[:nl]Het is zondag 5.15 uur als de wekker gaat. Volgens plan zou dochterlief om zes uur met de bus aankomen in Rotterdam. Ik had die nacht al een nachtmerrie gehad dat ze me boos gesmst had waar ik bleef want ze stond al 40 minuten op me te wachten en iedereen was al weg. Vanaf de eerste dag maak je je zorgen om ze. Vanaf de bevruchting ben je als moeder bezig met zorgen, zorgen voor het kleintje in je buik, zorgen om dat kleine wezentje. Zorgen die nooit zullen stoppen.
Rond acht uur rij ik naar Rotterdam. Ik heb een raar gevoel in m’n buik. Zullen we blij zijn elkaar weer te zien of gaan we de puberstrijd weer aan zoals deden voordat ze wegging? Dochterlief is druk. Heel druk. Pas als ze weg is, merk je hoeveel drukte ze opeist. Zoonlief en ik hebben de afgelopen dagen uitgerust. We moesten bijkomen van de drukte. Wat extra slaap inhalen omdat ze altijd ’s nachts aan het rommelen is. Een maagzweer blussen omdat ik me altijd zo’n zorgen maak.
Half negen ’s morgens sluit ik mijn grote dochter in mijn armen. Afscheid nemen doe ik zonder tranen en met zoveel gemak alsof ze voor het avondeten weer terug is. Maar na een werkweek je kind weer in je armen sluiten doet me veel. Ik voel de tranen branden. Terwijl ik haar stevig knuffel weet ik waarom ik me zo raar voel, ik heb je gemist lieve kind. Je bent zo verschrikkelijk mijn lieve dochter en ik heb je zo enorm gemist.
Op weg naar huis vertelt ze, op haar chaotische manier, alle verhalen door elkaar over de vakantie. Ze springt van de hak op de tak. Alleen ik kan haar volgen want ik ben haar moeder. Thuis drinken we samen thee en ze vertelt nog heel even verder. Terwijl zij vrolijk vertelt over haar vakantie, staat er in mijn hoofd een megafoon te blèren: ‘Je moet het haar vertellen!’ Ja ik weet het, ik moet het vertellen over school maar waarom moet ik dit bijzondere momentje nou verpesten met nare berichten over school. Voorzichtig begin ik over huiswerk voor morgen en over het gesprek wat ik met haar mentrix heb gehad.
Ik probeer het zo voorzichtig mogelijk te brengen maar ik zie de tranen in haar ogen. Uit zelfbescherming zet ze direct een grote mond op en sprint weg. ‘Snap je dan niet dat ik het niet kán?’ Ik snap het, ik snap het maar al te goed. Maar snapt ze dan niet dat ik zeker weet dat ze het wel kan en dat ik niet zo’n moeder ben die makkelijk opgeeft? Die weet dat ze het met de juiste hulp het wel kan?
Ze vliegt boos de deur uit en ik blijf stil zitten op de bank. Ik voel opnieuw de tranen en een steek in mijn maag. Ik voel me verloren, eenzaam, alleen en zo hulpeloos. Ik wéét dat ze het kan. Ik wéét dat het moet lukken. Ik weet alleen niet hóe. Ze is naar buiten gevlucht. Weg van mij. Ik sjok naar boven en ruim haar spullen op. De koffer gaat terug naar zolder, ik zet de wasmachine aan en wacht tot ze uiteindelijk weer terug komt want ze komt altijd weer terug bij mij.
Pas tegen het eind van de middag komt ze thuis. Ik weet dat we opnieuw nog heel veel discussie zullen hebben over huiswerk en de huiswerkbegeleiding. Dat zij zeker weet dat ze het niet kan en ik zeker weet dat ze het wel kan. Maar deze keer houd ik me sterk, al moet ik haar er persoonlijk doorheen sleuren, ik zal haar bewijzen dat ze het kan!
[:en]It’s Sundaymorning and my clock shows 5.15. According to plan would my daughter arrive at six in Rotterdam by bus. I woke up from nightmares how she texted me where I was because she was already waiting for me for 40 minutes and everybody was gone. It’s true what day say, from the moment you find out you’re pregnant, you start worrying.
I read her textmessages that they would arrive later than expected and it’r 8 o’clock when I drive to Rotterdam to pick her up from her ski-trip with school. I have this strange feeling in my stomach. Will we be happy to see eachother again or do we continue our teenage-mum-battle like before she left. My daughter is an active child. Very active. ADHD-active. Untill she is gone for a few days you start noticing, how present she always is so my son and I had the luxery to come at ease for a moment. A bit of extra sleep because nobody is making noise at night, getting rid of an ulcer because of the many worries I always have about her.
It’s 8.30 when I open my arms and my daughter falls without a doubt into my loving arms. Unlike other parents I never had problems saying goodbye, never shared a tear because I know they will always come back but when they do come back, I start crying. While I’m hugging her so tight, suddenly know why I had this strange feeling. I missed you so much my sweet girl.
On our way back she starts telling in her own chaotic way about all the adventures she had on this trip. Her story goes from left to right, up and down, a stranger would not be able to follow the bits and pieces but I can. I’m her mother and I know how she tells stories. She continues at home with a cup of tea, so happy of all the things she has done but in the back of my mind I hear this dreadfull message I have to tell her. It’s about school and the talk I had with her teacher. Things don’t look all that good for her. But she’s still so happy now, why ruin it.
When she’s quiet for a moment I try to smooth it, hoping it won’t bring back the stress but it breaks my heart to see tears coming in her big blue eyes. Not willing to give in she shouts at me and runs away. ‘Don’t you get it? I just can’t do it!’ she screams. I get it. I get that she thinks like that. But doesnt she get it, that I know she can? Doesn’t she get it I’m not a mother who quits that easily?
She jumps up and runs out of the door. She is gone and I’m sitting there quietly on the couch feeling warm tears and a burning stomach. I feel lost, lonely and so helpless. I knów she can do it. I knów she can make it. I just don’t know how. She ran away again. Far away from me and for now there is nothing I can do about it. I know she will come back. She always comes back so I drag myself upstairs to empty her suitcase, clean up the mess and clear my head.
It’s already late afternoon when she comes back. I will have to stay strong for the both of us and I’m sure we will have lots and lots of arguments again about can or can’t, about schoolwork and extra help. I won’t let my fear get in the way and even if I have to drag her to school everyday I will proof her she can!
[:]
