Christmas shopping, niemand ontkomt er aan deze dagen. Zelfs als je een eenzame kerst samen met je kat doorbrengt, heb je alsnog een blikje tonijn en een bevroren tonijnpizza nodig waarvoor je, om de dagen door te komen, je in de menigte in de supermarkt moet storten. Zoonlief en ik rijden op kerstavond jammer gnoeg weer terug naar Bleiswijk om daar de auto over te dragen aan vriendlief, die op zijn beurt dan naar Engeland rijdt, om een aantal dagen in natte, stormachtige Relubbus te verblijven met zijn kinderen.
Vriendlief zou volgens plan hier op Eerste Kerstdag aankomen, de enige dag van het jaar dat heel Engeland dicht is. Ik had voorgesteld, dat ik voor hem boodschappen zou doen, dan hoefde hij niet zo te haasten. Op zaterdagavond kreeg ik zijn megaboodschappenlijst door gemaild. Potverdikkie, dat was niet niks. Vervolgens krijg ik van vriendin ook een shoppinglist door geappt met Engelse producten, of ik die ook mee wilde nemen en dochterlief had ook nog wat noten op haar zang. Zoonlief schudt zijn hoofd. ‘Ik blijf lekker thuis!’ zei hij tevreden spinnend bij het gaskacheltje. ‘Maar als je daar toch bent, wil je dan voor mij ook nog dat ene spelletje meenemen?’ Ik kijk hem aan en knipper alleen even met mijn ogen. ‘Ja hoor schat, dat doe ik met liefde.’
Na weer een stormachtige nacht van weinig slapen door een enigszins lichte vorm van reumatische klachten (lees: creperend van de pijn) besloot ik op tijd richting het stadje te rijden. De eekhoorntjes en vogeltjes hadden hun ontbijt gehad, het was nog steeds droog dus off we go!
Ik vond het verbazingwekkend rustig in Penzance. De spullen die ik hier moest halen, had ik binnen een uurtje in de pocket én, als bonus, was het nog steeds droog! Enthousiast meezingend met het blaasconcert op straat, vertrok ik naar Tesco. Ik pakte mijn winkelwagentje, de deuren gleden open en mijn kin zakte naar beneden. Oh. My. God. Wat een drukte. Ik haalde de waslijst van vriendlief erbij. Van de meeste producten wist ik wel ongeveer wat het was en waar ze zouden kunnen liggen maar uiteindelijk werd het een soort kerstpuzzelspeurtocht die ik uiteindelijk heb opgegeven. ‘Normal pork sausages’? Heb je ook bijzondere porkworsten? ‘Sliced Bacon’ Wat voor bacon, je hebt honderdduizend soorten bacon in dit land. Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken van jam donuts en baked beans. Zeg nou zelf: baked beans? Het zal voor mij altijd een raadsel blijven.
Terwijl ik me door mijn lijstje heen worstel, botst er een vrouw tegen me op. Ze mompelt iets van sorry en dribbelt door, haar man hobbelt er gelaten achter aan. ‘Women driving, huh?’ zeg ik lachend tegen hem. Ik hoor hem in een bulderende lach uitbarsten terwijl zijn vrouw vraagt wat ik had gezegd. Ik vond dat ik lang genoeg in Tesco was geweest. Snel, nouja in ongeveer twintig minuten, afrekenen en door naar de Sainsbury.
Een parkeerplekje zoeken bij Sainsbury was praktisch al onmogelijk. Wat zou ik in godesnaam binnen aantreffen? Chaos! Absolute chaos. Ik hoefde hier maar een paar dingen dus ik stond al snel weer aan de kassa. Terwijl mijn telefoon rinkelt, begint een vrouw achter mij te hyperventileren door alle drukte. Ik spreek haar moed in. ‘Rustig blijven ademen, het einde is in zicht, de uitgang is nabij!’ Vriendlief klaagt in een appje over de drukte in Liddle in Holland. Ik voel een zenuw knappen in mijn hoofd. Serious? Jij klaagt? Probeer eens in een vreemd land, in een vreemde supermarkt, onbekende producten te vinden tijdens de Kerstspits. Ik verdien een lintje voor deze veldslag die ik zojuist geleverd heb.
Met bijna alle producten in de kofferbak, rij ik niet veel later moe maar voldaan, nog steeds de kerstliedjes neuriënd, naar huis. Doorgaans vermijd ik altijd alle Cornische weggetjes. Degene die hier ooit geweest zijn, weten wat ik bedoel. Er kan precies één auto overheen. Als er een tegenligger aankomt, of dat nu een tractor, een hond, een wandelaar of een auto is, dan moet één van de twee achteruit. Ik ben erg slecht in achteruit rijden dus wanneer ik in zo’n impasse terecht kom, heb ik, óf mijn tegenligger een groot probleem. De hele weg die naar ons huisje leidt, is een gewone weg. Genoeg plek om hier en daar even de ander, de ruimte te geven. Behalve op één stuk in Goldsithney. Ik vind het net het geboortekanaal. Er kan één auto door. Er staat een bord met al het verkeer wat Goldsithney in wil, voorrang heeft. Alles wat er uit wil moet wachten. Again, geboortekanaal! Ik reed duidelijk Goldsithney in, toch vond die ENORME dubbeldekker, hij was écht enorm, die Goldsithney uitreed, dat hij voorrang had. Want ik was een stomme buitenlander en hij had voor Brexit gestemd. Zo stonden we daar compleet vast in het geboortekanaal. Iedereen keek naar mij. ‘Niet in paniek raken, Mireille, wat je ook doet, vooral niet in paniek raken!’ sprak ik mezelf kalmerend toe. De reusachtige dubbeldekker probeerde mij langzaam uit het geboortekanaal te duwen. Ik zette mijn bibberende Kiaatje in z’n achteruit. ‘Op goed geluk!’ zei ik hardop en gaf gas. Met drie mm ruimte aan beide kanten tussen mijn Kiaatje en oud-Engelse schattige stenen muurtjes die ineens niet zo pittoresk meer leken, ging ik stapvoets achteruit de heuvel weer op, terwijl de boze buschauffeur maar bleef duwen. Zonder krassen, kleerscheuren of een mental breakdown, kwam ik uiteindelijk uit het geboortekanaal. De reusachtige dubbeldekker gaf gas en stoof me woest voorbij. Ik haalde opgelucht adem en zette de auto weer in de eerste versnelling. Opnieuw door het geboortekanaal. Dit keer wachtten de auto’s wel geduldig tot ik voorbij was.
Met het zweet nog in de bilnaad, reed ik terug naar huis. Alsof de weergoden het wisten, werd ik net voordat ik de laatste heuvel afreed, getrakteerd op een schitterende, magnifieke regenboog om mijn gemoederen te kalmeren. Wat is dit land toch mooi, als je geen doldrieste dubbeldekkers tegenkomt of moet kerstshoppen naar producten waar je nog nooit van hebt gehoord. Zoonlief en ik hebben nog één dagje en dan zit het er weer op. Ik weet nu al dat ik het weer vreselijk ga missen!
*Er is geen bewijsmateriaal van de doldrieste dubbeldekker want op dat moment had ik geen tijd om mijn camera te pakken.
**Er is ook geen bewijsmateriaal van Tesco, de overlevingsdrang was té groot om op het gemak foto’s te maken.
