“Komt toch gewoon een weekje naar Shanghai”, typt hij op mijn scherm. “Gewoon regelen, gratis bed hier, lekker makkelijk, weekje geen Nederland. Dat kan je vast wel gebruiken.” Ik twijfel. Wat zou ik graag willen. Gewoon even weg zoals normale mensen doen. Maar ik zie mezelf typen dat het niet gaat. Ik heb twee kinderen die ik niet zomaar een week alleen kan laten. “It’s complicated” staat er in mijn profiel en dat is het ook. Al jaren.
Terwijl ik de foto’s van verre landen bekijk, blijft zich een oud liedje herhalen in mijn hoofd. “I spent 20 years trying to get out of this place.” Wat wilde ik al die plekken graag in het echt zien, de wereld overgaan van links naar recht en van boven naar beneden. Met foto’s en verhalen thuiskomen en dan weer een nieuwe reis boeken. Maar het liep anders dan gepland. Ik zie de wereld door foto’s van anderen, ik hoor over de plekken door de verhalen die zij mee terug nemen.
Het loopt al tegen de avond als ik een berichtje krijg op mijn telefoon: “Hoe gaat het? Nog wat spannends meegemaakt?” Ik vertel hem over de uitnodiging om naar Shanghai te komen. “Gaan!” roept hij gelijk enthousiast. Het is er zo mooi. Ik glimlach. Ik zou zo graag…. Hij vindt dat ik moeilijk doe. Misschien is het mannen-eigen om zo te denken. Beide mannen, beide technerds vertellen me hetzelfde plan. Ineens lijkt het plan om zo’n bijzondere stad te bezoeken dichterbij. Tot ik met een harde klap uit mijn droom gehaald wordt. Er valt een Duits boek voor me op tafel. Er moet huiswerk gemaakt worden. Shanghai, mijn vluchtpogingen en mijn leven moeten nog even wachten.
Ik krijg nog een laatste berichtje: “Nog een jaartje of twee en dan kun je uit de gevangenis.” Ik grinnik. Ik zou ze voor geen goud willen missen, mijn twee handenbindertjes, maar soms, heel soms, verlang ik naar iets meer vrijheid en iets minder complicated.
