De laatste 50 kilometer naar de ferry in Dover is het stil in de auto. We zijn al ruim zes uur onderweg maar door de vakantiedrukte lijkt het er op dat we de boot gaan missen. Story of my life, denk ik bij mezelf, ik mis wel vaker de boot. Figuurlijk dan. Iemand op Twitter merkt ook op, dat ik wel veel mis de laatste tijd, vliegtuigen, boten…en kinderen, bedenk ik me. In het ene land mijn kinderen, in het andere land, zijn kinderen.

Gisteren hielden we nog hun handjes vast, vandaag moesten we alweer loslaten. Door omstandigheden en een narrige ex had hij zijn kinderen al lang niet meer gezien. Ik vond het lang genoeg geweest, boekte een boot en een airbnb en zorgde ervoor dat ze elkaar weer zouden zien. Doordat ik teveel ervaring heb met narrige exen, probeerde ik hem zachtjes te waarschuwen voor gedoe. Maar nee, positief en misschien ook een beetje naïef, riep hij dat het allemaal goed zou komen. Ik moest het eerst nog maar eens zien.

Terwijl het aantal kilometers tussen ons en de kinderen minder wordt, worden de problemen groter. Narrige ex was weer eens van de aardbodem verdwenen met haar nieuwe lover. Iets wat ze wel vaker doet. De kinderen zaten al weken in een safe-house bij een oppasmoeder en wisten niet eens dat hun vader zou komen. De brieven en berichten die hij gestuurd had, waren niet aangekomen. We hadden zo’n 1000 km gereisd om ze twee dagen te kunnen zien. Ineens leek dat allemaal niet meer door te gaan. We wisten niet eens waar ze zaten. Mailtjes en telefoontjes naar de kinderbescherming gaven opheldering. ‘Ik moet een afspraak maken met de kinderbescherming om mijn kinderen te mogen zien.‘ vertelt hij me gefrustreerd na alle telefoongesprekken. ‘Ze heeft weer gelogen over alles, tegen iedereen.‘ Ik rolde met mijn ogen. Het was allemaal zo herkenbaar.

Vrijdagochtend om tien uur zou hij, in het park vlakbij, zijn kinderen weer terugzien. Het adres van het safe-house mocht hij niet hebben. Voor hun veiligheid. Ik schudde mijn hoofd in ongeloof. Hij was degene die de boel draaiende hield, toen zij er vandoor ging naar haar zoveelste lover ergens in Texas. Hij was de man die zijn kinderen beschermde tegen de dronken scumbags die hun moeder mee naar huis nam omdat ze aandacht wilde en daarmee haar kinderen in gevaar bracht. Terwijl ik samen met de hond des huizes in ons kleine, schattige airBnBhuisje bleef, reed hij bloednerveus naar de afgesproken plaats. Hoe zouden de kinderen op hem reageren. Wat had narrige ex allemaal tegen hun gezegd? Zou hij zichzelf moeten verdedigen bij de Kinderbescherming?

‘DAD!‘ hoorde hij ineens, toen hij daar ruim op tijd met gierende zenuwen stond te wachten. ‘DAD!‘ De kinderen vlogen enthousiast naar hem toe en voor heel even was het weer zoals vroeger. Nadat de kinderbescherming de andere kant van het verhaal hoorde, mochten ze met hem mee. Natuurlijk hadden we cadeautjes, snoep en chocola, een auto met het stuur aan de verkeerde kant en een navigatie die een rare taal sprak. In de ogen van de kinderen waren we voor heel even een gewoon normaal gezin.

We begonnen de dag met een goed Engels breakfast, nouja zij dan, doe mij maar een broodje. Daarna vertrokken we naar het strand om de boemerang, die ik uit Australië had meegenomen, te testen. Terwijl de kinderen zich steeds meer op hun gemak begonnen te voelen, hoorden wij steeds meer verhalen over de thuissituatie. Mijn mond viel open en mijn hart brak. Hoe kan dit? Een moeder die keer op keer de benen neemt en haar kinderen achterlaat, is geen moeder. Vriendlief en ik wisselden blikken uit maar zeiden niets waar de kinderen bij waren. Dit moest een leuke dag voor hun zijn maar ook voor hem.

De dag vloog voorbij. Na nog een laatste stop in een heel oud snoepwinkeltje en het park vlakbij hun huis, was de dag bijna voorbij. ‘Ik moet jullie tussen 4 en half 5 terugbrengen.‘ zei vriendlief. ‘HALF VIJF!‘ gilden de meisjes vanaf de schommel. Ze wilden zo lang mogelijk bij hun vader blijven. Het liefst had ik ze gewoon in de auto gezet en mee naar huis genomen. Geknuffeld en verwend. Elk kind verdient liefhebbende ouders, een veilige situatie en de mogelijkheid om gewoon kind te kunnen zijn zonder dat ze van huis naar huis worden verplaatst. Het maakte me al zo kwaad toen mijn kinderen dit mee moesten maken met hun vader. Nu herhaalt de geschiedenis zich opnieuw maar dan met zijn kinderen en hun moeder. Oh wat zou ik graag eens met haar een kop thee willen drinken. Vriendlief ziet de stoom uit mijn oren komen en geeft me een kus op de mond om me te bedanken voor deze dag. ‘DAAAHAAAD!!!!’ horen we vanaf de schommel in koor. Ze lachen hard omdat ze de kus hebben weten te onderscheppen. Ze missen het normale gezinsleven. Wat voor andere kinderen normaal is, is voor hun bijzonder.

Dan is het tijd dat we ze echt terug moeten brengen. Stil zitten ze achterin de auto met hun knuffelbeesten ZigZag en Angus dicht tegen zich aangedrukt. De lachende gezichtjes zijn veranderd in verdrietige, wit weggetrokken bekkies. Wat is dit moeilijk. De oppasmoeder van het safe-house had ons na de kennismaking haar adres gegeven waar we ze konden afzetten. De jongste gaat stilletjes in een hoekje zitten en kijkt schuin onder haar blonde lokken naar ons. De oudste geeft eerst vriendlief een enorme knuffel, dan vliegt ze mij om de nek. De jongste blijft stil zitten. Ik geef haar ongevraagd toch ook een knuffel. ‘We komen snel terug.‘ fluister ik nog in haar oor. Ik hoop dat ze het gelooft. We drukken nogmaals op het hart dat ze hun telefoon aan moeten laten staan zodat we kunnen bellen en videochatten.

‘Het lijkt er op dat we het halen.’ zegt vriendlief ineens als ik opschrik uit mijn gedachtes. ‘Er staat geen rij voor de douane.’ Ik knik en pak mijn telefoon om mijn zoon een berichtje te sturen. Hij zat thuis in spanning te wachten of we de boot wel of niet zouden halen. Aan zijn berichtjes te lezen, miste hij ons ook. ‘Yesss!! we komen naar huis.’ stuur ik hem enthousiast als we na tien minuten de boot op rijden. Vriendlief parkeert de auto op de boot. De koekoeksklok, die tussen zijn gereedschap in de auto ligt, tingelt vrolijk als we uitstappen. Vriendlief pakt mijn hand. ‘Kom, we hebben een kop thee verdiend!’  Niet veel later zit ik achter een dampende kop thee en hij achter een bier en weer een Engels breakfast. We kijken elkaar aan. We weten het allebei. De komende maanden gaat cruciaal worden. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Want samen hebben wij een heel groot hart, heel veel liefde en ruimte in ons leven voor deze twee bijzondere meiden.