[:nl]’A little kiss of freedom, I’ve forgotten how that tasted. A little room for breathing, Then you’re on your way.‘ Na de bijzondere, blauwe bloedmaan van een paar dagen geleden, lijkt de avond donkerder dan ooit. Er loopt een rilling over mijn rug. Het verschil van de overvolle verjaardag waar de kamer warm en druk was, naar de ijskoude auto waar ik alleen in het donker zit, is groot. ‘45 jaar en eindelijk snap ik het.‘ denk ik bij mezelf terwijl ik terug naar huis rijd en de stelletjes achter me laat. Ik grinnik als ik mezelf hoor, want eigenlijk komt de quote uit één van mijn favoriete films, alleen daarin zegt de hoofdrolspeler dat hij 63 is en het eindelijk snapt. Vergeleken met hem ben ik dus een snelle leerling, al voelt dat niet zo.
Ik was, zoals gewoonlijk, de outcast op de verjaardag. De gekke zus zonder man en tegenwoordig ook zonder kinderen want ze zijn te groot geworden om nog mee te gaan. Ze hebben een eigen leven. ‘Oh? helemaal alleen dit weekend? Nou dan ga je zeker wel lekker uit?‘ vraagt ze. Ik glimlach. ‘Nee, ik ga zo lekker naar huis, kat op schoot, kopje kruidenthee en een boek lezen.‘ Ze kijkt me vragend aan. ‘Ik weet het, ik ben vreselijk saai.‘ bevestig ik direct wat zij denkt. De vrouw naast haar begint zich er mee te bemoeien. ‘Wie weet komt er nog een leuke man op je pad.‘ Moe word ik van die opmerkingen. Alsof ik niets voorstel zonder man. Alsof ik niet meetel. In feite hoor je er ook niet bij maar daar trek ik me ondertussen niks meer van aan. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dank je. Ik zit niet te wachten op een man.‘ Ze gaat verder. ‘Ja maar alleen is ook maar alleen.‘ Ze weet mijn ervaringen niet met mannen. Ze weet niet hoe het voelt om in gevangenschap te leven.
Ik draai het volume omhoog. ‘There’s a million little reasons. For this smile on my face. Without those tears in my eyes. I bet you’d hardly recognize me.‘ Alleen is ook maar alleen, maar ik vind het fijn alleen. Wanneer je verschillende keren in een gewelddadige relatie hebt gezeten, ga je je vrijheid waarderen. Niet alleen waarderen, je wilt het nooit meer kwijt. ‘ You left the cage door open,And your pretty bird just flew.’ Ik hoef niet meer op eieren te lopen, bang om verkeerd te ademen en daardoor klappen te krijgen. Ik hoor niet meer elke dag dat ik een waardeloos stuk vreten ben, te dom, te lelijk. Ik ben geen slaaf meer van andermans grillen. ‘Now I wake up early, whole world feels new. Seems so strange to ask myself. What do I want to do.’ Ik ben 45 en ik laat me niet meer wegpesten. Door niemand meer. Ik zie de verbaasde blikken om mij heen, wanneer ze het proberen en het lukt niet meer. ‘Oh you had me believing. I didn’t have the strength for leaving. But any fool can see I’m better off, just look at me.‘ Het liedje is bijna afgelopen. ‘Just look at me!’ Ik vond het per toeval en toen ik het voor het eerst hoorde, viel mijn mond open van verbazing. Ze snapt het. Ze snapt hoe het is om te ontsnappen uit een relationele gevangenis. Om zo hoog te kunnen vliegen, dat je de vrijheid voelt. De vrijheid om te mogen denken wat jij wilt. Te kunnen zeggen wat je denkt en te kunnen doen wat goed voelt.
Thuis kruip ik onder m’n dekentje op de bank. Het zelf gezette kopje kruidenthee staat voor me op tafel en de kat ligt naast me zachtjes te spinnen. Als ik mijn serie aanzet, ben ik verbaasd over het verloop van de serie. Ik roep hardop in een lege kamer wat kreten van verbazing. Behalve dat de kat geïrriteerd op kijkt, komt er natuurlijk geen reactie. Ik stuur m’n vriend een appje, die dezelfde serie ook kijkt. Hij had me de serie aangeraden, dat ik die echt moest zien. Hij geeft nog een suggestie voor een andere serie die ik ook moet zien, ook weer met Israëlische spionnen. Mijn creatieve, dramaqueenachtige modus wordt meteen geactiveerd. ‘Wil je me wat duidelijk maken met al die series over Israëlische spionnen? OMG jij bent een spion en je wilt informatie van mij.‘ Hij stuurt lachende smileys terug. Terwijl hij bij zijn slapende zoon in bed ligt, omdat ze mannenweekend hebben, appen wij nog even door. Gewoon omdat het kan. ‘So this is how it feels.’ Niemand die meer bepaalt wat ik wel of niet mag doen. Na al die jaren gevangenschap, leef ik nu in vrijheid en die vrijheid pakt niemand me meer af. ‘Me without you.’
[:nl]Dochter belt vaak. Ze belt om haar tijd te doden tijdens het wachten. Ze belt om haar hoofd leeg te maken door alles aan mij te vertellen. Ze belt om te vragen hoe ze kippensoep en boerenkool moet maken. Maar ze belt ook als er echt iets is gebeurd. Soms ben ik bang om de telefoon op te nemen als ik haar foto op mijn scherm zie. Zit ze op de HAP, op de politiebureau of ligt ze weer aan de monitor in het ziekenhuis.
‘Jij bent er vroeg bij.‘ zeg ik wat voorzichtig als ik op de derde dag van het jaar mijn telefoon opneem, bang voor het nieuws wat er gaat komen. ‘Mam? Ik ben aangereden.‘ Mijn hart valt 99 verdiepingen naar beneden. Een auto zonder lichten kwam hard op haar afgereden en schepte haar. Het klinkt als een scene uit een film waar iemand het op haar leven heeft gemunt. Gelijk denk ik terug aan de man die dat 14 jaar geleden ook bij mij probeerde. Hij zou toch niet…. Mijn gedachtestroom wordt onderbroken door haar verhaal. ‘Ik ben wel op mijn werk hoor maar mijn been doet zo’n pijn, ik kan er niet meer op staan. Wat moet ik doen?‘ Ik stel de standaard vragen die een dokter ook zou stellen. Ik heb de vragen nou al zo vaak gehoord. Dochter viel letterlijk met een klap uit de baarmoeder op aarde. Een levenslange bubbeltjesplasticwrap om haar heen, had haar nog niet veilig gehouden. ‘Bel toch maar even voor de zekerheid de dokter en bel mij daarna terug. Als het moet kan ik je ophalen en naar de dokter brengen.‘
Terwijl zij de dokter belt, kleed ik me snel aan. Net als ik klaar ben, belt ze alweer terug. ‘De dokter wil toch dat ik langskom.‘ Ik trek mijn schoenen aan, maak zoon wakker en vertel hem dat zijn zus is aangereden. Zijn normaal slaperige hoofd is in één keer wakker. ‘Ze is oké maar ze moet even naar de dokter. Ik ga haar nu ophalen en ben op tijd terug om met jou mee te gaan naar de dokter.‘
Ook zoon kwam niet zonder kleerscheuren door de jaarwisseling. Illegaal vuurwerk, dronken overjarige man, knal, boem, doof. De assistente vermoedt een gescheurd trommelvlies en wil dat de dokter er even naar kijkt gewoon voor de zekerheid. Hij knikt en weet dat ie zelf zijn ontbijt en medicijnen moet regelen. Ondertussen heeft dochter het adres van het werk doorgestuurd
Een half uur later sta ik op een winderig industrieterrein. Een bleek meisje komt aanstrompelen en stapt klappertandend in. Ik keer om en rij terug naar Bodegraven. We hebben nog niet veel gezegd als ik vraag of de pijn links of rechts zit.
‘Wat?’ vraagt ze. ‘Je heup.’ ‘Oh rechtdoor.’
Ik kijk haar vragend aan en zij kijkt wat suffig terug.
‘Waar zit de pijn?‘ vraag ik nog een keer.
‘Oooow, links.’ een mager lachje verschijnt op haar witte bekkie en ik hoor een kleine grinnik.
De dokter doet wat testjes achter een scherm en ik hoor haar schreeuwen. Dit klinkt al niet goed. Hij vertrouwt het niet en stuurt haar door naar röntgen. ‘Dat doe ik ik echt niet hoor, mam, dat kost me m’n eigen bijdrage.‘ Ik hoor mezelf praten en vervloek die tegenwoordige verzekering. Een meisje van 18 hoort gewoon een doktersbehandeling te krijgen. Rijk of arm. Ik overtuig haar dat zoiets echt in het basispakket zit. De rekening zien we later wel verschijnen als het niet in de basis zit. Dat betaal ik het wel.
Omdat ze pas laat in de middag terecht kan bij Röntgen, vlieg ik snel naar huis. Zoon heeft zijn ontbijt en mijn lunch klaarliggen. De schat. ‘Je kan nog wel een kopje thee nemen hoor want we hoeven pas over 20 minuten weg.’ zegt hij zorgzaam. Ik snak er naar omdat ik nog niets op had die ochtend. Twintig minuten later zit ik bij de volgende dokter. ‘Het is gelukkig geen gescheurd trommelvlies maar er is wel gehoorschade. Het kan nog wegtrekken dus we gaan het wel in de gaten houden maar er is helaas niets aan de schade te doen.‘ De derde dag van het jaar. Als de rest van het jaar ook zo zal vergaan, kun je mij nu alvast terugschieten in het kapotje.
Niet veel later vertrekt zoon voor een nachtje naar z’n logeeradres. Dochter appt dat ze een scheurtje in haar dijbeen hebben gezien. In het gips kan natuurlijk niet dus ze moet rust houden. Terwijl zij gaat rust houden, zak ik langzaam op m’n bank. Sugarland begint op de achtergrond te zingen. ‘I think it’s time, a good time to cry. Let it all go, a good time to cry. When the sorrow and the laughter, A good time you’re chasing after, Make you question why, I think it’s a good time.‘ Op datzelfde moment begint het bij mij als vanzelf te stromen als een Niagrafall in de zomer. De kat bekijkt het van een afstandje. Mijn telefoon rinkelt en snel veeg ik het overgebleven zout en water weg.
‘Gaat?’ ‘Nee.’ zeg ik met een snik. ‘Zet de thee klaar, ik ben er over 10 minuten.’
Tien minuten later zet ik de kopjes thee klaar en wordt er op de deur geklopt. Een knuffel en de bevestiging dat ik shit altijd aantrek doen me goed. Geen positieve mantra’s. Het leven is gewoon kut aan mijn kant en als het niet kut is dan is het wel klotuh. Maar met een paar sterke, veilige armen is het soms draagbaar.
Ondertussen blijft mijn telefoon plingen. ‘Iemand probeert je te bereiken.‘ zegt hij. Twitter explodeert. ‘Het was een hit&run. Ze is aangereden en de automobilist in kwestie is gewoon doorgereden en heeft haar laten liggen. We proberen getuigen te zoeken dus honderden mensen retweeten het bericht. De krant heeft het ook al opgepikt. Aangifte is ook al gedaan bij de politie.’
Samen zitten we een tijdje stilzwijgend naast elkaar. Iets anders hoeft ook niet. Ik ben moe maar in mijn hoofd raast een storm. Hoe kunnen ze mijn meisje zo op straat laten liggen als oud vuil? Ik ben boos en verdrietig tegelijk. Als ook hij weer verder moet, blijf ik achter in een leeg huis. Ik heb geen zin om te eten. Ik neem al vroeg een warme douche en duik mijn bed in. ‘Turn out the lights. Pour the last drink of the night. Try to drown out the pain, But it won’t drain a thing. If it’s half full or half empty, It’s still half just the same.‘[:]
[:nl]’Dat had je beter niet kunnen zeggen.’ merkt een vriend droogjes op als ik hem vertel over de meeting die ik had gehad. ‘Maar het was toch eerlijk? Ze vroegen toch om mijn mening dus die heb ik heel beleefd en onderbouwd gegeven.‘ zeg ik ter verdediging. ‘Dan nog had je beter een politiek correct antwoord kunnen geven.‘ zegt hij. ‘Jij doet ook alles met volle overgave, hè? Alles of niks.’ Ik knik. Zo ben ik. De één noemt me een dramaqueen, chaoot, overdreven emotioneel maar persoonlijk vind ik gepassioneerd leuker klinken. Ik hou van impulsieve ideeën, er vol voor gaan om vervolgens vol op je bek te gaan maar je hebt het in ieder geval geprobeerd en je kunt het afstrepen van je bucketlist. Hoe vaak ik wel niet dingen heb uitgeprobeerd. Wakker worden met het idee, het wiel uitgevonden te hebben. Stuiterend door het huis omdat ik niet kan wachten tot ik er aan kan beginnen om het vervolgens uiteindelijk toch maar weer los te laten want het werkte toch niet helemaal zoals ik in gedachten had. Hoe vaak de kinderen thuisgekomen zijn in een hele andere huiskamer dan toen ze weggingen omdat de muur ineens een andere kleur moest hebben of meubels verschoven moesten worden. Als de onrust weer toeslaat, is het tijd voor verandering.
Ik leef, ik lach, ik huil en ik dans vol overgave. De meeste mensen keuren het af waardoor ik me in het verleden nog weleens probeerde aan te passen conform de wensen van een ander. Maar dat werkte niet. Niet voor hun en niet voor mij. Ik ben niet doorsnee, dertien in dozijn. Ik ben gewoon….anders. Ik pas niet in het plaatje. Ik ben gewoon een gepassioneerd persoontje en daar is niks mis mee want het maakt me tot wie ik ben. ‘Ik ben gewoon geweldig. Ik hou van mij!!‘ app ik hem op dramatische wijze waar Hollywood nog een puntje aan kan zuigen. ‘En daarom vind ik je zo geweldig.’ zei hij lachend. ‘Je doet alles met hart en ziel. Toch vrees ik dat die opdracht aan je neus voorbij gaat.‘ Ik snap het wel en als dat zo is, dan was het toch geen goede match. Als ik mijn gegronde mening niet mag geven, wat voor basis hebben we dan om samen te werken? ‘We gaan het horen. Volgende week of zo. Zodra ik wat weet, laat ik je het direct weten.‘ Hij stuurt een duimpje terug. En ik? Ik zet de muziek hard aan en begin keihard te zingen en te dansen midden in de kamer.[:]
26 oktober 2003 staat voor mij in de boeken als bevrijdingsdag. Dat was de dag dat mijn ex ‘ op vakantie ging’ en nooit meer terug kwam. Wat heb ik diezelfde avond feest gevierd. De jaren daarna werd 26 oktober altijd een bijzondere dag. Net iets meer dan mijn verjaardag wat tien dagen vóór bevrijdingsdag is. Net iets meer ‘why dont we break up, There’s nothing left to say.’ en ‘You better think, Think about what you’re trying to do to me. Freedom!’ Die dag heeft iets bijzonders wat bijna niet uit te leggen valt.
26 oktober 2017. De kaartjes voor het Beth Hart concert in de St. Stevenskerk liggen al weken klaar. Wat heb ik er zin in. Vooral op de dag zelf ben ik één grote stuiterbal. Zo erg dat ik tegen de tijd dat het vijf uur is en weg moet om op tijd te zijn eigenlijk al moe ben. Ik worstel me door de ellendig lange files heen en sta netjes om 7 uur op de stoep van de kerk. ‘Hoe lang is het geleden dat ik vrijwillig een kerk ben ingegaan?‘ denk ik bij mezelf. ‘The good church has closed it’s doors on me. God don’t like my dirty feet.’ Het is overduidelijk stelletjesavond, terwijl ik in de rij sta te wachten, vang ik gesprekken op van kwebbelende huisvrouwen over de kinderen die hun huiswerk niet maken, de afwasmachine en de les dat ze het kind in zichzelf niet willen verliezen. ‘Meid, zo te horen ben je die al 40 jaar kwijt.’ denk ik bij mezelf. De mannen hangen er een beetje bij en zeggen niet veel. Nog nooit heb ik zulke lange rijen voor een kerkdienst gezien.
Net voordat ik naar binnen wil stappen, springt een vriend uit het verleden achter een pilaar vandaan. Hij wil overduidelijk niet herkend worden en schuift aan in de rij naar binnen. We knikken naar elkaar maar zeggen niets. De scanner piept. Mijn ticket is geaccepteerd en ik stap de kerk binnen. Mijn mond valt open van verbazing. Wow wat mooi. Ook mijn afvallige partner in crime is onder de indruk van de kerk. Samen zoeken we een plekje waar we stilzwijgend de kerk bewonderen tot het licht uit gaat, de muziek begint en Beth begint te zingen ‘Tell her you’re mine….‘ Ik kijk hem aan en grijns. Hij lacht terug maar kijkt weer snel naar het optreden. ‘I’ve been at the bottom. The deep end of the ocean. Barely surviving by the dark side of her street. Tell her you belong to me.‘
Als Beth ook maar ergens in Nederland optreedt dan kun je er vanuit gaan dat ik er bij ben. Ik ben in zoveel verschillende zalen geweest, op zoveel verschillende locaties maar dit optreden overtrof alles. Het publiek was muisstil, de muziek galmde door de hele kerk en de serene, magische sfeer alsof God en zijn engelen daadwerkelijk vanaf de preekstoel mee zaten te luisteren was samen met het lichtspektakel zo bijzonder dat het haast onbeschrijfelijk is. Terwijl mijn afvallige partner in crime, zoals hij zelf al zei, eigenlijk niet veel met muziek heeft, rolden bij mij de tranen over mijn wangen toen ik de eerste tonen van Take it easy on me hoorde. Zo zijn wij, hij yin en ik yang. Koele kikker en emotionele doos. Toch zag ik dat het hem heel stiekem ook raakte.
Heel even hield ik mijn adem in toen ze met het volgende liedje begon. ‘I had a lotta good times. With ya baby come home. It’s hard to live all alone. So until you come home. I know you’ll come home.‘ hiermee kon ik alleen maar op de ‘live op Facebook gaan’ knop drukken. Ze weet het, maar toch, dit liedje was speciaal voor haar.
Het was tien uur toen we bruut uit onze droomwereld geholpen werden. De lichten gingen aan en de deuren open. Stilzwijgend schuifelde we naar de uitgang. Op het pleintje ging hij links en ik rechts. ‘Nou doei he, tot een volgende keer of zo.‘ Hij gooit zijn befaamde, gevaarlijke grijns eruit, steekt zijn hand op en loopt weg. En ik? Ik loop met een grote glimlach en een twijfelende traan in mijn ooghoek terug naar de auto. ‘Life don’t treat you like it should. But when it’s bad it’s still pretty good…‘ Van alle concerten waar ik ben geweest, is dit die ene die ik nooit meer ga vergeten. Bevrijdingsdag 2017 in de kerk.
[:nl]Ik ben altijd al gek geweest op kinderboeken. Als kind was het normaal dat ik een mooi geïllustreerd boek had, later kreeg ik zelf kinderen en kon ik helemaal los gaan met het kopen van mooie kinderboeken maar nu zit ik een beetje in een impasse. Het is wachten op de kleinkinderen, wat overigens nog wel even mag duren hoor, tot ik weer los kan gaan met het kopen van kinderboeken. De meeste boeken heb ik natuurlijk nog steeds netjes opgeborgen in dozen op zolder staan. Eén boek was echt mijn bijbel toen ik heel jong was. Voor zo’n klein meisje als ik was het een enorm groot boek vol met illustraties en gedichtjes. De gedichtjes kende ik al snel uit mijn hoofd en de tekeningen zat ik dagelijks heel vlijtig met de tong uit m’n mond na te tekenen.
Uit dat grote blauwe boek vol gedichtjes en illustraties bleef mij altijd één gedichtje bij. Helemaal als ik het karakter van de persoon aan zijn geboortedag wilde linken want…
Maandagkind is mooi en blond Dinsdagkind is kerngezond Woensdagkind doet huilebalken Donderdagkind doet zwervend zwalken Vrijdagkind voorkomt uw wens Zaterdagkind is een vlijtig mensch Maar het kind dat op zondag het leven zag, is een zegen voor wie het kennen mag.
Als ik alleen al uitga van mijn eigen geboortedag, maandag, kan ik wel stellen dat er geen bal van klopt. Ik en blond?! No way! Nooit geweest, zal het ook nooit worden. Dochterlief is op zaterdag geboren, het is een schat hoor, echt, maar om haar nou een vlijtig mensch te noemen? Zoonlief heeft het ook niet getroffen met de woensdag. Als er eentje altijd een vrolijk lachende baby is geweest tussen zijn ziek-zijn door dan was hij het wel.
Hetzelfde onderwerp kwam heel toevallig ook ter sprake tussen mij en m’n vriend toen hij vroeg hoe het ging. Dat is sowieso al een vraag die je aan mij niet wilt stellen wanneer je het oprechte antwoord niet wilt weten. ‘Ach ja je kent me he? Same shit, different day. Ik ben op een maandagavond tijdens een soapserie geboren en daarmee was de toon van mijn leven gezet: een eeuwig durende soapserie op maandag.‘ Hij begint keihard te lachen. ‘Jij bent vast een zondagskind.’ zeg ik tegen hem omdat hij gewoon voor het geluk lijkt te zijn geboren. Ik weet niet hoe hij het doet maar het zit hem nooit tegen, hij leeft zijn leven zoals hij besluit het te leven, ik kijk er altijd met wat verwondering naar. Ik vraag hem dikwijls hoe maar verder dan ‘gewoon doen’ komen we niet.
‘Nee gek! De zondag is juist een slechte dag in Israel. De zondag bij ons is de maandag bij jullie.‘ Omdat hij geen idee heeft op welke dag hij dan wel geboren is ga ik googlen.
‘Donderdag. Je bent op een donderdag geboren.‘
‘Oh ja das de geluksdag bij ons. De dag dat het weekend begint. De dag dat het altijd een beetje feest is.‘
‘Go figure’ mompel ik binnensmonds.
Wij zijn er uit. Het leven wat je toebedeeld krijgt heeft dus niks te maken met karma, er in geloven, hard voor werken, fake it till you make it of geluk hebben. Het heeft gewoon alles te maken met het tijdstip dat je je eerste hap lucht inademt. Niks aan te doen. Terwijl hij hava nagilallend door het leven gaat, ploeter ik me door de ellende van alle dag. Hij houdt me op de hoogte van al zijn wereldreizen en ik hou hem op de hoogte van mijn dagelijkse soap. Wat kan ik zeggen, we zijn een soort yin&yang. Geen zwart zonder wit, geen licht zonder donker en geen positief zonder negatief. Het is wat we zijn, yin&yang[:]
Als designer is het altijd hollen of stilstaan. Of je zit dagen duimen te draaien of alle deadlines vallen in dezelfde week, dezelfde dag. Afgelopen was zo’n week waarin alles tegelijk kwam. Een catalogus, een brochure en twee presentaties. Met spoed graag! Tijd voor paniek heb je op zo’n moment niet. Gewoon beginnen en zorgen dat je je deadline haalt.
Als ik uiteindelijk vrijdag aan het eind van de dag opgelucht ademhaal dat alles is gelukt, zit alleen de kat me aan te kijken. De kinderen worden ouder en gaan steeds meer hun eigen weg, wat goed is en wat voor mij meer vrijheid betekent. ‘Dit verdient eigenlijk wel een beloning.’ denk ik bij mezelf terwijl ik alleen thuis op de bank zit met een kop thee. Mijn telefoon rinkelt. ‘Kom je naar Amsterdam? We zijn in de Foodhallen!’ ik kijk naar de foto die is meegestuurd. Ik grijp m’n tas en stuur terug dat ik er in een uurtje ben.
‘We hadden niet gedacht dat je echt zou komen.’ zeiden ze toen ik na ruim een uurtje aanschuif aan hun tafel. ‘Ik heb het verdiend!’ zeg ik terwijl we proosten op een goed einde van de week. ‘Ken je me nu na vier jaar nog steeds niet dat ik af en toe erg impulsief kan zijn?’ Lachend zegt hij dat ik hem nog steeds blijf verbazen.
Rondkijkend besef ik ineens dat er een hele wereld is, waar ik zolang niks vanaf geweten heb. Mensen gaan uit, doen leuke dingen. Er is meer dan werk en kinderen. Terwijl de ene vriend elke man op komische manier keurt die langs loopt, praat ik bij met de andere. Over werk, kinderen en ons pensioen. Hij wil over twee jaar stoppen en ik zeg dat ik waarschijnlijk door moet werken tot m’n tachtigste.
Als er even geen mannen langs komen, krijg ik, hoe cliché kan het zijn, styling advies over mijn haar. Een homo-vriend heeft zo zijn voordelen. Als ik hem de foto’s laat zien van mijn grote kinderen kan hij niet geloven dat ik al zulke grote kinderen heb. ‘Je zult wel jong begonnen zijn.’ zegt hij. ‘Keep the compliments coming’, denk ik bij mezelf.
Als ik ze een paar uur later gedag zeg en terug mijn eigen wereld in rijd, besef ik weer hoe erg ik deze mini breaks gemist heb. De deadlinestress van de afgelopen weken is nergens meer te bekennen. Ik zou het meer moeten doen. Gewoon spontaan even ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen. Zodra ik thuis ben stuur ik vriend een appje, dat ik veilig ben aangekomen omdat ie dat had gevraagd. Een enkel knipoogsmiley is genoeg om te weten dat hij het ook gezellig vond dat ik er weer eens bij was en dat ik gewoon weer wat vaker impulsief moet zijn.
![[:nl]Passie[:]](https://spinsels.dtp-hulp.nl/wp-content/uploads/2017/11/Passion750-750x675.jpg)
![[:nl]Maandagkind….[:]](https://spinsels.dtp-hulp.nl/wp-content/uploads/2017/09/keep-calm-and-hava-nagila-3-600x675.png)
