[:nl]Sterretjes[:en]Stars[:]

aug 12, 2012

[:nl]Het was al dagen in het nieuws. In augustus komt de bekende sterrenregen weer voorbij. Al jaren neem ik me voor om ’s nachts te gaan kijken naar dit natuurverschijnsel maar elk jaar opnieuw wint mijn bed het van de buitenlucht. Deze keer wist dochter er ook van en wilde graag gaan kijken.
Zo lagen we om twaalf uur ’s nachts op een deken op het gras naar boven te staren, wachtende op die enorme sterrenregen die ons was beloofd.
Natuurlijk met ons geluk viel er weinig te zien dus na een halve minuut stilte begon links van me Nickelback al te zingen. “From underneath the trees, we watch the sky. Confusing stars for satellites.”
Rechts van me hoorde ik een grote gaap en gemopper dat het best koud was zo midden in de nacht. Hij nestelde zich dicht tegen me aan terwijl Nickelback vrolijk door ging met zijn nummer. “And as we lie beneath the stars. We realize how small we are.” Ik hoor dochterlief onhoorbaar zuchten. Ik weet precies waar ze aan denkt. Drie zielen één gedachte. “If everyone cared and nobody cried. If everyone loved and nobody lied.”
Zoonlief rolt zich nog wat dieper op, om in slaap te kunnen vallen. Ik zeg dat ie zo geen vallende sterren kan zien als hij zijn ogen dicht heeft. “Mama, ik hoef geen vallende sterren te zien. Jij bent mijn ster.” mompelt hij half in slaap. Mijn moederhart smelt en juist op dat moment zie ik boven mij een ster vallen. Wat kan een mens zich nog meer wensen dan twee van zulke geweldige wezentjes naast je. We’ll show the world they were wrong. And teach them all to sing along. Singing Amen, I, I’m alive![:en]It had been on the news for days, the falling stars of August. Every year I have the intention of really seeing this beautifull phenomenon of nature but every year my bed and the need of sleep wins over staying outside during the night. But this year was different, daughterdear heard of the falling stars too and wanted to watch them too. So at 12 oclock at night, we took our blankets, spread it out on the grass and looked up to the big black sky. My son was actually a bit too young and a bit too tired but he didn’t want to miss the big  happening we were waiting for so he layed next to me and looked up too.

There I was laying on my back in the garden, in each arm a child close to me, waiting for stars to fall but ofcourse we didn’t see anything and the kids got impatient. After 2 minutes, I heard one on the left started singing a Nickelbacksong. ‘From underneath the trees, we watch the sky. Confusing stars for satellites.’  On the right I heard yawning and grumbling, it was too cold for him and he was sleepy. He crawled closer in my arm while his sister sang along. ‘And as we lie beneath the stars. We realize how small we are.’ When I hear her sighing I know exactly what she is thinking. ‘If everyone cared and nobody cried. If everyone loved and nobody lied.’

My son is almost sleeping like a baby in my arms. hiding his face. ‘You can’t see any stars falling if you close your eyes.’ I said. ‘Mum? I don’t need to see any stars falling, YOU are my star!’ and right then he dozed off. I felt my motherheart melting of love and sweetness, I pulled him close and kissed his little head and right that moment, I saw a star falling from the sky. What is there still to wish for when you have these two angels in your arms and in your heart. ‘We’ll show the world they were wrong. And teach them all to sing along. Singing Amen, I, I’m alive!’[:]

[:nl]Opvoeden doe je zo?![:en]Raising kids, this is how your do it![:]

feb 18, 2010

[:nl]Er zijn duizenden boeken over geschreven, er bestaan nog meer soorten therapieen, coachsessies of workshops. Opvoeden doe je zo! Soms vraag ik me af of wij, de nieuwe generatie ouders, het allemaal te goed willen doen. Als ik vroeger iets stouts deed (niet dat ik dat ooit deed want natuurlijk was ik een engeltje) dan kreeg ik op mijn donder. Als mijn dochter iets fouts doet, zou ik haar op een positieve manier moeten wijzen, hoe het eventueel ook anders zou kunnen.
Gisteren concludeerde ik maar weer eens opnieuw dat ik een watje ben. Ik geef toe dat ik gewoon niet tegen die smekende oogjes kan en mijn draakjes weten dat. Ze komen op het juiste moment naar mij toegeslopen, ze knipperen met een diepblauwe oogjes en zetten hun allerliefste glimlach op: “Alsjeblieeeeft mama?? Dan ben je écht de allerliefste mama.” Alle adviezen ten spijt geef ik maar weer toe.
Onze kat ziet het van een afstandje allemaal gebeuren. Ze lacht nog net niet in haar pootjes maar ik zie haar kijken: ” Watje!!” Ik moet toegeven dat de kat de enige is die nog enige opvoeding genoten heeft. Wanneer ze naar binnen wil, tikt ze vriendelijk op de deur. Wanneer ik haar naar binnen laat en ze haar pootjes netjes heeft geveegd, krabt ze niet meer aan mijn stoel maar gaat ze boven op mijn toetsenbord zitten staren zodat ik gedwee haar bakje vul met eten.
Tegenwoordig blijft ze ’s nachts binnen omdat het te koud is om naar buiten te gaan. Mocht ze ’s nachts toch onverhoopt naar buiten willen, springt ze niet op mijn hoofd, ze begint ook niet hysterisch te miauwen. Nee, mijn kat heeft een beleefde methode die werkt. Ze gaat naast mijn bed zitten staren. Ze staart net zo lang tot ik wakker word door een paar priemende oogjes. Ontwijken helpt niet dus sta ik maar weer zuchtend op, om mijn starende kat naar buiten te laten. Ja, mijn kat heb ik netjes opgevoed. Nu mijn kinderen nog! Alhoewel er grote overeenkomst is met mijn kinderen.
Opvoeden doe je niet zo?! Kindje maken is een eitje, kindje krijgen is een appeltje. Dat gaat allemaal vanzelf. Maar het opvoeden, dat is een heel ander verhaal. Uiteindelijk hoop ik dat ik door de jaren heen, de juiste informatie in hun denkbeeldige rugzakje heb gestopt, zodat ze uitgroeien tot leuke, zelfstandige mensjes die uiteindelijk voor dezelfde onmogelijk taak komen te staan hun kinderen weer op te voeden. Ook zij zullen dan vaak met de handen in het haar staan hoe hun moeder dat voor elkaar gekregen heeft. Maar voorlopig moet ik het nog doen met smekende oogjes en een starende kat![:en]Thousands of books have been written and even more therapeutic sessions, coaching sessions and workshops have been created on the subject of how to raise your child. Sometimes I wonder if we, the new generation of parents, want to do it all too well. When I was naughty, which I never were ofcourse, I got punishment. When my daughterdear does something naughty, books say, I should show her on a positive way how to have done it different.

Yesterday was one of those days, I knew I am a pushover. I admit, I can not stand those little begging eyes of them and these little dragons of mine know. They sneak up on me at the right moment, blink their lovely blue eyes and give me their sweetest smile: ‘Pleaaaaase mummy?? You are the sweetest mum of the whole world.’ and there I go again, I give in. While our cat is laughing from a distant seeing me being a pushover again. I must admit, sometimes it looks like the only succesfull raising of a living creature I did, was with the cat. When she wants to come in she taps with one nail on the backdoorwindow, she cleans her paws before coming in and she doesnt scratch my chair when she wants her food but just sits on my keyboard and stares at me until I fill up her foodtray.

Nowaydays she stays home at night because it’s too cold to go outside. But if she does want to go out at night, she doesnt jump on my head, she doesn’t start screaming, no, my cat sits next to me and stares. She stares until I wake up because I feel as if someone is watching me, which is true in this case. So I get up, let her out and go back to bed again. Yes, I’ve done some wonderfull things with my cat but I still have some work to do on my kids. Although I see alot of similarities.

‘Raising kids, this is how you do it’ are all the books saying. Yeah right! Well, getting a child, giving birth to a child is the easiest part of having children. Raising them is another story. The most difficult thing I have ever done. At the end of the day you just hope you put the right information in their imaginary rucksack so when they grow up to be great, independent young people, they will pull out the right information out of their imaginary rucksack and use it for the better purpose. Maybe one day, they will have to face the same challenges with their children but for now, I still have to struggle with begging blue eyes and a staring cat.

 [:]

[:nl]Over reuzen en vieze dochters[:en]Giants and dirty daughters[:]

aug 5, 2009

[:nl]Zoonlief is altijd al een onuitputbare bron van inspiratie voor blogmateriaal geweest. Dat kleine brein van hem staat nooit stil en overal wordt over nagedacht en opgeslagen. Wanneer ik een voor hem nieuw woord zeg, wordt dat hardop herhaald en opgeslagen in het vakje interessante woorden.
Vorige week kwam hij thuis uit school. Met een sip gezicht gooide hij een blaadje op tafel. Allemaal fout! Ik was redelijk verbaasd want als er eentje een zondagskind is dan is hij het wel. Fouten maken doet ie nauwelijks, hij pikt alles vrij makkelijk op, is lief, sociaal, gewoon perfect!

Ik pakte het verfrommelde papiertje op, vouwde het uit en bekeek het eens nauwkeurig.
‘De reus pakt een boom.’ Dat kan niet, heeft zoonlief aangestreept
‘De reus eet een kip op.’ Dat kan niet, heeft zoonlief weer aangestreept
‘De reus kookt pap.’ en ook dat kon volgens zoonlief niet.

Ik kijk zoonlief vragend aan. Ik snap het niet, waarom zou een reus dit niet kunnen? Zoonlief kijkt me aan met een blik of ik echt zo dom ben. Zuchtend roept hij: “Reuzen bestaan toch niet! En als ze niet bestaan kunnen ze ook geen boom pakken of een kip eten of pap koken.”
Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik staar hem aan. Knipper eens met mijn ogen en kon hem niets anders dan gelijk geven. Maarja daar had de juf geen boodschap aan!

Later die avond zaten we na het zwemmen nog even op de bank een toetje te eten.
‘Mama?’, kwam er opeens naast me vandaan.
‘Jaha?’ en ik voelde alweer een nieuwe gedachtekronkel aankomen.
‘Bestaan er ook vieze dochters?’
‘Eh….pfff….huh??’ Ik stotter en kijk hem vragend aan. Gelukkig wil hij altijd zijn gedachtenkronkels uitleggen:
‘Ja, er bestaan toch ook schoondochters, dus bestaan er ook vast en zeker vieze dochters.’
Logica waar je niet tegenin kan gaan!

Bewaren[:en]My son has always been an inexhaustible source of inspiration for my writing. His little brain always keeps going, wants to learn, think and placed under the right file of information. When I tell him a new word, he repeats it aloud and stores it mentally in the ‘interesting words’ drawer. He is really amazing to see him growing up and develope so wel thought.

Last week he came back from school. With a sad face he threw a piece of paper on the table. ‘All wrong!’ I must admit, I was kind of surprised because my son is an angel. He always has straight A’s at school, he learns so easily, he is sweet and kind, just perfect.

I take the crumbled paper to unfold it.
‘The giant graps a tree.’ My son answers that it is impossible.
‘The giant eats chicken.’ Again my son answers that it’s impossible.
From the corner of my eye, I see him moping but I continue reading.
‘The Giant cooks dinner.’ According to my son is that also impossible.
The teacher wrote on the paper, all hos answers were false.

While giving him a little hug, hoping he would feel better, I asked him why giants wouldnt be able to do this. My son looks at me as if I’m the stupid one and with a big sigh he answers: ‘Seriously mum, giants do not exist! If they don’t exist they can’t grap a tree, or eat chicken or cook dinner.’
Now this can only be the logic of my six year old son. He is right but the teacher didn’t think that far and said it was wrong.

Later that evening we were eating our dessert on the couch after the weekly swimminglessons. ‘Mum?’ I heard a voice next to me and knew already there was another question coming. ‘Mum, is there also such a thing as outlaw daughters?’
‘Ehm….pffff….uh?’ I stutter and look at him wondering where this was coming from. ‘Well, if there are daughter-in-laws, shouldn’t there also be outlaw daughters?’

How can you go against that logic?

Bewaren

Bewaren

Bewaren[:]