dec 22, 2019
Christmas shopping, niemand ontkomt er aan deze dagen. Zelfs als je een eenzame kerst samen met je kat doorbrengt, heb je alsnog een blikje tonijn en een bevroren tonijnpizza nodig waarvoor je, om de dagen door te komen, je in de menigte in de supermarkt moet storten. Zoonlief en ik rijden op kerstavond jammer gnoeg weer terug naar Bleiswijk om daar de auto over te dragen aan vriendlief, die op zijn beurt dan naar Engeland rijdt, om een aantal dagen in natte, stormachtige Relubbus te verblijven met zijn kinderen.
Vriendlief zou volgens plan hier op Eerste Kerstdag aankomen, de enige dag van het jaar dat heel Engeland dicht is. Ik had voorgesteld, dat ik voor hem boodschappen zou doen, dan hoefde hij niet zo te haasten. Op zaterdagavond kreeg ik zijn megaboodschappenlijst door gemaild. Potverdikkie, dat was niet niks. Vervolgens krijg ik van vriendin ook een shoppinglist door geappt met Engelse producten, of ik die ook mee wilde nemen en dochterlief had ook nog wat noten op haar zang. Zoonlief schudt zijn hoofd. ‘Ik blijf lekker thuis!’ zei hij tevreden spinnend bij het gaskacheltje. ‘Maar als je daar toch bent, wil je dan voor mij ook nog dat ene spelletje meenemen?’ Ik kijk hem aan en knipper alleen even met mijn ogen. ‘Ja hoor schat, dat doe ik met liefde.’
Na weer een stormachtige nacht van weinig slapen door een enigszins lichte vorm van reumatische klachten (lees: creperend van de pijn) besloot ik op tijd richting het stadje te rijden. De eekhoorntjes en vogeltjes hadden hun ontbijt gehad, het was nog steeds droog dus off we go!
Ik vond het verbazingwekkend rustig in Penzance. De spullen die ik hier moest halen, had ik binnen een uurtje in de pocket én, als bonus, was het nog steeds droog! Enthousiast meezingend met het blaasconcert op straat, vertrok ik naar Tesco. Ik pakte mijn winkelwagentje, de deuren gleden open en mijn kin zakte naar beneden. Oh. My. God. Wat een drukte. Ik haalde de waslijst van vriendlief erbij. Van de meeste producten wist ik wel ongeveer wat het was en waar ze zouden kunnen liggen maar uiteindelijk werd het een soort kerstpuzzelspeurtocht die ik uiteindelijk heb opgegeven. ‘Normal pork sausages’? Heb je ook bijzondere porkworsten? ‘Sliced Bacon’ Wat voor bacon, je hebt honderdduizend soorten bacon in dit land. Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken van jam donuts en baked beans. Zeg nou zelf: baked beans? Het zal voor mij altijd een raadsel blijven.
Terwijl ik me door mijn lijstje heen worstel, botst er een vrouw tegen me op. Ze mompelt iets van sorry en dribbelt door, haar man hobbelt er gelaten achter aan. ‘Women driving, huh?’ zeg ik lachend tegen hem. Ik hoor hem in een bulderende lach uitbarsten terwijl zijn vrouw vraagt wat ik had gezegd. Ik vond dat ik lang genoeg in Tesco was geweest. Snel, nouja in ongeveer twintig minuten, afrekenen en door naar de Sainsbury.
Een parkeerplekje zoeken bij Sainsbury was praktisch al onmogelijk. Wat zou ik in godesnaam binnen aantreffen? Chaos! Absolute chaos. Ik hoefde hier maar een paar dingen dus ik stond al snel weer aan de kassa. Terwijl mijn telefoon rinkelt, begint een vrouw achter mij te hyperventileren door alle drukte. Ik spreek haar moed in. ‘Rustig blijven ademen, het einde is in zicht, de uitgang is nabij!’ Vriendlief klaagt in een appje over de drukte in Liddle in Holland. Ik voel een zenuw knappen in mijn hoofd. Serious? Jij klaagt? Probeer eens in een vreemd land, in een vreemde supermarkt, onbekende producten te vinden tijdens de Kerstspits. Ik verdien een lintje voor deze veldslag die ik zojuist geleverd heb.
Met bijna alle producten in de kofferbak, rij ik niet veel later moe maar voldaan, nog steeds de kerstliedjes neuriënd, naar huis. Doorgaans vermijd ik altijd alle Cornische weggetjes. Degene die hier ooit geweest zijn, weten wat ik bedoel. Er kan precies één auto overheen. Als er een tegenligger aankomt, of dat nu een tractor, een hond, een wandelaar of een auto is, dan moet één van de twee achteruit. Ik ben erg slecht in achteruit rijden dus wanneer ik in zo’n impasse terecht kom, heb ik, óf mijn tegenligger een groot probleem. De hele weg die naar ons huisje leidt, is een gewone weg. Genoeg plek om hier en daar even de ander, de ruimte te geven. Behalve op één stuk in Goldsithney. Ik vind het net het geboortekanaal. Er kan één auto door. Er staat een bord met al het verkeer wat Goldsithney in wil, voorrang heeft. Alles wat er uit wil moet wachten. Again, geboortekanaal! Ik reed duidelijk Goldsithney in, toch vond die ENORME dubbeldekker, hij was écht enorm, die Goldsithney uitreed, dat hij voorrang had. Want ik was een stomme buitenlander en hij had voor Brexit gestemd. Zo stonden we daar compleet vast in het geboortekanaal. Iedereen keek naar mij. ‘Niet in paniek raken, Mireille, wat je ook doet, vooral niet in paniek raken!’ sprak ik mezelf kalmerend toe. De reusachtige dubbeldekker probeerde mij langzaam uit het geboortekanaal te duwen. Ik zette mijn bibberende Kiaatje in z’n achteruit. ‘Op goed geluk!’ zei ik hardop en gaf gas. Met drie mm ruimte aan beide kanten tussen mijn Kiaatje en oud-Engelse schattige stenen muurtjes die ineens niet zo pittoresk meer leken, ging ik stapvoets achteruit de heuvel weer op, terwijl de boze buschauffeur maar bleef duwen. Zonder krassen, kleerscheuren of een mental breakdown, kwam ik uiteindelijk uit het geboortekanaal. De reusachtige dubbeldekker gaf gas en stoof me woest voorbij. Ik haalde opgelucht adem en zette de auto weer in de eerste versnelling. Opnieuw door het geboortekanaal. Dit keer wachtten de auto’s wel geduldig tot ik voorbij was.
Met het zweet nog in de bilnaad, reed ik terug naar huis. Alsof de weergoden het wisten, werd ik net voordat ik de laatste heuvel afreed, getrakteerd op een schitterende, magnifieke regenboog om mijn gemoederen te kalmeren. Wat is dit land toch mooi, als je geen doldrieste dubbeldekkers tegenkomt of moet kerstshoppen naar producten waar je nog nooit van hebt gehoord. Zoonlief en ik hebben nog één dagje en dan zit het er weer op. Ik weet nu al dat ik het weer vreselijk ga missen!
*Er is geen bewijsmateriaal van de doldrieste dubbeldekker want op dat moment had ik geen tijd om mijn camera te pakken.
**Er is ook geen bewijsmateriaal van Tesco, de overlevingsdrang was té groot om op het gemak foto’s te maken.
dec 21, 2019
‘Breakfast is served at 9!’ schijf ik naar mijn moeder op WhatsApp, als ik vraag hoe het met mijn vader gaat. ‘Behalve op zaterdag en zondagen, dan wordt het om 10 uur geserveerd.’ Ze stuurt een lachpoppetje terug. Ik doelde op de eekhoorntjes en vogeltjes die hier al enthousiast zitten te wachten, zodra mijn voeten uit bed vliegen en de koude grond raken. Ik merk dat de stress is weg gezakt. Ze zijn allebei meer ontspannen nu het ergste achter de rug is. Nu we eindelijk hier zijn voel ik hoe moe ik ben geworden door alle stress en zorgen.
Het begon al in oktober toen zoonlief ineens heel erg ziek werd en ik met spoed vanuit Engeland terug reed naar Nederland. Het was vreselijk hem zo ziek te zien, de zorgen, het zorgen en de stress waren met geen pen te beschrijven maar uiteindelijk begon hij stukje bij beetje weer op te knappen. Het ging steeds beter, een zucht van verlichting ontsnapte aan mijn vermoeide lichaam. Maar we hadden amper tijd om het energie level op te bouwen. Mijn vader werd opgenomen voor een operatie. Doordat de vrolijke zussen het altijd druk hebben, vooral met zichzelf, was ik de designated driver. Ik deed het met liefde. Op en neer naar het ziekenhuis met moeders en daarna nog een keer. Na bijna een week mocht hij naar huis. Ik vond het te snel maar de heren dokters zwaaiden ons vrolijk uit.
Ik had gelijk. Het was te snel, nog geen week later zaten we weer op de spoedeisende hulp. Weer ziekenhuisopname. Weer, met de vrolijke kerstliedjes op de radio, op en neer rijden. Tot hij na een paar dagen weer ontslagen werd. Dit is niet goed, mompelde ik nog. ‘Nee echt! Geloof ons nou maar.’ Mijn voorgevoel zei anders. Ze zwaaiden ons weer vrolijk uit.
Op zaterdagmiddag bracht ik hem thuis. Zondagmiddag kwam ik langs om te kijken hoe het met hem ging. Op woensdag zouden zoonlief en ik naar Engeland vertrekken. Als het niet goed zou gaan, zou ik thuis blijven. Ik had gelijk. Het ging niet goed. ‘Bel het ziekenhuis!’ drong ik aan. ‘Nee joh, dat doen we morgen wel. Het gaat best goed.’ zeiden ze. Maar het ging niet goed. Ik nam het telefoonnummer mee naar huis en belde zelf.
‘Breng hem maar gelijk naar de SEH!’ zei de vriendelijke verpleegster, die mijn zorg over mijn koppige ouders helemaal begreep. Dus ik haalde hem op, sleepte hem letterlijk, met de seconde zieker wordend, naar de auto en bracht hem naar de SEH. Er volgde weer een opname. Maar deze keer kwam er ook een tweede operatie en nu knapte hij echt op. Ik had er nu meer vertrouwen in dat het goed ging komen. Ik besloot nu voor mijn herstellende zoon te kiezen en alsnog naar Engeland te rijden. Daarvoor trommelde ik eerst mijn twee zeer afwezige, drukke zussen op, die meer drama veroorzaakte in 24 uur dan in de voorafgaande drie weken. Ik vond het prima. Mijn zoon leefde nog, mijn vader leefde nog en onze koffers stonden gepakt. Dikke doei en zoek het uit met je drama.
‘Alles gaat goed hier. We hebben goed geslapen. Geniet nou maar van je tijd daar en maak je niet zo druk!’ schrijft m’n moeder terug. Ondertussen zitten de eekhoorntjes te knabbelen en hupsen de vogeltjes er om heen als zoonlief met een slaperig hoofd zijn kamer uit komt strompelen. Ook hij geniet van de stilte, de regen en de eekhoorntjes. We hebben nog een paar dagen voordat we weer terug moeten naar de chaos thuis. Terwijl hij zijn Minecraft wereld verder uitbouwt op een crappy wifi, ga ik verder met mijn tweede boek. Voor nu genieten we samen enkel van de stilte en de rust.
dec 11, 2019
Buiten raast de storm maar binnen is het stil. Kippie de kat ligt tevreden naast me te slapen. Ik glimlach als ik hem zachtjes hoor snurken. Ik heb eindelijk weer eens tijd om achter mijn tekentafel te kruipen. Ik heb mijn eerste boek gepubliceerd en ben gelijk met mijn tweede boek begonnen. Het schrijven en illustreren is stiekem eigenlijk veel leuker dan de hele marketingshow en de verkoop want dat is voor mijn gevoel weer werk. Ik wil even niet aan werk denken. Ik wil gewoon even ontspannen.
Streepje voor streepje maak ik een groene weide. Lijntje voor lijntje teken ik een gigantische kuif op het hoofd van Ralfje, het slapeloze kalfje. Ik zit soms echt even te gniffelen om mijn eigen tekeningen. De afgelopen weken zijn niet leuk geweest. Zoonlief die zo vreselijk ziek was, maar ook m’n vader die opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Dagelijks reed ik op en neer met zoon naar dokters en stage om daarna weer met moeder naar het ziekenhuis te gaan. Het was hectisch en druk want tussendoor moest ik ook mijn werk afmaken. Als iemand vroeg of ik het allemaal nog wel volhield, wuifde ik hun bezorgdheid weg. ‘Het is niet dat ik helemaal naar Groningen moet elke dag!’ Maar toch, niet alleen fysiek aanwezig zijn en het zorgen voor iedereen maar ook dé zorgen voor iedereen en de vraag of het überhaupt allemaal wel goed zou komen.
Ik deed het met liefde maar ik merkte dat ik mezelf wel wat begon te verliezen in de drukte, ook al wilde ik dat natuurlijk niet toegeven. Gelukkig mocht m’n vader al binnen een week weer naar huis en zoonlief begon ook ineens zienderogen op te knappen. Er kwam weer wat meer rust in huis. Mijn rode cape kon voor even de kast weer in. Terwijl ik mijn cape aan het haakje hang, valt mijn blik op mijn tekenkamer, mijn tekentafel. Ik snuif de geur van mijn potloden en zonder na te denken laat ik de boel de boel. Ik zet mijn stomend hete kopje thee naast me op het boekenplankje en begin stuk voor stuk grassprietjes te tekenen.
Pas nu komt er ruimte voor mijn verwerking. Ik laat mijn gedachtes en af en toe een traan de vrije loop over wat er allemaal is gebeurd terwijl ik sprietje voor sprietje teken. Honderdduizend gedachtes razen door mijn hoofd, tweehonderdduizend ideeën voor later en driehonderdduizend ideeën voor een nieuw boek en blog maar ik doe niets. Ik onderneem geen actie meer. Ik laat de boel de boel en teken grassprietjes want soms, heel soms is dat het enige wat je nodig hebt om op dat moment gelukkig te zijn.
nov 21, 2019
Het is 8:03, 21 november 2001. Mijn vliezen breken en met een flinke weeën golf wordt niet veel later, om precies 10.00 uur op een niet afgewerkt toilet, werkelijk het allerliefste wezen op deze aarde geboren. Ik kijk hem aan. Hij kijkt mij aan en tovert de mooiste glimlach op zijn kleine, pure gezichtje alsof hij wil zeggen: ‘Hallo mam, ik ben er! Nu komt alles goed.’ Mijn binkie was geboren.
Het is 7:39, 21 november 2019. Mijn kleine binkie is een grote man geworden. ‘Hij staat er al.’ mompelt hij. Doelend op zijn rij-instructeur die hem komt ophalen voor zijn tussentijdsetoets voor zijn rijbewijs. Terwijl hij lichtelijk nerveus in de auto stap, kruip ik achter mijn computer. Op de radio speelt zachtje: ‘ When your secret heart cannot speak so easily. Have a little faith in me.’ Ik wil wat schrijven, ik wil wat doen. Ik wil blij zijn en trots maar mijn nu volwassen zoon is gesteld op zijn privacy. Berichten op Facebook hoeft niet. Feestjes ook niet. Blogs zijn ook niet helemaal zijn ding, als het over hem gaat, want de andere blogs leest ie met plezier. Dus staar ik naar mijn beeldscherm en denk terug aan de laatste 18 jaar.
Zijn leven is niet makkelijk geweest. Als chronisch zieke jongen werd hij door zijn moeder van dokter naar dokter gesleept. Behandeling na behandeling in de hoop dat het zou aanslaan. Hij ging er gelaten in mee en deed bij elke dokter weer het vragenrondje beantwoorden. Om uiteindelijk te eindigen bij de Addisson Biermer-ziekte waarvoor hij dagelijks injecties moet krijgen. Niet leuk voor een puber maar zonder overleeft hij het niet.
Mijn knappe, mooie en vooral lieve, geweldige zoon. Er bestaan geen woorden voor om jou te omschrijven zoals je bent. Je leven begon in chaos en je besloot zelf de man in huis te willen zijn. Sterker dan sterk, koppiger dan koppig, slimmer dan slim en liever dan lief. Daar waar orkanen raasden, liet jij de zon weer schijnen door je stralende glimlach. Wanneer het donker was, zorgde jij voor lichtpuntjes. Een echt knuffelkind toen je nog jong was. Een slim kind toen je wat ouder werd. De Ikea kastjes werden zonder problemen in elkaar gezet alsof het niks was. Je was mijn lopende calculator in de winkel.
Vandaag ben je 18 geworden en het wordt nu tijd om je eigen weg te volgen. Je zelfopgelegde zorgtaken zitten er op. Ga de wereld rond. Volg je gevoel en natuurlijk de kaart op Google maps. Bouw je Zundapp. Proef nieuwe gerechten. Zoek die bergtop waar je al zo lang op wilt zitten.
Leef! Leef je leven. De chaos is opgeruimd. De orkanen zijn gaan liggen. Je kunt met een gerust hart de wereld rond. Maar wanneer je een klein momentje vindt in dat drukke leven, stuur dan het bekende zwarte duimpje om te laten weten hoe geweldig het leven ook kan zijn! Want ik zal hier voor eeuwig en altijd jouw terugvalbasis zijn voor wanneer je nog heel even gewoon weer kind wilt zijn met een glaasje cola en een zakje chips.
‘You see time, time is our friend. Cause for us there is no end. And all you gotta do is have a little faith in me.’
nov 19, 2019
Ik vroeg ooit aan een collega-uitgever, wanneer je jezelf uitgever mag noemen. De definitie was simpel: zodra je een boek uitgeeft, ben je een uitgever. Dus ik ben naast DTP-er, vormgever nu ook uitgever, én auteur, én illustratrice, als je dat nog zo mag noemen. Trots laat ik mijn eerste kinderboek aan mijn ouders zien. Ik zie ze allebei trots glunderen. Misschien nog wel meer dan ik. ‘Dus dat heb je ook allemaal zelf geillustreerd?’
‘Yup!’
‘En geschreven?’
‘Yup!’
‘En uitgegeven?’
‘Hmm mm’ bevestig ik weer trots. Mijn ouders zijn er even stil van. Toen ik ooit heel lang geleden mijn carrière moest kiezen, wilde ik graag naar de kunstacademie. Mijn vader vond een degelijk beroep een beter idee dus groeide ik van werktekenaar, naar DTP-er naar grafisch ontwerper en webdesigner. Maar de liefde voor schrijven en illustreren bleef ergens diep in mij sudderen.
Mijn bedrijf, wat ik startte toen mijn kinderen nog één en vier waren, groeide mee. Mijn kinderen werden groter, mijn bedrijf werd stabieler en ineens kwam er ruimte voor een verhaal. Een verhaal wat zomaar ineens in Australië ontstond. Ik ging er mee aan de slag. Schrijven, herschrijven, wegleggen, opnieuw schrijven. Schetsen, tekenen, proberen, schetsen, weggooien en opnieuw beginnen. Ik volgde cursussen en workshops, ik las alles wat er te lezen viel over publiceren. Stukje bij beetje vielen alle puzzelstukjes in elkaar.
De laatste stap voor publicatie, vroeg ik een collega-auteur haar mening. Was dit publiceerwaardig? Met pijn in mijn buik wachtte ik op haar oordeel. Ik zweefde tussen hoop en vrees, tot ze me de twee dikke duimen omhoog gaf.
Maar toen begon het publicatie avontuur. Ik had besloten om zowel bij Bol.com als bij Amazon te publiceren. Beide websites gaven de uitleg alsof het appeltje-eitje was. Doodsimpel. Account aanmaken en uploaden. Dat viel erg tegen. In mijn werk heb ik al ontelbare boeken opgemaakt en naar de drukker gestuurd. Nooit een vuiltje aan de lucht maar dit was wel even anders. Amazon had andere boekmaten dan Bol. De inslagschema’s waren niet voor mij. Rekening houden met vouwlijnen en ISBN nummers. Ik heb heel wat versies geüpload en gecheckt voordat ik echt tevreden was.
Daarna wilde ik ook de Kindle versie online hebben. De Kindle versie is een epub. Maar niet zoals ik die gewend ben te maken, dus werkte ik met de Kindle Creator om zo de juiste vorm e-book te creëren.
Niet veel later valt met een plof mijn ‘author-copies’ op de deurmat. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Na drie jaar bloed, zweet en tranen, opgeven en toch weer doorgaan, ligt daar dan mijn allereerste kinderboek. Ik ben trots! Maar mijn hoofd is alweer bij het volgende boek want zoals bij de meeste creatievelingen, blijf je creëren tot de laatste snik!
Wil je ‘Charly gaat op reis’ bestellen? Klik dan hier!
Nederlandse versie
Engelse versie
