Dancing queen
‘Auch.’ kreun ik hard op. Ik grijp naar mijn nek. What the fuck, denk ik bij mezelf, volgens mij heeft ze mijn nek gebroken. Ik pak mijn telefoon die naast me ligt en klik um open. Vriendin J heeft de foto’s van de avond ervoor door gestuurd. Ik moet opnieuw grinniken. ‘Sorry, de video heb ik stom genoeg niet opgeslagen.’ appt ze er achter aan. Thank fuck, denk ik bij mezelf. De avond trekt in een flits opnieuw voorbij. Chocoladetaart, Surinaams eten, soulband en homokroeg. Ik prop het kussen wat beter onder mijn hoofd en nek en hoop dat het, met meer ondersteuning, wat minder pijn doet.
Drie dagen eerder zat ik huilend met vriendin op whatsapp. Die klotuh verjaardag kwam er aan. Met alles wat er weer speelde, had ik totaal geen zin om mijn verjaardag te vieren. ‘Het drama houdt gewoon nóóit op in mijn leven.’ schrijf ik haar. ‘Er is altijd wel iemand die de Oscar verdient voor Meest Dramatische Act.’
Mijn God, als ik nu al zo dramatisch instort, hoe moet dat dan met 50? Ik denk terug aan de laatste 18 jaar. Toen mijn huwelijk strandde en ik met een baby, een kleuter en twee ton schuld op straat werd gezet omdat mijn soon-to-be-ex-man voorgoed op vakantie ging, had ik maar één streven, dit overleven, doorgaan, de beste versie van mijzelf creëren en vooral nooit meer terug kijken.
Maar die dag keek ik terug en vroeg me af wat ik in godesnaam na achttien jaar had bereikt. Ik woonde nog steeds in hetzelfde crappy huis, in hetzelfde dorp en was nog steeds single. Okay, mijn bedrijf is behoorlijk is gegroeid in al die jaren maar door niet nader te noemen omstandigheden ben ik nog steeds blut en ik heb nog steeds mijn leven niet op de rit, zoals ik dat achttien jaar geleden voor ogen had. Mijn plan heeft dramatisch gefaald. Dikke tranen rollen over mijn wangen.
‘Ik ga wat leuks plannen.’ typt vriendin. ‘Zorg dat ik je om vijf uur klaar staat!’ Wanneer vriendin ‘iets leuks’ in gedachte heeft, begin ik me altijd een beetje zorgen te maken maar deze keer denk ik, the hell with it, wat heb ik te verliezen. Thuis zielig zitten zijn, is ook geen optie. Hoe lang is het geleden dat ik echt uit ben geweest? Lol had gehad en weer even mezelf kon zijn, zonder dat de hele wereld gered moest worden.
Het voelt een beetje als mijn vrijgezellenavond die ik nooit heb gehad, als we die avond met volle buikjes van het Surinaams eten, buiten tussen de twintigers staan te wachten voor een concert. ‘Je vader kan je makkelijk 200 euro per maand geven. Hij heeft geld zat! Mijn vader koopt een huis voor mij. Hij heeft net een ton geïnvesteerd in bitcoins.’ Hoor ik achter mij. Een zeer uitgesproken meisje gooit het inkomen van haar vader in de groep. Ik hoor hoe negatief over hun ‘skere’ ouders praten en kijk vriendin aan. Ze weet precies waar ik aan denk. Het is de ondankbaarheid en het gemakzucht waarmee ze denken overal recht op te hebben, is wat me vaak dwarszit van die generatie.
Het meisje voor ons, uit diezelfde generatie, had de tirade ook op gevangen. Alsof haar wereld tien keer zo langzaam draait, spreekt ze haar woorden langzaam, onduidelijk maar erg komisch uit. ‘Als ze dan zo’n rich bitch is, waarom kleedt ze zich dan zo vreselijk?’ Vriendin en ik schieten in de lach om haar eerlijkheid terwijl we door schuifelen in de rij richting de ingang. Na de corona check en ID check (ja echt ik ben echt boven de 18) mogen we eindelijk naar binnen. Eindelijk kom ik er achter wat vriendin gepland heeft. Geen slap aftreksel van de Chippendales maar een superleuk soul concert van een band die schijnbaar wel bekend is maar niet bij mij. Maar ik heb dan ook vreselijk onder een steen geleefd de afgelopen jaren.
‘See I know how you feelin’. Cause I was always in trouble. See the sun’s gonna shine on. And your best days on the rise. Enjoy the ride.’ Ik kijk haar aan en grijns, dit was precies wat ik nodig had. Gewoon even weer mezelf zijn en me mee laten voeren op de muziek. Geen gepieker, geen gedoe. Voordat we het door hadden was het concert alweer voorbij maar de avond moest nog beginnen. ‘Ik wil nog wel een foto bij de photo booth!’ roept ze. We trekken wat gekke bekken bij de photo booth en besef dat ik dit ook nog nooit gedaan heb.
Vervolgens lopen we terug naar het drukke plein in het centrum van Den Haag. Ik geniet van de drukte, de diversiteit aan mensen, de lichtjes in de bomen, om vervolgens bijna met een vlaggenstok om m’n oren te worden geslagen. Ik kon nog net op tijd weg duiken. Vriendin is op een missie. Met stevige stappen baant ze zich een weg door de mensenmassa. ‘Het moet hier ergens zijn!’ roept ze over haar schouders. Ik heb geen idee waar ze het over heeft dus ik volg haar gedwee en laat me verrassen. ‘Hier is het!’ roept ze ineens enthousiast en ze trekt me een kroeg in. Met een grijns kijkt ze me aan. ‘Nou…zie je nou waar je bent?’ Ik kijk rond en zie een kroeg met heel veel mensen. Met het drankje wat we net besteld hebben, proberen we ons door de massa heen naar achteren te wurmen. Halverwege is een opstopping en ik sta wel erg dicht tegen een andere vrouw aan, die mij een vette knipoog geeft. Ik kijk naar Vriendin die begint te lachen. Ineens heb ik het door. Die regenboog lampionnen, de fel roze berenjas van de man naast me. Het kwartje valt. Ineens pakt iemand me bij de hand en draait me in het rond. ‘Het is dat ik niet meer single ben, anders was je van mij geweest.’ Ik grinnik duizelig en loop weer door.
Omdat er geen plek is, worstelen we ons weer terug door de mensenmassa, opnieuw krijg ik een vette knipoog. Ik grijns. Ik mag dan wel oud zijn, ik heb het blijkbaar nog steeds, maakt niet uit of dat nou van een man of een vrouw komt. De muziek schalt zo luid uit de speakers. Mijn muziek. Muziek waar anderen altijd over zeuren dat het niet modern genoeg is. ‘I know that I’ll get through this. ‘Cause I know that I am strong. I don’t need you anymore.’ Ik gooi mijn handen in de lucht en dans me door de menigte heen. Het feit dat ik alle liedjes feilloos kan meebleren, van Cher tot Spice girls, zou mijn leeftijd kunnen verraden maar who cares. Ik gooi mijn heupen los en dans de hele avond.
Het is warm en het open raam waar ik even kan gaan zitten biedt verkoeling. Ineens voel ik twee handen in mijn nek. De vrouw die al de hele avond vriendelijk lachte begint ineens mijn nek te masseren. Het voelt niet ongemakkelijk maar wel raar want ik kan me niet eens meer de laatste keer herinneren dat ik ben aangeraakt.
‘Ze is jarig vandaag!’ schreeuwt vriendin hard waardoor de vrouw nog harder haar best gaat doen op mijn nek, schouders en hoofd. Wat ze precies doet weet ik niet, of het allemaal goed komt weet ik ook niet maar ik ben jarig en leef voor een moment alsof er geen morgen meer is. Als laatste staat ze achter me en legt ze haar armen om mijn armen die ik om mijn nek moet leggen. Ze geeft een ruk. Ik geef een schreeuw en daarmee was de massage klaar. Ik kijk naar vriendin wat er zojuist was gebeurd en wrijf even in mijn nek.
Lang had ik niet om er bij stil te staan. ‘Vind je haar sexy?’ vraagt iemand die al die tijd al naast me zit maar niets had gezegd. ‘Ze is ongetwijfeld sexy maar ik val niet op vrouwen.’ zeg ik tegen hem. Hij grijnst. ‘Ga je mee sex hebben? Jij en ik?’ Wait, what? Wat vroegt ie me nou zet in gebrekkig Nederlands. Nee, natuurlijk ga ik dat niet. Hij lijkt verbaasd, probeert het nog vijf keer uit te leggen maar geeft het dan op. Ik zie hem naar Vriendin lopen. Hij haalt zijn telefoon uit zijn broekzak en laat trots zijn dickpic zien. Vriendin is er niet van onder de indruk en geeft hem wat aanwijzingen hoe hij het wat spannender kan maken.
Dan word ik ineens bij de hand gegrepen en rond gedraaid. Heel even voel ik me weer jong en zonder zorgen. Als ik weer ga zitten, komt er iemand anders naast me zitten. ‘Ik ben er een tijdje uitgeweest,’ zeg ik tegen hem, ‘maar is het normaal dat ze tegenwoordig vragen nog voor het eerste drankje of je wil sexen?’ Hij lacht. Het is blijkbaar een uitzondering. We raken aan de praat.
‘Enschede? Nee?’
‘Ja, echt!’ bevestigt hij schaamteloos. ‘Nou ja, eigenlijk Oldenzaal.’
‘Neee!’ roep ik nog harder.
‘Jaaa echt!’
Ik weet zeker dat ik hier overheen kan. ‘Ik heb niet allleen drie jaar in Almelo gewoond maar zelfs een jaar in Rijssen.’ zeg ik met een grijns.
‘Neeee!’ roept hij deze keer. ‘Rijssen!’
‘Jaa, echt!’ bevestig ik deze keer. Het gespreksniveau is van ongekende hoogtes maar dat geeft niet want ik ben jarig dus vandaag mag alles en hoeft niets.
Zijn vriend grijpt me opnieuw om verder te dansen terwijl Vriendin geen moment voorbij laat gaan iedereen te vertellen dat ik jarig ben. Ik word overstelpt met zoenen, knuffels, aandacht en heel veel liefde. In tegenstelling tot een hetero kroeg, voel ik me hier veilig genoeg om het allemaal maar te laten gebeuren.
Dan slaat de klok twaalf. Het voelt een beetje als Assepoester. De muziek stopt. De lichten gaan aan. Mijn verjaardag is voorbij.
De tukker en ik kijken elkaar aan. We beginnen tegelijk te praten.
‘Heb een fijn leven he!’ zegt hij
‘Tot de volgende keer he!’ zeg ik.
We kijken elkaar aan en schieten in de lach.
‘Zouden we telefoonnummers uit moeten wisselen?’ vraagt hij.
‘Jaaa dat moeten we doen!’ roep ik enthousiast en typ mijn nummer in zijn telefoon.
Na nog wat knuffels en zoenen van iedereen, lopen Vriendin en ik terug naar de auto. ‘Jezus, wat kan jij sexy dansen zeggen, zelfs die homo’s draaiden hun nek om.’ Ik was me er niet van bewust. Ik voelde me veilig genoeg om mezelf te kunnen zijn en mijn verjaardag voor het eerst in, ik weet niet hoe lang, vreselijk uitbundig te vieren. ‘Wat zijn ze allemaal lief, he.’ gaat ze verder. ‘Dit maak je nou nooit mee in een heterokroeg. Gewoon allemaal lief en leuk en gezellig en geen rare opmerkingen.’
Mijn telefoon piept. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag!!!’ Ik grinnik. Het lijkt er op dat ik nieuwe vrienden heb gemaakt. Terwijl zij nog wat gaan eten, rijden wij terug naar huis. Als ik niet veel later met een grijns in bed stap, kan ik me niet meer voorstellen dat ik me drie dagen geleden zo verdrietig voelde. De kat krult zich op tegen mijn buik. Hij knort als ik hem een aai over zijn bol geef. ‘Dit was de beste verjaardag ooit, Kip.’ fluister ik hem toe voordat ik met een glimlach in een diepe coma val.
‘Tot vanmiddag!’ roept hij als hij ‘smorgens de deur uit vliegt. Mijn hart smelt een beetje. Was het niet gisteren dat hij met zijn kleine Buzz Lightyear rugzakje klaar stond, om naar de peuterschool te gaan? Met zijn kleine voetjes stevig op de grond terwijl hij Buzz Lightyear nadeed: ‘Op naar de sterren en daar voorbij!’ Twee keer knipperen en opeens is hij langer dan ik, grijpt hij zijn autosleutels en rijdt hij op het gemak, in zijn eigen auto, naar zijn nieuwe HBO opleiding. Mijn smeltende hart geeft een warm gevoel van binnen. Trots lijkt niet helemaal te kunnen omschrijven hoe ik me voel.
