jun 22, 2021
De brievenbus klappert. Naast de nodige reclame, aanmaningen voor iemand die hier allang niet meer woont, ligt er ook een kaart op de mat voor Kip. Kippie de Kat. Mijn kat. Ik leg de kaart naast hem neer. ‘Je moet gevaccineerd worden, joh.’ zeg ik met een grijns want ik weet dat ie een vreselijke hekel heeft aan de dierenarts. Een ritje in de auto vindt hij geweldig maar niet als het richting de Dorpsstraat gaat.
Zwaar vermoeid van de hele dag slapen, tilt hij zijn kop op en kijkt me aan slaperig aan met een blik die zegt: ‘No way dat ik me laat vaccineren!’
Ik knik. Ja echt wel! Eigenwijs kijkt hij weg. ‘Ik wil niet gedwongen worden om mij te laten inspuiten met iets wat ik niet ken. Ik waardeer mijn privacy en wil geen chip in mijn lijf. Wie weet wat dat spul doet. Mijn hele DNA zal veranderd worden.’ gaat hij verder.
Verbaasd kijk ik hem aan en bedenk me dat hij teveel op Facebook heeft meegelezen. ‘Maar Kippie, je wéét toch dát je allang gechipt bent?’
Geschokt draait hij zijn hoofd om. ‘Neee??!!’ Ineens is hij klaarwakker.
Ik knik overtuigend van ja. ‘Toen je nog een klein baby katertje was. Ik moest je wel laten chippen want je moest mee naar Engeland, weet je nog? Samen met George?’ Kippie denkt even na. Weemoedig denkt hij terug aan zijn kindertijd, toen zijn broer Georgiepeorgie nog leefde. Wat een lol hadden ze samen. Nouja, Kippie had lol om George te plagen. George vond er helemaal niets aan en uiteindelijk is hij verhuisd waar hij zijn jeugd niet overleefd heeft. Arme George. Hij was zo…oranje….
‘Kip?’ zeg ik nog een keer.
‘Mam?’ hoor ik ineens achter me. Verschrikt kijk ik om. Mijn zoon staart me aan met een blik of alles wel goed met me gaat. Hoofdschuddend loopt hij weg en mompelt: ‘Je moet echt wat vaker onder de mensen komen anders word je echt zo’n raar kattenvrouwtje.’
Ik kijk van mijn zoon naar Kip. Kip staart mij aan en lijkt te willen zeggen: ‘Hey, don’t look at me! Ik ben hier niet de weirdo.’ Hij nestelt z’n neus terug in zijn eigen vacht en mompelt voordat hij weer in een diepe slaap valt: ‘en toch wil ik niet gevaccineerd worden. Ook katten hebben rechten!’
jun 19, 2021
‘Heb je zin om mee te wandelen over tien minuten?’ Ik lees het bericht precies een uur later en verontschuldig me voor de late reactie. Al snel gaat het over de warmte van de laatste dagen. Vanuit het niets is het ook ineens warm maar zolang ik me rustig houd, is het nog wel te doen. Ik laat me niet zo snel gek maken.
‘Je drinkt ook gewoon hete thee met dit weer?’
Tuurlijk! Ik ben niet zo van de cola en andere frisdranken dus ik sla het ene kopje thee na het andere achterover. Is dat ook niet de filosofie in de warme landen? Hoe kouder je drankjes, des te warmer je het krijgt?
Hij snapt er niets van. Hoe houd ik het vol met dit warmer weer? Ondanks dat mijn hele wereld voor de zoveelste keer in elkaar dondert, probeer ik het hoofd koel te houden. Zeggen ze dat ook niet bij elke AA-meeting? ‘Accept the things you can not change but change the things you can not accept.’Niet dat ik ooit naar zo’n meeting ben geweest. In een familie met gezelligheidsdrinkers, sta ik vooral bekend als die saaie die altijd aan een kopje thee zit. Ja wéér die thee, want wat het probleem ook is, thee maakt alles beter. Helemaal wanneer er ook nog chocola is.
‘Heel stil blijven zitten en de ventilator aan!’ geeft hij mee als tip.
Ik lach en typ terug dat ik alleen een Mexicaanse airco heb; een open raam. In gedachten zie ik hem hoofdschuddend mijn berichten lezen. Terwijl mijn spinsels verder drijven op een zee van golvende gedachtes die op en neer gaan, gaat ineens de bel. Kippie de Kat begint te brommen. Doordat hij is opgegroeid met een hond heeft hij een zware identiteitscrisis. Half kat, half hond. Omdat hij niet kan blaffen als de bel gaat, gromt hij en rent hij enthousiast naar de deur. Overigens heeft de hond met wie hij is opgegroeid ook een identiteitscrisis, want die denkt regelmatig dat hij een kat is en krult het liefst op schoot om daar in slaap te vallen.
De bel gaat nog een keer. Ohja, de bel. Samen rennen we naar beneden, ik zwaai de deur open en zie een enorme ventilator voor mijn neus staan. Ik kijk verbaasd. Dan zie ik aan het eind van mijn pad een brede grijns staan. De wandeldate ging dan niet door maar hij wilde nog wel wat verkoeling brengen. Ik schiet in de lach en neem de ventilator dankbaar in gebruik. Hij zwaait en gaat weer terug naar zijn eigen oververhitte kantoor.
Mensen, ze blijven me verbazen. Als ik denkt ze te snappen, begrijp ik er helemaal niets van. In een wereld waar iedereen liegt en bedriegt, waar niemand nog eerlijk en oprecht kan zijn, staat er ineens een ventilator voor je deur die een frisse wind blaast door alles wat ooit was en nu niet meer is.
jun 10, 2021
‘Geen idee, gewoon een apathisch gevoel.’ krijg ik als antwoord als ik vraag hoe het gaat. Alhoewel hij dat niet kan zien, knik ik toch naar mijn telefoon. Ik snap het. Ik heb vandaag ook zo’n blegh gevoel. We hebben allebei een blegh-gevoel waardoor we allebei niet veel meer zeggen, wat zeer ongebruikelijk is voor ons. Normaal hebben we aan drie uur bellen nog niet genoeg maar raken de accu’s van onze telefoons leeg. Zijn blegh-gevoel heeft een andere oorsprong dan de mijne maar we snappen elkaar wel. Al snel zit zijn pauze er weer op, klikt hij zijn telefoon uit en gaat terug naar binnen. Ik klik ook mijn telefoon uit, wil mijn potlood weer pakken maar voordat ik mijn iPad aankan zetten hoor ik de sleutel in het slot. ‘HALLOOOOOO…’ galmt er door de gang.
Dochterlief moet vandaag weer aan de studie. Omdat het bij haar bloedje heet is, brengt ze de hond naar mij. Zij heeft haar blegh-gevoel gelukkig gisteren van zich afgeschud en is weer haar vrolijke zelf, behalve dan het geklaag over de warmte, we moeten natuurlijk wel wat te klagen hebben. Ze geeft haar hondenkind een knuffel en verdwijnt net zo snel als dat ze gekomen is. De hond kijkt haar teleurgesteld na. Toch is hij haar in een nanoseconde vergeten als ik alleen al het woord ‘Bos’ roep. Wat lijkt het me toch heerlijk om zo simpel te zijn.
Hij kijkt mij guitig en vragend aan of we nu gelijk weg gaan, of nu, of nu dan….. Ik kijk hem aan met mijn blegh-zicht maar kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Vooruit dan, we gaan nu naar het bos!’ Ik grijp m’n spullen en de hond maakt een megasprong richting de deur. Lopen is altijd een goed idee om van je blegh af te komen. Wat heb ik het afgelopen jaar gelopen. Ki-lo-me-ters per dag. Stap na stap. Voet voor voor. Zolang ik de ene voet voor de andere bleef zetten, wist ik dat ik door zou kunnen blijven gaan, ondanks de zoveelste tegenslag in het leven. Lopen stond synoniem voor door blijven gaan, niet opgeven, ook al is het stapje voor stapje, voetje voor voetje. Na iedere hobbel een gevoel van victorie om vervolgens weer de volgende hobbel te moeten nemen. Het houdt niet op, niet vanzelf.
Terwijl de hond vrolijk door het park rent, mijmer ik verder door mijn hersenspinsels. De zon probeert door mijn huid heen te branden maar het boeit me niet want ik zoek naar antwoorden en oplossingen. Ik weet dat zijn vrouwtje wil dat hij zwemt dus af en toe probeer ik hem het water in te duwen maar hij trapt er niet in, liever duwt hij mij het water in. Al spelende verdwijnen de problemen voor heel even naar de achtergrond. Na een uur zweten en puffen in het bloedverzengende hitte, komen we terug bij de auto. Hond moe. Ik zo rood als een kreeft maar het blegh gevoel is weg.
‘De zonkracht was heel even minder hoor want er was een eclips.‘ vertelt zoonlief als fun fact of the day als ik niet veel later thuis kom en hem vertel over de hitte. De laatste zonsverduistering die ik me nog goed kan herinneren was toen dochterlief net geboren was. Ik had mezelf wijsgemaakt dat ze zoveel huilde omdat ze de aankomende zonsverduistering aan voelde komen. Wat natuurlijk onzin was, ze huilde daarna zelfs nog meer en harder.
Toch gaat er ineens een spaarlampje in mijn bovenkamer branden. Misschien hebben we daarom allemaal dat blegh gevoel. Ik grijp naar mijn telefoon in mijn kontzak om een berichtje te schrijven. ‘It’s not you, it’s the eclips.’ Maar ik bedenk me en haal de tekst weer weg. Zijn blegh gevoel is van een heel ander kaliber. Megashit die opgelost moet worden wat geen makkelijke weg zal zijn. In plaats daarvan stuur ik een grappig filmpje van de hond, hopende dat zijn blegh gevoel daardoor ook een beetje verdwijnt, zoals de maan voor de zon, of was het de zon voor de maan? Of als sneeuw voor de zon? Hoe het ook verdwijnt, als het maar verdwijnt want blegh-gevoelens verlammen op een moment dat je juist actie moet nemen. Blegh!
