Als designer is het altijd hollen of stilstaan. Of je zit dagen duimen te draaien of alle deadlines vallen in dezelfde week, dezelfde dag. Afgelopen was zo’n week waarin alles tegelijk kwam. Een catalogus, een brochure en twee presentaties. Met spoed graag! Tijd voor paniek heb je op zo’n moment niet. Gewoon beginnen en zorgen dat je je deadline haalt.
Als ik uiteindelijk vrijdag aan het eind van de dag opgelucht ademhaal dat alles is gelukt, zit alleen de kat me aan te kijken. De kinderen worden ouder en gaan steeds meer hun eigen weg, wat goed is en wat voor mij meer vrijheid betekent. ‘Dit verdient eigenlijk wel een beloning.’ denk ik bij mezelf terwijl ik alleen thuis op de bank zit met een kop thee. Mijn telefoon rinkelt. ‘Kom je naar Amsterdam? We zijn in de Foodhallen!’ ik kijk naar de foto die is meegestuurd. Ik grijp m’n tas en stuur terug dat ik er in een uurtje ben.
‘We hadden niet gedacht dat je echt zou komen.’ zeiden ze toen ik na ruim een uurtje aanschuif aan hun tafel. ‘Ik heb het verdiend!’ zeg ik terwijl we proosten op een goed einde van de week. ‘Ken je me nu na vier jaar nog steeds niet dat ik af en toe erg impulsief kan zijn?’ Lachend zegt hij dat ik hem nog steeds blijf verbazen.
Rondkijkend besef ik ineens dat er een hele wereld is, waar ik zolang niks vanaf geweten heb. Mensen gaan uit, doen leuke dingen. Er is meer dan werk en kinderen. Terwijl de ene vriend elke man op komische manier keurt die langs loopt, praat ik bij met de andere. Over werk, kinderen en ons pensioen. Hij wil over twee jaar stoppen en ik zeg dat ik waarschijnlijk door moet werken tot m’n tachtigste.
Als er even geen mannen langs komen, krijg ik, hoe cliché kan het zijn, styling advies over mijn haar. Een homo-vriend heeft zo zijn voordelen. Als ik hem de foto’s laat zien van mijn grote kinderen kan hij niet geloven dat ik al zulke grote kinderen heb. ‘Je zult wel jong begonnen zijn.’ zegt hij. ‘Keep the compliments coming’, denk ik bij mezelf.
Als ik ze een paar uur later gedag zeg en terug mijn eigen wereld in rijd, besef ik weer hoe erg ik deze mini breaks gemist heb. De deadlinestress van de afgelopen weken is nergens meer te bekennen. Ik zou het meer moeten doen. Gewoon spontaan even ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen. Zodra ik thuis ben stuur ik vriend een appje, dat ik veilig ben aangekomen omdat ie dat had gevraagd. Een enkel knipoogsmiley is genoeg om te weten dat hij het ook gezellig vond dat ik er weer eens bij was en dat ik gewoon weer wat vaker impulsief moet zijn.
