De laatste 50 kilometer naar de ferry in Dover is het stil in de auto. We zijn al ruim zes uur onderweg maar door de vakantiedrukte lijkt het er op dat we de boot gaan missen. Story of my life, denk ik bij mezelf, ik mis wel vaker de boot. Figuurlijk dan. Iemand op Twitter merkt ook op, dat ik wel veel mis de laatste tijd, vliegtuigen, boten…en kinderen, bedenk ik me. In het ene land mijn kinderen, in het andere land, zijn kinderen.

Gisteren hielden we nog hun handjes vast, vandaag moesten we alweer loslaten. Door omstandigheden en een narrige ex had hij zijn kinderen al lang niet meer gezien. Ik vond het lang genoeg geweest, boekte een boot en een airbnb en zorgde ervoor dat ze elkaar weer zouden zien. Doordat ik teveel ervaring heb met narrige exen, probeerde ik hem zachtjes te waarschuwen voor gedoe. Maar nee, positief en misschien ook een beetje naïef, riep hij dat het allemaal goed zou komen. Ik moest het eerst nog maar eens zien.

Terwijl het aantal kilometers tussen ons en de kinderen minder wordt, worden de problemen groter. Narrige ex was weer eens van de aardbodem verdwenen met haar nieuwe lover. Iets wat ze wel vaker doet. De kinderen zaten al weken in een safe-house bij een oppasmoeder en wisten niet eens dat hun vader zou komen. De brieven en berichten die hij gestuurd had, waren niet aangekomen. We hadden zo’n 1000 km gereisd om ze twee dagen te kunnen zien. Ineens leek dat allemaal niet meer door te gaan. We wisten niet eens waar ze zaten. Mailtjes en telefoontjes naar de kinderbescherming gaven opheldering. ‘Ik moet een afspraak maken met de kinderbescherming om mijn kinderen te mogen zien.‘ vertelt hij me gefrustreerd na alle telefoongesprekken. ‘Ze heeft weer gelogen over alles, tegen iedereen.‘ Ik rolde met mijn ogen. Het was allemaal zo herkenbaar.

Vrijdagochtend om tien uur zou hij, in het park vlakbij, zijn kinderen weer terugzien. Het adres van het safe-house mocht hij niet hebben. Voor hun veiligheid. Ik schudde mijn hoofd in ongeloof. Hij was degene die de boel draaiende hield, toen zij er vandoor ging naar haar zoveelste lover ergens in Texas. Hij was de man die zijn kinderen beschermde tegen de dronken scumbags die hun moeder mee naar huis nam omdat ze aandacht wilde en daarmee haar kinderen in gevaar bracht. Terwijl ik samen met de hond des huizes in ons kleine, schattige airBnBhuisje bleef, reed hij bloednerveus naar de afgesproken plaats. Hoe zouden de kinderen op hem reageren. Wat had narrige ex allemaal tegen hun gezegd? Zou hij zichzelf moeten verdedigen bij de Kinderbescherming?

‘DAD!‘ hoorde hij ineens, toen hij daar ruim op tijd met gierende zenuwen stond te wachten. ‘DAD!‘ De kinderen vlogen enthousiast naar hem toe en voor heel even was het weer zoals vroeger. Nadat de kinderbescherming de andere kant van het verhaal hoorde, mochten ze met hem mee. Natuurlijk hadden we cadeautjes, snoep en chocola, een auto met het stuur aan de verkeerde kant en een navigatie die een rare taal sprak. In de ogen van de kinderen waren we voor heel even een gewoon normaal gezin.

We begonnen de dag met een goed Engels breakfast, nouja zij dan, doe mij maar een broodje. Daarna vertrokken we naar het strand om de boemerang, die ik uit Australië had meegenomen, te testen. Terwijl de kinderen zich steeds meer op hun gemak begonnen te voelen, hoorden wij steeds meer verhalen over de thuissituatie. Mijn mond viel open en mijn hart brak. Hoe kan dit? Een moeder die keer op keer de benen neemt en haar kinderen achterlaat, is geen moeder. Vriendlief en ik wisselden blikken uit maar zeiden niets waar de kinderen bij waren. Dit moest een leuke dag voor hun zijn maar ook voor hem.

De dag vloog voorbij. Na nog een laatste stop in een heel oud snoepwinkeltje en het park vlakbij hun huis, was de dag bijna voorbij. ‘Ik moet jullie tussen 4 en half 5 terugbrengen.‘ zei vriendlief. ‘HALF VIJF!‘ gilden de meisjes vanaf de schommel. Ze wilden zo lang mogelijk bij hun vader blijven. Het liefst had ik ze gewoon in de auto gezet en mee naar huis genomen. Geknuffeld en verwend. Elk kind verdient liefhebbende ouders, een veilige situatie en de mogelijkheid om gewoon kind te kunnen zijn zonder dat ze van huis naar huis worden verplaatst. Het maakte me al zo kwaad toen mijn kinderen dit mee moesten maken met hun vader. Nu herhaalt de geschiedenis zich opnieuw maar dan met zijn kinderen en hun moeder. Oh wat zou ik graag eens met haar een kop thee willen drinken. Vriendlief ziet de stoom uit mijn oren komen en geeft me een kus op de mond om me te bedanken voor deze dag. ‘DAAAHAAAD!!!!’ horen we vanaf de schommel in koor. Ze lachen hard omdat ze de kus hebben weten te onderscheppen. Ze missen het normale gezinsleven. Wat voor andere kinderen normaal is, is voor hun bijzonder.

Dan is het tijd dat we ze echt terug moeten brengen. Stil zitten ze achterin de auto met hun knuffelbeesten ZigZag en Angus dicht tegen zich aangedrukt. De lachende gezichtjes zijn veranderd in verdrietige, wit weggetrokken bekkies. Wat is dit moeilijk. De oppasmoeder van het safe-house had ons na de kennismaking haar adres gegeven waar we ze konden afzetten. De jongste gaat stilletjes in een hoekje zitten en kijkt schuin onder haar blonde lokken naar ons. De oudste geeft eerst vriendlief een enorme knuffel, dan vliegt ze mij om de nek. De jongste blijft stil zitten. Ik geef haar ongevraagd toch ook een knuffel. ‘We komen snel terug.‘ fluister ik nog in haar oor. Ik hoop dat ze het gelooft. We drukken nogmaals op het hart dat ze hun telefoon aan moeten laten staan zodat we kunnen bellen en videochatten.

‘Het lijkt er op dat we het halen.’ zegt vriendlief ineens als ik opschrik uit mijn gedachtes. ‘Er staat geen rij voor de douane.’ Ik knik en pak mijn telefoon om mijn zoon een berichtje te sturen. Hij zat thuis in spanning te wachten of we de boot wel of niet zouden halen. Aan zijn berichtjes te lezen, miste hij ons ook. ‘Yesss!! we komen naar huis.’ stuur ik hem enthousiast als we na tien minuten de boot op rijden. Vriendlief parkeert de auto op de boot. De koekoeksklok, die tussen zijn gereedschap in de auto ligt, tingelt vrolijk als we uitstappen. Vriendlief pakt mijn hand. ‘Kom, we hebben een kop thee verdiend!’  Niet veel later zit ik achter een dampende kop thee en hij achter een bier en weer een Engels breakfast. We kijken elkaar aan. We weten het allebei. De komende maanden gaat cruciaal worden. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Want samen hebben wij een heel groot hart, heel veel liefde en ruimte in ons leven voor deze twee bijzondere meiden.

‘Kom maar bij mij‘ zingt Marco uit volle borst op de radio. ‘dan zet ik alles opzij. als je wilt schuilen kom maar bij mij.’ Op datzelfde moment stuurt dochter de foto’s door van onze fotoshoot die ik voor mijn verjaardag kreeg, afgelopen maandag. Ik weet niet of het de muziek is of de foto’s maar heel even schiet ik vol. De kat kijkt me meelevend aan, alsof ze wil zeggen: ‘I know, right? De tijd lijkt voorbij te zijn gevlogen.’ Zachtjes geeft ze me spinnend een kopje. Ook zij moest heel wat verdragen door de jaren heen.

We zijn door hele diepe dalen gegaan maar hebben ook hele hoge toppen bereikt. We hebben geruzied en weer goed gemaakt. We hebben met deuren gesmeten en meer dan eens bungelde de spaghetti aan de lamp. We hebben gelachen en gehuild. Gedanst en gezongen. Dit zijn wij. De basis van mijn spinselverhalen. Waar de hele wereld in 2003 heel hard riep, dat we in de goot zouden belanden en mijn kinderen geen enkele kans maakten, hebben we het tegendeel bewezen. We staan sterk. Voor altijd.

Ik pak er nog een oude foto bij. Wat mis ik die ukkies van toen soms. Wat waren ze soms komisch en lachwekkend. Maar ook knuffelig en schattig. Wat was die tijd bijzonder. Hoe ik aan tafel naar twee verhalen tegelijk kon luisteren omdat ze allebei tegelijk hun verhaal wilden doen. ‘Praat maar van je af wat er met je is gebeurd. Alles kan ik aan. Dus als je wilt schuilen. Kom maar bij mij.’ Mijn gezin. Wat ben ik trots en wat een geweldig mooi cadeau voor mijn verjaardag!

‘Je verhaal is me altijd bij gebleven. Mag ik je opnieuw interviewen?‘ Op een druilerige donderdag valt het mailtje met de vraag in mijn mailbox. Ze heeft het over het interview wat in 2015 in de Flair heeft gestaan over mijn leven na de scheiding. Ik heb er destijds ontzettend leuke reacties op gehad. Misschien ook omdat ze me volledig gestyled op de foto hadden gezet. ‘Het is weer met een fotoshoot.‘ schrijft ze erbij. Leuk, leuk, leuk, denk ik gelijk bij mezelf en schrijf enthousiast ‘ja, leuk!’ En zo reden dochter en ik een paar weken later naar Amsterdam voor mijn photoshoot.

Het is toch altijd wel weer een beetje spannend wat ze er deze keer van maken. Je bent toch overgeleverd aan de handen van de styliste, make-up en fotograaf maar blijkbaar hadden ze al direct een beeld van mij toen ze mijn foto zagen. ‘Vind je het erg als ik je een jurk aantrek?‘ vraagt de styliste terwijl ze me een geweldige prinsessenjurk in m’n gezicht duwt. ‘Wow!‘ ik schud van nee en mijn ogen beginnen te glimmen als een kat die een kerstbal ziet.

Terwijl ik rustig aan mijn kopje Instant-Karma-thee, want hoe toepasselijk is dit, nip, voel ik de spanning van de afgelopen maanden voor heel even weg-ebben. Chronisch ziek zijn en geen rust krijgen is zwaar. Wat heb ik me ziek en ellendig gevoeld. Zo vlak voor mijn verjaardag is dit de ultieme break van de dagelijkse zorgen en ik besef des te meer hoe erg ik dit nodig had. Gewoon, even weg van alles. Terwijl de make-up mevrouw mij zorgvuldig opmaakt en daarna mijn haar doet, lijkt het alsof de enorme druk van mijn schouders afgehaald wordt.

Na de make-up trek ik mijn jurk aan. Ik voel me Assepoes die naar het bal gaat. Voor heel even een prinses. Misschien kwam dat ook door de overvloed aan complimentjes. ‘Ik wil je daar op de grond, zittend, als een sterke, stoere vrouw.‘ Ik richt mijn blik in de camera en zie Ex voor me. Of ik ooit heel erg boos op hem ben geweest, vroeg de interviewer tijdens het interview. Ik glimlach in de camera. Ik denk dat hij altijd bozer op mij is gebleven, dan ik op hem. Mijn leven is door gegaan. Een leven waarin hij niet eens bestaat. ‘Ja, perfect! Mooi!‘ roept de fotograaf. Als ik in de camera kijk, zie ik hem nog steeds voor me, hoe hij me probeerde te vernederen en te kleineren tijdens ons huwelijk. De bedreigingen na ons huwelijk. Nee, het was zeker niet makkelijk. In gedachten glimlach ik naar hem want het is hem niet gelukt. Samen met mijn kinderen heb ik weer een goed leven opgebouwd. Zonder woede of haat ben ik er zoveel sterker en gelukkiger uitgekomen en kijk mij nu hier, sterker dan ooit. Instant Karma!

‘Heb je al een keer een oliebol geproefd?‘ vraagt dochterlief.
Vriendlief kijkt wat verdwaasd. Wat is een oliebol. Sinds hij heeft besloten om in Nederland te komen wonen en werken, wordt hij overspoeld met etenswaren die hij geproefd moet hebben, stroopwafels, kruidnoten, vla, drop. Dus toen er tijdens de najaarsmarkt oliebollen werden verkocht, moesten we er natuurlijk wel even heen. De oliebol valt in de smaak, net zoals de voorgaande stroopwafel, speculaas en kruidnoten.

Nu er eindelijk wat meer tijd en ruimte is om wat meer van Nederland te laten zien, vertrekken we de volgende dag al vroeg naar Arnhem. In combinatie met de gewonnen kaartjes van de postcodeloterij, konden we ook die dag weer wat van zijn bucketlist afstrepen, namelijk een bezoek aan de JohnFrostbrug in Arnhem waar de slag om Arnhem heeft plaatsgevonden. Zijn opa had meegevochten op die brug tijdens de slag om Arnhem.

Maar voordat we bij de brug aankwamen, maakten we eerst een reis door de tijd in het open lucht museum in Arnhem. Halverwege het park was er een poffertjesrestaurant. Om de Hollandse etenswarentraditie in ere te houden, moest er wel poffertjes gegeten worden. Ook de poffertjes vielen in de smaak. Zo erg dat meneer thuis ook poffertjes wilde gaan maken. (we werken nog aan de uitspraak van het woord poffertjes). Ik moet het eerst nog zien gebeuren.
Alhoewel beide heren gek zijn op geschiedenisverhale, bij voorkeur uit de oorlog, viel het vier uur lang lopen toch wel wat tegen. Uiteindelijk sloegen we de laatste Franse tuin maar helemaal over en hadden we alleen nog maar de uitgang als doel voor ogen.

Dé brug was niet ver van het museum. Ik zag de brug al van verre maar de heren waren het er over eens dat dit niet de echte brug was. In de film leek ie veel groter. Op foto’s leek ie anders. Ik had gelijk. Vlakbij de brug stond een gebouw met heel groot ‘Airborn Museum’ met een kanon naast het museum. Dit kon niet missen. De auto gooide ik in één van de betaalde parkeerkommen en ik begeleide de heren daarna het museum in.
‘Nederlands?‘ vroeg de meneer achter de balie.
‘Twee Nederlands en één Engelsman.’
De oogjes van de meneer achter de balie begonnen te schitteren. Terwijl vriendlief enigszins toch wel wat geëmotioneerd door het museum liep, deed ik dan maar het verhaal  van zijn opa. Over hoe hij daar had gevochten, het had overleefd en een jaar later na de oorlog, z’n dak wilde repareren wat mis ging. Hij viel ongelukkig en kreeg het dak op zijn hoofd. Einde verhaal. De medailles liggen sinds een week bij mij in de kast. Het is toch bijzonder hoe ik een hele familiegeschiedenis weet over mensen die ik nooit heb gekend. Door het opruimen van het huis van zijn moeder, heb ik haar leren kennen door foto’s en zijn vader leren kennen door zijn tekeningen, boeken en reisverslagen.

Volgens de meneer achter de balie, zouden de kogelgaten nog daadwerkelijk in de brug te zien zijn. Dus moesten we in ganzenpas naar de brug, onder de brug, over de brug, op zoek naar kogelgaten. Nou heb ik veel gaten gezien maar bij alles wat ik riep, werd er geïrriteerd geroepen, dat ik had kunnen zien aan het soort gat, dat het geen kogelgat kon zijn. Ik gaf het op! Oorlog is niet mijn ding dus ik zocht een plekje in de zon en wachtte tot de heren ook uitgekeken waren. Terug in de auto besloten ze samen de film zo snel mogelijk opnieuw te bekijken. Ik denk dat ik voor die avond maar een avondje naar vriendin ga. Oorlog is gewoon niet mijn ding.