[:nl]Na een lange, drukke week plof ik op de bank terwijl zoonlief nog een spelletje op de computer speelt. Dochter en plusdochter zijn vertrokken en er hangt een uitgeputte stilte in huis. Als ik de tv aanzet, val ik precies in het begin van One Fine Day. Een film die nog steeds in mijn top tien lijstje staat. Het verhaal van een alleenstaande moeder die ondanks alle tegenslag die de dag geeft, toch probeert om alle bordjes in de lucht te houden. Stiekem grinnik ik. Hoe herkenbaar. Ik lig bij te komen van een week met officiele openingen, opzetten van magazines, verschillende bezoeken aan therapeuten voor overleg over ons gezin en de kraters die mensen hebben geslagen in ons gezinsleven. Spoedopdrachten, schoolvoorstellingen, website errors, oplossingen zoeken voor gebroken ribben en huiswerk maken. Niet alleen mijn huis is een chaos, ook mijn leven is druk en chaotisch.
Zoonlief komt even bij me liggen als hij me ziet zwijmelen en vraagt waar de film over gaat. Natuurlijk heb ik de film al ontelbare keren gezien en kan hem dan ook kort en bondig vertellen over de alleenstaande moeder die probeert de perfecte balans tussen werk en kind te houden terwijl het eigenlijk gewoon chaos is, en de alleenstaande vader die chaos lijkt te zijn, maar het juist allemaal onder controle heeft. Natuurlijk worden ze verliefd aan het eind van de film en eindigt alles in een happy end. Het commentaar van zoonlief: “die film is vast al net zo oud als jij mam, moet je zien hoe die mobieltjes er uit zien!” hij heeft al het snel gezien en gaat terug naar zijn spelletje.
Zulke momenten gebeuren natuurlijk alleen maar in films. Maar dan ineens spreekt iemand je aan op een moment waarop je het niet verwacht. Ineens is er iemand die je ziet staan. Iemand die ineens een glimlach op je veel te bezorgde gezicht tovert en de frons voor even laat verdwijnen. “One day some sweet smile might turn my head.” Ineens is daar jouw one day, one fine day. Een zonnestraaltje die zomaar ineens door de donkere wolken schijnt, wat je even laat ontsnappen uit de barre werkelijkheid.
In de film zegt de moeder van de alleenstaande vrouw berispend: “Just for once, don’t be your sceptic, neurotic self again. Give the guy a chance.” Het rubberducky geluid op mijn telefoon kwaakt en ik kijk met een half oog naar het bericht. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en spreek mezelf ook streng toe: “dont be your sceptic neurotic self again!” Ik zal voor deze keer mijn vooroordelen in de GFT-bak gooien en stuur een berichtje terug. Wie weet wat de toekomst nog brengt. “One day I just might love again.”[:en]Na een lange, drukke week plof ik op de bank terwijl zoonlief nog een spelletje op de computer speelt. Dochter en plusdochter zijn vertrokken en er hangt een uitgeputte stilte in huis. Als ik de tv aanzet, val ik precies in het begin van One Fine Day. Een film die nog steeds in mijn top tien lijstje staat. Het verhaal van een alleenstaande moeder die ondanks alle tegenslag die de dag geeft, toch probeert om alle bordjes in de lucht te houden. Stiekem grinnik ik. Hoe herkenbaar. Ik lig bij te komen van een week met officiele openingen, opzetten van magazines, verschillende bezoeken aan therapeuten voor overleg over ons gezin en de kraters die mensen hebben geslagen in ons gezinsleven. Spoedopdrachten, schoolvoorstellingen, website errors, oplossingen zoeken voor gebroken ribben en huiswerk maken. Niet alleen mijn huis is een chaos, ook mijn leven is druk en chaotisch.
Zoonlief komt even bij me liggen als hij me ziet zwijmelen en vraagt waar de film over gaat. Natuurlijk heb ik de film al ontelbare keren gezien en kan hem dan ook kort en bondig vertellen over de alleenstaande moeder die probeert de perfecte balans tussen werk en kind te houden terwijl het eigenlijk gewoon chaos is, en de alleenstaande vader die chaos lijkt te zijn, maar het juist allemaal onder controle heeft. Natuurlijk worden ze verliefd aan het eind van de film en eindigt alles in een happy end. Het commentaar van zoonlief: “die film is vast al net zo oud als jij mam, moet je zien hoe die mobieltjes er uit zien!” hij heeft al het snel gezien en gaat terug naar zijn spelletje.
Zulke momenten gebeuren natuurlijk alleen maar in films. Maar dan ineens spreekt iemand je aan op een moment waarop je het niet verwacht. Ineens is er iemand die je ziet staan. Iemand die ineens een glimlach op je veel te bezorgde gezicht tovert en de frons voor even laat verdwijnen. “One day some sweet smile might turn my head.” Ineens is daar jouw one day, one fine day. Een zonnestraaltje die zomaar ineens door de donkere wolken schijnt, wat je even laat ontsnappen uit de barre werkelijkheid.
In de film zegt de moeder van de alleenstaande vrouw berispend: “Just for once, don’t be your sceptic, neurotic self again. Give the guy a chance.” Het rubberducky geluid op mijn telefoon kwaakt en ik kijk met een half oog naar het bericht. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en spreek mezelf ook streng toe: “dont be your sceptic neurotic self again!” Ik zal voor deze keer mijn vooroordelen in de GFT-bak gooien en stuur een berichtje terug. Wie weet wat de toekomst nog brengt. “One day I just might love again.”[:]
