Buiten raast de storm maar binnen is het stil. Kippie de kat ligt tevreden naast me te slapen. Ik glimlach als ik hem zachtjes hoor snurken. Ik heb eindelijk weer eens tijd om achter mijn tekentafel te kruipen. Ik heb mijn eerste boek gepubliceerd en ben gelijk met mijn tweede boek begonnen. Het schrijven en illustreren is stiekem eigenlijk veel leuker dan de hele marketingshow en de verkoop want dat is voor mijn gevoel weer werk. Ik wil even niet aan werk denken. Ik wil gewoon even ontspannen.

Streepje voor streepje maak ik een groene weide. Lijntje voor lijntje teken ik een gigantische kuif op het hoofd van Ralfje, het slapeloze kalfje. Ik zit soms echt even te gniffelen om mijn eigen tekeningen. De afgelopen weken zijn niet leuk geweest. Zoonlief die zo vreselijk ziek was, maar ook m’n vader die opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Dagelijks reed ik op en neer met zoon naar dokters en stage om daarna weer met moeder naar het ziekenhuis te gaan. Het was hectisch en druk want tussendoor moest ik ook mijn werk afmaken. Als iemand vroeg of ik het allemaal nog wel volhield, wuifde ik hun bezorgdheid weg. ‘Het is niet dat ik helemaal naar Groningen moet elke dag!’ Maar toch, niet alleen fysiek aanwezig zijn en het zorgen voor iedereen maar ook dé zorgen voor iedereen en de vraag of het überhaupt allemaal wel goed zou komen.

Ik deed het met liefde maar ik merkte dat ik mezelf wel wat begon te verliezen in de drukte, ook al wilde ik dat natuurlijk niet toegeven. Gelukkig mocht m’n vader al binnen een week weer naar huis en zoonlief begon ook ineens zienderogen op te knappen. Er kwam weer wat meer rust in huis. Mijn rode cape kon voor even de kast weer in. Terwijl ik mijn cape aan het haakje hang, valt mijn blik op mijn tekenkamer, mijn tekentafel. Ik snuif de geur van mijn potloden en zonder na te denken laat ik de boel de boel. Ik zet mijn stomend hete kopje thee naast me op het boekenplankje en begin stuk voor stuk grassprietjes te tekenen.

Pas nu komt er ruimte voor mijn verwerking. Ik laat mijn gedachtes en af en toe een traan de vrije loop over wat er allemaal is gebeurd terwijl ik sprietje voor sprietje teken. Honderdduizend gedachtes razen door mijn hoofd, tweehonderdduizend ideeën voor later en driehonderdduizend ideeën voor een nieuw boek en blog maar ik doe niets. Ik onderneem geen actie meer. Ik laat de boel de boel en teken grassprietjes want soms, heel soms is dat het enige wat je nodig hebt om op dat moment gelukkig te zijn.

Loading