 23, 2014
De zomervakantie heeft voor de thuisblijvers vaak extra bezigheden zoals een oppashond, oppaskind of een oppashuis. Dagelijks maak ik met oppashond mijn rondje naar oppashuis om de post er uit te halen, controle van dichtzittende ramen en deuren en natuurlijk de plantjes die water nodig hebben. Het huis is iets groter en luxer dan mijn huis. Luxer; want het heeft een bad. Een echt bad waar ik af en toe bijna jaloers naar kan staren. Tijdens ons laatste uitje had ik ook een bad tot mijn beschikking. Wat een absolute luxe en weelde was het, toen ik mijn pijnlijke lichaam in het warme water liet zakken en de reumatische pijn, als een suikerklontje in een kopje thee, verdween.
De vakantiegangers van dit huis drukten mij op het hart dat ik absoluut gebruik moest maken van het bad als ik daar behoefte aan zou hebben. Ik knik ja, maar weet tegelijkertijd dat ik dat toch niet zal doen. Hun huis, hun spullen. Beetje raar als ik in hun bad zou gaan zitten.
Tot vrijdagavond. Ik reed naar het oppashuis. Ik ruimde de post op, controleerde de robotgrasmaaier, ramen en deuren tot ik bij de badkamer kwam. Daar stond ie: Het Bad. Zal ik? Het was een zware week geweest, wat mijn lichaam op pijnlijke manier liet doorschemeren. Ik draaide de warme kraan open, gooide wat van het luxe badschuim waarop “RELAX” stond in het bad, gooide mijn kleren aan de kant en liet me in het warme water zakken. Was het mijn verbeelding of hoorde ik mijn pijnlijke spieren en gewrichten juichen?
Met mijn MP3 speler in mijn oren, hard meezingend tussen de bubbels voelde ik me net Julia Roberts in Pretty Woman. Natuurlijk zonder het aanbod van de rijke zakenman die de rest van zijn leven met mij wilde delen. Want dan had ik elke dag in bad gekund en zou het geen luxe meer zijn geweest. Nog een voordeel van een vrijstaande villa is, dat niemand je hoort. Je kunt zo hard meezingen zonder dat de buren denken dat het groot alarm afgaat.
Dan ontdek ik een knopje naast het bad. Ik druk het in en ineens verandert mijn bad in een schuimend bubbelbad. Grinnikend stuur ik een berichtje naar een vriend dat ik voor heel even een Rich Girl ben. Hij stuurt een smiley terug en weet al dat ik uiteindelijk toch in bad ben gegaan. “Geniet er van!” Ik leg mijn telefoon weg, zet mijn MP3 wat harder en zing mee. “Dear Mom and Dad, Please send money, I’m so broke that it ain’t funny. I don’t need much just enough to get me through.”
Na een uur dobberen, drijven en bubbelen is het genoeg. Ik kleed me weer aan, laat het bad leeg lopen en ruim alles netjes op. Bij thuiskomst merkt zoonlief op dat ik zo lekker naar badschuim ruik. We drinken nog een kop thee voordat we naar bed gaan en ik heerlijk, voor één keertje, een hele nacht doorslaap. Wat een absolute luxe, een bad.
mrt 22, 2014
“Komt toch gewoon een weekje naar Shanghai”, typt hij op mijn scherm. “Gewoon regelen, gratis bed hier, lekker makkelijk, weekje geen Nederland. Dat kan je vast wel gebruiken.” Ik twijfel. Wat zou ik graag willen. Gewoon even weg zoals normale mensen doen. Maar ik zie mezelf typen dat het niet gaat. Ik heb twee kinderen die ik niet zomaar een week alleen kan laten. “It’s complicated” staat er in mijn profiel en dat is het ook. Al jaren.
Terwijl ik de foto’s van verre landen bekijk, blijft zich een oud liedje herhalen in mijn hoofd. “I spent 20 years trying to get out of this place.” Wat wilde ik al die plekken graag in het echt zien, de wereld overgaan van links naar recht en van boven naar beneden. Met foto’s en verhalen thuiskomen en dan weer een nieuwe reis boeken. Maar het liep anders dan gepland. Ik zie de wereld door foto’s van anderen, ik hoor over de plekken door de verhalen die zij mee terug nemen.
Het loopt al tegen de avond als ik een berichtje krijg op mijn telefoon: “Hoe gaat het? Nog wat spannends meegemaakt?” Ik vertel hem over de uitnodiging om naar Shanghai te komen. “Gaan!” roept hij gelijk enthousiast. Het is er zo mooi. Ik glimlach. Ik zou zo graag…. Hij vindt dat ik moeilijk doe. Misschien is het mannen-eigen om zo te denken. Beide mannen, beide technerds vertellen me hetzelfde plan. Ineens lijkt het plan om zo’n bijzondere stad te bezoeken dichterbij. Tot ik met een harde klap uit mijn droom gehaald wordt. Er valt een Duits boek voor me op tafel. Er moet huiswerk gemaakt worden. Shanghai, mijn vluchtpogingen en mijn leven moeten nog even wachten.
Ik krijg nog een laatste berichtje: “Nog een jaartje of twee en dan kun je uit de gevangenis.” Ik grinnik. Ik zou ze voor geen goud willen missen, mijn twee handenbindertjes, maar soms, heel soms, verlang ik naar iets meer vrijheid en iets minder complicated.
sep 14, 2012
[:nl]Na een lange, drukke week plof ik op de bank terwijl zoonlief nog een spelletje op de computer speelt. Dochter en plusdochter zijn vertrokken en er hangt een uitgeputte stilte in huis. Als ik de tv aanzet, val ik precies in het begin van One Fine Day. Een film die nog steeds in mijn top tien lijstje staat. Het verhaal van een alleenstaande moeder die ondanks alle tegenslag die de dag geeft, toch probeert om alle bordjes in de lucht te houden. Stiekem grinnik ik. Hoe herkenbaar. Ik lig bij te komen van een week met officiele openingen, opzetten van magazines, verschillende bezoeken aan therapeuten voor overleg over ons gezin en de kraters die mensen hebben geslagen in ons gezinsleven. Spoedopdrachten, schoolvoorstellingen, website errors, oplossingen zoeken voor gebroken ribben en huiswerk maken. Niet alleen mijn huis is een chaos, ook mijn leven is druk en chaotisch.
Zoonlief komt even bij me liggen als hij me ziet zwijmelen en vraagt waar de film over gaat. Natuurlijk heb ik de film al ontelbare keren gezien en kan hem dan ook kort en bondig vertellen over de alleenstaande moeder die probeert de perfecte balans tussen werk en kind te houden terwijl het eigenlijk gewoon chaos is, en de alleenstaande vader die chaos lijkt te zijn, maar het juist allemaal onder controle heeft. Natuurlijk worden ze verliefd aan het eind van de film en eindigt alles in een happy end. Het commentaar van zoonlief: “die film is vast al net zo oud als jij mam, moet je zien hoe die mobieltjes er uit zien!” hij heeft al het snel gezien en gaat terug naar zijn spelletje.
Zulke momenten gebeuren natuurlijk alleen maar in films. Maar dan ineens spreekt iemand je aan op een moment waarop je het niet verwacht. Ineens is er iemand die je ziet staan. Iemand die ineens een glimlach op je veel te bezorgde gezicht tovert en de frons voor even laat verdwijnen. “One day some sweet smile might turn my head.” Ineens is daar jouw one day, one fine day. Een zonnestraaltje die zomaar ineens door de donkere wolken schijnt, wat je even laat ontsnappen uit de barre werkelijkheid.
In de film zegt de moeder van de alleenstaande vrouw berispend: “Just for once, don’t be your sceptic, neurotic self again. Give the guy a chance.” Het rubberducky geluid op mijn telefoon kwaakt en ik kijk met een half oog naar het bericht. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en spreek mezelf ook streng toe: “dont be your sceptic neurotic self again!” Ik zal voor deze keer mijn vooroordelen in de GFT-bak gooien en stuur een berichtje terug. Wie weet wat de toekomst nog brengt. “One day I just might love again.”[:en]Na een lange, drukke week plof ik op de bank terwijl zoonlief nog een spelletje op de computer speelt. Dochter en plusdochter zijn vertrokken en er hangt een uitgeputte stilte in huis. Als ik de tv aanzet, val ik precies in het begin van One Fine Day. Een film die nog steeds in mijn top tien lijstje staat. Het verhaal van een alleenstaande moeder die ondanks alle tegenslag die de dag geeft, toch probeert om alle bordjes in de lucht te houden. Stiekem grinnik ik. Hoe herkenbaar. Ik lig bij te komen van een week met officiele openingen, opzetten van magazines, verschillende bezoeken aan therapeuten voor overleg over ons gezin en de kraters die mensen hebben geslagen in ons gezinsleven. Spoedopdrachten, schoolvoorstellingen, website errors, oplossingen zoeken voor gebroken ribben en huiswerk maken. Niet alleen mijn huis is een chaos, ook mijn leven is druk en chaotisch.
Zoonlief komt even bij me liggen als hij me ziet zwijmelen en vraagt waar de film over gaat. Natuurlijk heb ik de film al ontelbare keren gezien en kan hem dan ook kort en bondig vertellen over de alleenstaande moeder die probeert de perfecte balans tussen werk en kind te houden terwijl het eigenlijk gewoon chaos is, en de alleenstaande vader die chaos lijkt te zijn, maar het juist allemaal onder controle heeft. Natuurlijk worden ze verliefd aan het eind van de film en eindigt alles in een happy end. Het commentaar van zoonlief: “die film is vast al net zo oud als jij mam, moet je zien hoe die mobieltjes er uit zien!” hij heeft al het snel gezien en gaat terug naar zijn spelletje.
Zulke momenten gebeuren natuurlijk alleen maar in films. Maar dan ineens spreekt iemand je aan op een moment waarop je het niet verwacht. Ineens is er iemand die je ziet staan. Iemand die ineens een glimlach op je veel te bezorgde gezicht tovert en de frons voor even laat verdwijnen. “One day some sweet smile might turn my head.” Ineens is daar jouw one day, one fine day. Een zonnestraaltje die zomaar ineens door de donkere wolken schijnt, wat je even laat ontsnappen uit de barre werkelijkheid.
In de film zegt de moeder van de alleenstaande vrouw berispend: “Just for once, don’t be your sceptic, neurotic self again. Give the guy a chance.” Het rubberducky geluid op mijn telefoon kwaakt en ik kijk met een half oog naar het bericht. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en spreek mezelf ook streng toe: “dont be your sceptic neurotic self again!” Ik zal voor deze keer mijn vooroordelen in de GFT-bak gooien en stuur een berichtje terug. Wie weet wat de toekomst nog brengt. “One day I just might love again.”[:]
aug 16, 2012
Soms zijn er van die dagen waarop je je afvraagt of het nog wel goedkomt met de wereld en zijn bewoners. Na een lange dag van hard doorwerken en veel telefoontjes van vooral vrouwen die toch even hun hart wilden luchten over het concept man, moest ik me nog haasten om de kinderen naar opa en oma te brengen om op tijd op mijn afspraak te zijn.
Tijdens mijn allerdaagse race- en vliegwerk, vraag ik me toch weer af wat de man van tegenwoordig bezielt. Hoeveel mannen zijn nu eigenlijk echt man? De meeste zijn gewoon jongetjes gebleven, die hun moeder ingeruild hebben voor een vrouw, die de taak als moeder heeft overgenomen. Stiekem zijn ze nog steeds ondeugend, doen stoute dingen en hopen niet gepakt te worden.Als ze al gepakt worden wijzen ze heel hard met hun priemende vingertjes naar de ander want zij zijn toch de brave jongetjes?
Triest te zien hoe weinig echte mannen er nog bestaan. Zou dat door de emancipatie zijn gekomen, dat mannen steeds infantieler worden? Of hebben ze allemaal het Peter Pan syndroom en weigeren ze op te groeien en hun verantwoording te nemen? Ligt het aan ons moeders? Voeden wij onze zonen op als sissyboys? Of komt het juist omdat de vaders zo makkelijk vertrekken uit het leven van hun kinderen zodat juist die kinderen niet leren hoe een echte man behoort te zijn?
Veel tijd om door te mijmeren had ik niet want al snel raakte ik in gesprek met een andere zelfstandig ondernemer, een man. Ik zette me alweer schrap voor de nodige oneerbare voorstellen die zeker binnen vijf minuten zouden komen, tien minuten dan. Terwijl hij doorpraatte over z’n werk, z’n hond, z’n leven, stond ik me af te vragen of deze man nu de uitzondering was die de regel bevestigde. Veel jonger dan de doorsnee mannen die ik ken, maar zoveel meer volwassen maar wat mij nog meer verbaasde, zoveel meer respect voor vrouwen. Stiekem begon ik al te zoeken naar de boa constrictor onder het gras die natuurlijk nergens te vinden was.
Ik heb de afgelopen jaren alle oneerbare voorstellen al gehoord. Of dat nu tijdens een concert was, tijdens het werk, in de kroeg of op straat. Verbaasd dat zelfs de meest nette, getrouwde mannen veranderen in seksbeluste pubers en vrouwen belagen met hun doodgebloede potentie alsof ze nog 20 zijn.
Ooit zei iemand tegen mij: verbaas u niet, verwonder u slechts. Verwonderen deed ik me gisteravond, toen ik na ons gesprek weer huiswaarts ging. Verwonderd over het feit dat ze blijkbaar nog wel bestaan. De mannen die je niet gelijk hun grot in willen sleuren, mannen die je gewoon met respect behandelen, open en eerlijk zijn. Of die Boa constrictor ooit nog te voorschijn komt? Geen idee. Ik blijf sceptisch. Voor nu wil ik alleen maar dankjewel voor deze gezellige avond en mij weer dat stukje vertrouwen geven in de mensheid!
