Countryhorse

nov 23, 2015

[:nl]Paarden, ik heb er niet zoveel meer mee. Vroeger, als 11-jarige, ging ik altijd graag mee naar de paarden van een vriendinnetje maar om nou te zeggen dat het mijn passie was? Nee dat dan weer niet. Vriendinnetje en ik gingen allebei naar een andere middelbare school en daarmee eindigde ook het paardengebeuren. Dus toen mijn eigen dochter op zevenjarige leeftijd besmet raakte met het paardenvirus, hoopte ik nog, tegen beter weten in, dat het ook een fase zou zijn. Maar het was geen fase en de besmetting werd ieder jaar groter tot we uiteindelijk konden concluderen dat het een ongeneeslijke ziekte was geworden, de liefde voor paarden, het is nooit meer overgegaan. In die jaren heb ik vaak gemopperd over de stank die ze meebracht of een huis vol stro als je net had gestofzuigd. De ijskoude paardrijlessen waarbij ik altijd aanwezig moest zijn, ik deed het met liefde voor mijn kind, niet voor het paard.

En nu heeft ze eindelijk haar eigen paard waar ze al bijna een jaar enthousiast elke dag naar toe gaat, al is het maar voor een knuffeltje om te ontstressen. Arnie is haar grote liefde en haar beste vriend, haar spiegeltje en haar kind. Zoals Arnie haar alles is, is zij mijn alles. Zoals zij alles voor haar kindje doet, doe ik alles voor mijn kindje. Een groot pluspunt van haar kindje is dat ze mij als moeder nu beter begrijpt, mijn kindje wordt groot, denk ik dan met weemoed. Tot ze op een dag weer van haar paard valt en Arnie met zijn lompe poten over haar heen walst. Het is niet gebroken maar wat het dan wel is, weten we niet. Het doet in ieder geval pijn, dat is iets wat zeker is. Ik ben niet gek op paarden maar ik ben wel gek op mijn kind dus ik help mijn kind met haar paard. Zijn bed verschonen, losgooien, ik leer elke dag weer dingen bij en Arnie en ik leren elkaar steeds beter kennen. ‘Hier mam, hou jij hem even vast, ik moet even wat pakken.’ En daar staan we dan, Arnie en ik, afwachtend wie het gesprek begint. Ik wil hem mijn zenuwen niet laten merken en begin het liedje te zingen wat in mijn hoofd zit. ‘Thank God they make waterproof mascara. ‘Cuz it won’t run like their daddy did.’ Hij spitst z’n oren en kijkt me aan met zijn zielige ogen alsof hij de tekst begrijpt. ‘Oh je houdt van countrymuziek?’ en zing door met een wat vrolijker liedje. ‘Come Hell, come high water. You push on me I’m going to push back harder. I got a whole lot more than a little bit left. Oh, so don’t put dirt on my grave just yet.’ Z’n kop gaat weer omhoog en hij kijkt opgewekter. Zie ik hem nou mee bewegen op de maat?

Wanneer mijn kind terug komt lopen kijkt ze me vragen aan. ‘Wat sta je nou te doen?’
‘Hij houdt van countrymuziek!’ zeg ik enthousiast. ‘We zijn aan het bonden.’
Ze schud haar hoofd en pakt de teugels over. Terwijl Arnie mij een vette knipoog geeft, gaat zij nog een rondje met hem stappen. Ik plug mijn MP3 weer in m’n oren, zing hard mee ‘This time it’s goodbye trouble. I feel the light at the end of this tunnel. I get stronger with every step.’ en zie in mijn ooghoeken de rest van de paarden op stal vrolijk mee deinen met mijn gezang. Ik en paarden, ik vind ze nog steeds stinken en ben er nog steeds geen fan van maar met een beetje countrymuziek op stal krijg ik er bijna nog lol in!

 [:en]Horses! It’s really not my thing. I have to admit that my 11-year old loved to join her friend to her horses but was it my passion? Not really. The horse story ended for me when we both went to different schools. So when my daughter got infected with the horse-virus at 7, I told myself it was just a face. But it wasn’t a face and in fact the horse addiction got worse every year until I had to make the conclusion it was incurable. Her love and passion for horses only grew stronger and I had to live with the smell, a house full of hay what fell out of her boots everyday she came home and the freezing riding lessons because she wanted me close. I did it out of love for my child, not for the horse.

After years and years of nagging, pleading, begging, crying for her own horse, her dream finally came true. There used to be times when she wandered off and I had no idea where she went. Nowaydays I only have to look at one place, the stables. She goes there to cuddle him, take care of him, ride him and clean the stable. But most of the time it’s a stress release moment for her after a long day at school. He is her greatest love and her best friend but also her mirror because if she is in a bad mood, he copies her ten times worse.

Like Arnie, the horse, is her everything, she is my everything and that moment when again, she flies through the sky and lands on her back my poor motherheart stops beating again for a second and another second when I see that bloody horse walking over my baby. She gets up, finishes her lesson but the pain is terrible and she won’t be able to clean any stables at all for a long time. I don’t like horses, but I do love my child and I take over her job taking care of the horse. I clean his bed, take him out for a walk and we got the know eachother a bit better.

‘Mum, could you please hold him for a moment.’ my daughter says while she walks away. Standing there looking very awkard at eachother as if we have blind date that’s totally gone wrong, I’m waiting who starts the conversation. He doesn’t say much and keeps staring at me so I start singing to break the silence, hoping he wouldn’t smell my fear. ‘Thank God they make waterproof mascara. ‘Cuz it won’t run like their daddy did.’

Surprisingly he turns his ears to me and looks at me as if he’d understand the lyrics. ‘Ah you like countrymusic, do you?’  I say in a relieved way that we broke the ice. So I started singing a bit more happier song. ‘Come Hell, come high water. You push on me I’m going to push back harder. I got a whole lot more than a little bit left. Oh, so don’t put dirt on my grave just yet.’
He lifts his head and it looks like he starts to shake it off a big.

‘Mum? What on earth are you doing?’  mu daughter asks surprised.
‘He loves countrymusic!’ I told her. ‘We are bonding. See? We are becoming best buddies here.’
While shaking here head not knowing how to respond to this, she takes over the horse. While she takes him for another walk, I start cleaning the stable, singing aloud my favorite song. ‘This time it’s goodbye trouble. I feel the light at the end of this tunnel. I get stronger with every step.’
When I look up, I see all the horses in their stables shaking their booty at my singing.
Me and horses, I’m still not a fan and think they smell but with a bit of countrymusic it almost becomes bareable.

 [:]

[:nl]In beweging komen[:en]Get moving[:]

mei 25, 2015

[:nl]’Sporten is goed voor je’, zeiden ze. ‘Ga wat doen of zo.’ Vooral bij dat ‘of zo’ kreeg ik al weerstand want ik heb eigenlijk helemaal geen zin om me drie keer per week klassikaal in het zweet te werken terwijl er zo’n jong blond geval voor het overwichtige klasje enthousiast staat te springen. Ik ben niet zo van de groepjes en sportjes. Ik doe het liever in mijn eigen tijd op mijn eigen manier.

Dat er beweging in moest komen was wel een feit. Dat chronische maar niet terminale begon me op te spelen. Als ik de 80 nog redelijk mobiel wil halen, moest ik toch wel iets gaan doen. Dus ik gooide mijn MP3 speler vol met mijn muziek en begon met lopen. Gewoon lopen, want ik doe niet mee met de hardloopgekte die ineens is losgebarsten. De ene voet voor de andere. De muziek wat harder. ‘You can say what you want about me. Wanna do what you want to me. But you can not stop me.’

Met tien minuten sta ik in het bos. Ik kies altijd voor de ondoorgaanbare bospaadjes waar ik niemand tegen kom en dan ga ik los. ‘Cause I’m too proud, I’m too strong. Life by the code that you gotta move on.’ Terwijl ik luidkeels en enthousiast meedansend mijn optreden neerzet alsof ik in Ahoy sta, vluchten de laatste konijntjes met hun pootjes over hun oren weg.

Ik dans mijn vaste rondje voordat ik weer langzaamaan terugloop naar huis, met de nadruk op langzaamaan en lopen wat meer op strompelen lijkt. Thuis plof ik neer en binnen een kwartier voelt mijn lichaam als een pudding die in de koelkast is gezet. Alles wordt in een rap tempo stijf.

Beweging, ze zeggen dat het goed is. Het is ongetwijfeld beter dan stil zitten dus ik blijf doorgaan. De ene voet voor de andere. ‘Tried to hold me down. you can’t stop me now. I paid my dues.’

 [:en]’Exercise is good for you.’ is what they said. ‘Do something!’ Especially with that ‘something’ I almost already caused an allergic reaction because I’m not really the type who would sweat up three times a week with a group of overweight people in front of a young, blond, perfectly shaped instructor who wants to pump you up, cheering and yelling. I’m not a peoples person, I don’t like groups or excercise together. I rather excercise my own way, on my own time.

But that I had to get moving, was a fact because this chronic disease started to bug me more than I wanted to admit. If I want to reach my 80iest birthday walking, I really had to start doing something. So I dumped a load of music on my iPod and started moving. Just walking, not that crazy running sweating hype, that’s going around. I’m taking it easier. One foot in front of the other, turning up the music and the speed.  ‘You can say what you want about me. Wanna do what you want to me. But you can not stop me.’ Making some nasty dancemoves while walking, to show that I’m serieus about what I’m singing.

Within ten minutes I’m walking in the park, taking the quiet route between the trees and the bushes so I won’t run into people, I have to be friendly to. ‘Cause I’m too proud, I’m too strong. Life by the code that you gotta move on.’ I see the last few rabbits running for their life, their ears covered with their little paws because I’m sing aloud my favorite songs as if I’m performing for a huge audience, swinging my way through the park, moving my hips like I’m the new Beyoncee. A cyclist passes me by with a look as if I’m the nutcase of the forrest. I strike a pose like Madonna but decide to tune it down, the music as well as the speedwalkingdancemoves. Walking back home looks now more as if I’m hobbling and I have never been so happy to see my house again.

At home I let my painfull body fall on the sofa, within 15 minutes I feel like jelly in a fridge, every muscle is stiffening up. Keep moving, they said, its good for your body, they said. I’m sure it is and it’s better than doing nothing but there is always the first step that seems to be the hardest. But I keep moving, one foot in front of the other. ‘Tried to hold me down. you can’t stop me now. I paid my dues.’

 [:]

[:nl]Gewoon Krik-Krak[:en]Just Krik-Krak[:]

apr 18, 2014

[:nl]Jaren geleden vertelde een fysio mij al het geweldige nieuws dat mijn lichaam op was. De veroorzaker was cortisol, een stresshormoon wat je helpt in stress situaties wanneer je een leeuw tegenkomt en je bedenkt of je moet vluchten of vechten. Maar niet iets wat je jarenlang, dag in dag uit, door je lichaam wilt voelen denderen. Op dus. Helaas. Niks aan te doen. Leer er maar mee leven. Of zo.

Dat was te doen. Tot vorige week. Ik was het zat. Ik pakte mijn to-do lijst erbij wat ik allemaal nog in mijn leven moet gaan doen.

• Motorrijbewijs – CHECK
• Parijs – CHECK
• Londen – CHECK
• Parachute springen – CHECK
• Op een billboard staan – CHECK
• Thaise massage…..

De overval was achteraf een geweldige marketingstunt van de nieuwe Thaise massagesalon in Bleiswijk. Ik, en veel andere Bleiswijkers vroegen zich verbaasd af sinds wanneer er hier een massagesalon is. Ik was de pijn helemaal beu en maakte een afspraak. Dus nu lag ik me ineens verschrikkelijk druk te ontspannen op een massage tafel. Ik, die nog preutser is dan Mary Poppins, lag daar gewoon bijna-butt-naked in mijn geweldige HEMA-tent me af te vragen wat ik daar ook alweer deed.

Terwijl de aardige mevrouw begon met masseren, denderde de goederentrein in mijn hoofd door. “Wat hoor ik nou op straat? Komt er nu iemand binnen? Jeetje, die gaat gewoon zitten whatsappen hier, zet dan in ieder geval je geluid even uit. Ik probeer hier verschrikkelijk te ontspannen.” “Dit was te doen.” bedacht ik me toen ze m’n benen masseerde. “Maar ik kwam hier voor m’n rug en nek. Die zitten vast. Niet mijn benen, alhoewel…..AUW!… wat doet ze nu? Djeez, had ik daar ook nog spieren lopen.” Ik spreek mezelf ferm toe. “Hou op met denken en ontspan gewoon.” Ik luister naar de pingelmuziek op de achtergrond. De mevrouw gaat door met mijn rug en nek. “WHAT DA FREAK??” Ik bijt op mijn kiezen. Wat doet dit godvergeten pijn als ze met haar ellebogen over de keiharde spieren in mijn rug gaat. Waarom staan die blonde dames altijd glimlachend op de foto als ze een massage krijgen? Ik lig hier weg te creperen en de tranen springen in m’n ogen.

Halverwege de sessie vraagt ze me om te draaien. Ik twijfel heel even. Wie die ene kant laat kraken, moet de andere kant ook een kans geven dus ik draai me om. Dezelfde weg wordt weer afgelegd van voeten naar nek. Ik hoor een man binnen komen. Een lichte paniek vliegt naar mijn hoofd. Ik lig nog steeds bijna-butt-naked, wat doet die man hier. Ik hoor dat hij ook voor een massage komt en hij neemt plaats aan de andere kant van het gordijn.
Alsof het niet erger kon, begint de mevrouw nu mijn buik te masseren. Mijn kinderen weten het al jaren. Kom niet aan mijn buik. Het is onverklaarbaar maar ik kan er gewoon niet tegen als iemand aan mijn buik zit. Deze mevrouw heeft er maling aan en masseert zelfs alles wat in mijn buik zit. M’n maag wordt naar de plek van mijn blaas gedrukt, mijn blaas komt op de plek van mijn alvleesklier te zitten en ik heb geen idee waar mijn nieren zijn gebleven.

Als laatste krijg ik nog een heerlijke gezichtsmassage. “Ah eindelijk, nu komt het ontspannen deel.” dacht ik. Ik sloot mijn ogen weer, ontspande mijn handen. BAF…BAF….ik voel doffe klappen op mijn hoofd terecht komen. Ik vloek binnensmonds en ben allang blij dat ik niet uit reflex terug mep. De laatste spiertjes worden terug op hun plaats gezet en de massage is afgelopen. Ze vraagt of het goed was. Ik knik natuurlijk enthousiast. “Ja heerlijk, maar het deed wel een beetje pijn.”
Ze knikt enthousiast en vertelt in haar gebroken Nederlands dat ik twee dagen nog meer pijn zal ervaren en dat ik zeker nog een keer terug moet komen. Volgende keer voor de echte Thaise massage. Naïef vraag ik het verschil met deze massage. “Thaise massage is krik-krak!!” zegt ze lachend als ze mijn verschrikte gezicht ziet.

Terug op mijn werk zie ik dat ik vier gemiste oproepen en heel veel mail heb. Ik beweeg m’n rug en nek. Het beweegt nog maar ik voel het met de minuut weer vastgroeien. Misschien toch maar Krik-Krak de volgende keer.

 [:en]It was years ago, a physical therapist told me my body was burned up, done, nothing to fix anymore, caused by the stresshormone cortisol. Cortisol comes in handy when you happen to face a lion and you have to decide quickly to freeze, fight or flight but it’s not something that suppose to run through your body day after day. The body won’t get a chance to recover from the stress and it will burn down to the ground. So, yes, there was the verdict. In my thirties, with the body of a 90 year old granny. ‘Learn to live with it.’ they said. And I did. I accepted the things I couldn’t do anymore and embraced the things I still could do. Untill last week. Sick and tired of daily pain, I grabbed my bucketlist and checkt what was still on the list to be done.

• Motorbike licence – CHECK
• Paris – CHECK
• London – CHECK
• Parachutejump – CHECK
• Be on a billboard – CHECK
• Thai massage…..

I never knew we had a Thai massage place in our village, until there was a robbery. It could have been a great marketingstunt to attrackt more clients because now everybody heard of the place, but I did feel sorry for the owner, it scared the shit out of her. I was sick and tired of the pain and decided to make an appointment. So there I was, laying almost butt-naked on a table doing my best to relax, wondering why this was on my bucketlist.

While the woman, thank God it was a woman because it would’ve been more awkward if it was a guy, started her massage, I was busy with everything except relaxing. ‘What did I hear there on the street? Who’s coming in? I hear a dude. Gosh somebody is just sitting there texting with somebody while I try to relax. At least switch off your sound.’ The woman started with my legs. ‘Okay, I can do this, this feels kind of nice. I can relax. See me here relaxing and living the luxery life. AUCH! What the hell is she doing now. Never knew I had a muscle there. Gosh.’
My head doesn’t stop spinning and I tell myself firmly  to stop thinking relax. Never ever expected that relaxing was such a hard job. I focus on the annoying Thai music on the background while she moves up to my back and neck. ‘WHAT THA FREAK?!’ I wanted to scream out but I bite my tongue. I feel tears of pain in my eyes, while she puts her elbows over the tense muscles in my back. This hurts more then giving birth to a baby of ten pounds. I wonder why the blonde bitch in the commercial always smiles while she gets a massage. This is not funny anymore.

Just when I thought it was almost over, she asked me to turn around. I hesitate but as I signed up for the whole treatment, I turn around and give the other side a try too. She works her way up again from feet to neck. I hear a man coming in. I slightly panick because I’m laying here almost butt-naked and the only thing that separates us is an old curtain that moves with the draft thats in here. I hear him taking place on the other side of the curtain and getting ready for a massage. As if things couldn’t get worse, she starts massaging my stomach. My kids know this for years: do not touch the stomach! I don’t know why but I hate it when somebody touches me there. This woman doesn’t care and massages every organ inside. It feels as if my stomach is placed on the spot of my blatter, my blatter is replaced to where my pancreas used to be and I have no idea where my kidneys went.

At the end of the hour, I finally get a wonderfull facial massage. ‘Finally.’ I think to myself. ‘Now comes the relaxing part.’ I close my eyes again, let the fists my hands were making relaxe, spread my fingers and I decided this was a great idea…..BAF……BAF…….I feel one blow after another, hitting my head. I bite my tongue again not to start cursing. She’s lucky I don’t hit back out of reflex. After putting the last few muscles in place, I can say I survived a Thai massage. She asks if it was good and ofcourse I nod and say enthusiastic it was great. ‘Just a bit painfull now and then.’ She smiles. ‘You probably experience some more pain over the next two days’ and ensures me that I really have to come back for a official Thai massage. This was just a medium normal massage. Naive as I was, I asked what the difference was, to me this was already so intense (read: painfull). ‘Thai massage is Krik-Krak!!’ she says smiling so wide, I wonder if it’s a sadistic smile or just a friendly explanation.

Back at my office I see a bunch of missed calls and a lot of mails. I feel my loose back and neck, thightening fast again. Maybe, just maybe, next time I will choose the Krik-Krak treatment. But for now I need to recover from the normal, medium massage, what already was intense enough for me.

 [:]

[:nl]Keuzes[:en]Universal choices[:]

dec 8, 2012

[:nl]Soms ontstaan er gesprekken die nog lang nadreunen in je hoofd. Het ene moment ga je er over nadenken of de mening van die ander waarde heeft en soms wekt het enkel een allergische reactie op. De laatste tijd heb ik veel allergische reacties, vooral op uitspraken als ‘in je kracht gaan staan’ of ‘bij jezelf blijven’. Ook een mooie kansloze uitspraak is: ‘je trekt aan, wat je uitzendt’. Als je maar positief genoeg bent, dan komt alles goed. Alles valt of staat bij de keuzes die je maakt. Met andere woorden doordat ik verkeerde keuzes heb gemaakt toen ik 17 was, heb ik dit leven wat ik nu leid, of lijd, het is maar net hoe je het bekijkt, zelf gecreëerd en in stand gehouden.

Deze uitspraken komen vooral van mensen die het niet snappen. Ze snappen niet, dat iets je kan overkomen omdat het hen niet overkomt maar mij, dus het zal wel aan mij liggen. ‘Het overkomt mij omdat ik het aankan’ is ook een mooie dooddoener. Kracht naar kruis. Ik kán het niet aan maar ik móet het aankunnen. Ik moet doorgaan want opgeven is geen optie. Was het mijn keuze om opgelicht te worden door iemand die ik vertrouwde? Of was het zijn fout om mijn vertrouwen te beschadigen doordat ik mijn vertrouwen durfde te geven. Was het mijn foute keuze om toch weer te durven vertrouwen, nadat het al zo vaak kapotgeslagen was? Was het mijn foute keuze om te durven leven in plaats van op te geven?

Wanneer je iets van je verleden laat zien, staat men gelijk met advies klaar. ‘Je moet aan jezelf werken, er van leren en groeien. Waar een deur sluit, opent een raam. Geef het een plekje en ga door met je leven. What doesnt kill you makes you stronger.’ En meer van dat soort bullshit. Want uiteindelijk is het bullshit, als je telkens weer de klappen mag opvangen voor de keuzes die jij niet gemaakt hebt maar die andere maken waarin jij wordt meegesleurd de diepte in. Het is makkelijk roepen vanuit de veilige haven naar een drenkeling die verzuipt in een storm, hoe hij zich moeten redden. Maar in het koude water springen om samen terug te zwemmen is niet aan hen besteed.

Wanneer ik besluit dat ik het niet eens ben met de stellingen dat je met gewoon positief zijn en moet uitzenden wat je wilt krijgen, een beter leven zult creëren, eindigt de discussie snel. Je trekt geen geweldig leven aan door het aan het universum te vragen. Bad things happen to good people en daar kun je niets aan veranderen. Er is geen God, geen universum en zelfs geen bloody happy-song die daar wat aan kan veranderen. Het is wat het is en je moet leren omgaan met wat er op je pad komt. Het probleem zal er niet mee verdwijnen, maar het maakt wel uit hoe je met het probleem omgaat. Mijn leven is nooit een kabbelend riviertje geweest. Ik ben op een maandag geboren tijdens een soapserie en daarmee was het thema van mijn leven vastgezet; elke dag een maandag op de set van een soapserie. Je kunt het gooien op dikke, vette pech of misschien geboren onder de verkeerde sterren. Het is wat het is. Het heeft me sterker gemaakt, het heeft me veel wijze lessen gegeven en het heeft er voor gezorgd dat ik met een flinke dosis sarcastische zwarte humor elke keer weer opsta en door blijf gaan maar kom niet met die bullshit aan dat ik voor dit leven heb gekozen door het aan het universum te vragen.

‘I was never taking more than I needed. Always standing at the end of the line. Waiting for my turn to succeed it. But it’s hard to keep playing the part. When there’s nothing left at all.

 [:en]There are days when conversation you had, keeps echoing in your head. You keep thinking about what has been said and if the opinion of the other has some value or truth in it or you just get an allergic reaction on how it’s said. Lately I get alot of those allergic reactions. Especially quotes like ‘empower yourself‘ or ‘stay close to yourself‘. Another hopeless expression is: ‘you attract, what you put out there‘. There are loads of people who believe, that as long as you stay positive, everything will fall in to place. Everything depends on what choice you make. In other words because I unintentially made some wrong decisions in the past, I now live the life what I chose when I was 17 because it all started with that one wrong decision. Doesn’t that sound weird?

I think all these dead quotes come from a herd of people who don’t get it. They don’t get it, bad things can happen to you without your fault. It never happened to them because they are positive and have happy thoughts so they attract happy things in the universe, at least that’s what they think. Another smasher is ‘If it happens to me, than God trust you enough that you can handle this. Somebody else wouldn’t be able to handle this, what you are going through.‘ What the fuck? Like I have a choice whethere I ‘can handle this’ or not. You just have to handle this shit because I can’t quit. Was it my choice to get scammed by the people I trusted? Or was it their fault to damage my trust in them? Was it, then again, my fault to try to have faith again after my trust in people had been smashed to pieces so many times, trying to get the pieces back together and live again, not letting it get me down, moving on, pretending not everyone is like that.

When you show the world a bit of your past, they immediately are ready to give you any piece of advice. ‘You have to grow as a person. It’s a lesson you get from life to grow. If a door closes, a window opens. What doesn’t kill you makes you stronger.‘ And more of that meaningless bullshit that doesn’t cut it. Because at the end of the day, they are useless quotes on facebook while I have to pick up the pieces for something I haven’t cause myself and certainly didn’t choose for or ask the universe for more bullshit. It’s so easy to yell from a save haven when you see someone drowning to keep the faith, God is testing him or if he survives, it will make him stronger. But it never occures to the person to jump in the cold water and gives a hand to save to poor exhausted one in the water. Surviving together.

I don’t agree with the echoes of that conversation. That you attract a fantastic life by just being positive and ask the universe what you want and you’ll get it. Bad things happen to good people and there is nothing you can do about it. Not God, no universe and no bloody happy-song. It is what it is and you have to deal with what comes on your way in life.  My life was never a walk in the park. I was born on a monday, during a soapopera, the theme of my life was set at that monent when I was brutally thrown into the world: my life has been one long monday on the set of a soap opera. Maybe it’s just bad luck, maybe I was born under the wrong stars. Ofcourse it made me stronger, learned lessons and ofcourse I keep moving with my black, sarcastic humor but don’t you ever tell me that I’ve choosen this life by asking the universe, I just have to deal with it as it comes.

‘I was never taking more than I needed. Always standing at the end of the line. Waiting for my turn to succeed it. But it’s hard to keep playing the part. When there’s nothing left at all.’

 [:]