[:nl]
26 oktober 2003 staat voor mij in de boeken als bevrijdingsdag. Dat was de dag dat mijn ex ‘ op vakantie ging’ en nooit meer terug kwam. Wat heb ik diezelfde avond feest gevierd. De jaren daarna werd 26 oktober altijd een bijzondere dag. Net iets meer dan mijn verjaardag wat tien dagen vóór bevrijdingsdag is. Net iets meer ‘why dont we break up, There’s nothing left to say.’ en ‘You better think, Think about what you’re trying to do to me. Freedom!’ Die dag heeft iets bijzonders wat bijna niet uit te leggen valt.
26 oktober 2017. De kaartjes voor het Beth Hart concert in de St. Stevenskerk liggen al weken klaar. Wat heb ik er zin in. Vooral op de dag zelf ben ik één grote stuiterbal. Zo erg dat ik tegen de tijd dat het vijf uur is en weg moet om op tijd te zijn eigenlijk al moe ben. Ik worstel me door de ellendig lange files heen en sta netjes om 7 uur op de stoep van de kerk. ‘Hoe lang is het geleden dat ik vrijwillig een kerk ben ingegaan?‘ denk ik bij mezelf. ‘The good church has closed it’s doors on me. God don’t like my dirty feet.’ Het is overduidelijk stelletjesavond, terwijl ik in de rij sta te wachten, vang ik gesprekken op van kwebbelende huisvrouwen over de kinderen die hun huiswerk niet maken, de afwasmachine en de les dat ze het kind in zichzelf niet willen verliezen. ‘Meid, zo te horen ben je die al 40 jaar kwijt.’ denk ik bij mezelf. De mannen hangen er een beetje bij en zeggen niet veel. Nog nooit heb ik zulke lange rijen voor een kerkdienst gezien.
Net voordat ik naar binnen wil stappen, springt een vriend uit het verleden achter een pilaar vandaan. Hij wil overduidelijk niet herkend worden en schuift aan in de rij naar binnen. We knikken naar elkaar maar zeggen niets. De scanner piept. Mijn ticket is geaccepteerd en ik stap de kerk binnen. Mijn mond valt open van verbazing. Wow wat mooi. Ook mijn afvallige partner in crime is onder de indruk van de kerk. Samen zoeken we een plekje waar we stilzwijgend de kerk bewonderen tot het licht uit gaat, de muziek begint en Beth begint te zingen ‘Tell her you’re mine….‘ Ik kijk hem aan en grijns. Hij lacht terug maar kijkt weer snel naar het optreden. ‘I’ve been at the bottom. The deep end of the ocean. Barely surviving by the dark side of her street. Tell her you belong to me.‘
Als Beth ook maar ergens in Nederland optreedt dan kun je er vanuit gaan dat ik er bij ben. Ik ben in zoveel verschillende zalen geweest, op zoveel verschillende locaties maar dit optreden overtrof alles. Het publiek was muisstil, de muziek galmde door de hele kerk en de serene, magische sfeer alsof God en zijn engelen daadwerkelijk vanaf de preekstoel mee zaten te luisteren was samen met het lichtspektakel zo bijzonder dat het haast onbeschrijfelijk is. Terwijl mijn afvallige partner in crime, zoals hij zelf al zei, eigenlijk niet veel met muziek heeft, rolden bij mij de tranen over mijn wangen toen ik de eerste tonen van Take it easy on me hoorde. Zo zijn wij, hij yin en ik yang. Koele kikker en emotionele doos. Toch zag ik dat het hem heel stiekem ook raakte.
Heel even hield ik mijn adem in toen ze met het volgende liedje begon. ‘I had a lotta good times. With ya baby come home. It’s hard to live all alone. So until you come home. I know you’ll come home.‘ hiermee kon ik alleen maar op de ‘live op Facebook gaan’ knop drukken. Ze weet het, maar toch, dit liedje was speciaal voor haar.
Het was tien uur toen we bruut uit onze droomwereld geholpen werden. De lichten gingen aan en de deuren open. Stilzwijgend schuifelde we naar de uitgang. Op het pleintje ging hij links en ik rechts. ‘Nou doei he, tot een volgende keer of zo.‘ Hij gooit zijn befaamde, gevaarlijke grijns eruit, steekt zijn hand op en loopt weg. En ik? Ik loop met een grote glimlach en een twijfelende traan in mijn ooghoek terug naar de auto. ‘Life don’t treat you like it should. But when it’s bad it’s still pretty good…‘ Van alle concerten waar ik ben geweest, is dit die ene die ik nooit meer ga vergeten. Bevrijdingsdag 2017 in de kerk.
