Vierentwintig dagen nadat mijn toenmalige echtgenoot mij vertelde dat hij op vakantie zou gaan, en nooit meer terug zou komen, had ik een plan. Het was 26 oktober 2003 toen hij zijn twee kinderen van 1 en 4 gedag zei. ‘Papa, gaat op vakantie.’ zei hij op zijn eigen dramatische manier. Ik zwaaide hem enthousiast uit. Daahaag!, dacht ik, tot nooit weer ziens. Op de muziek van K3 dansten we rond de tafel. Ik had mijn leven weer terug en ik maakte wilde plannen hoe ik dat wilde gaan invullen. Zelf. Zonder dat iemand me vertelde wat ik moest doen.

Ik keek van mijn oude computer in de hoek naar mijn twee bijzondere kinderen die nog steeds in de rondte dansten. Zij hadden me nodig maar ik moest ook geld verdienen. De oplossing kwam al vanzelf. Vierentwintig dagen later stapte ik met mijn toen nog één-jarige zoon de Kamer van Koophandel binnen. Het was twee dagen voor zijn tweede verjaardag. Terwijl zoonlief met de dames van de KvK flirtte, schreef ik me in. ‘Wat een geweldige naam!‘ zei de meneer achter de balie. ‘Ik heb al veel bedrijven ingeschreven en ik weet zeker dat dit een succes gaat worden.’ ging hij enthousiast verder. Ik glimlachte enkel en vroeg me af of hij oprecht was. Als hij het zou menen dan zou hij de enige zijn geweest die  op dat moment in mij geloofde. De rest van mijn omgeving verklaarde me voor gek.
‘Zoek een baan, dat geeft zoveel meer zekerheid.’
‘Kansloos.’
‘Je hebt geen bedrijf, je hebt een hobby.’
Zomaar een paar opmerkingen die ik regelmatig voorbij hoorde komen. Er was weinig steun van de zijlijn, wat mij alleen maar sterker maakte om door te gaan.

Op de allereerste factuur die ik verstuurde, stond 25 euro. Excusief BTW. Ik heb um nog steeds. Wat was ik trots op mezelf. Euforisch. Het onoverwinnelijke gevoel van lekker puh! Ik kan het wel. Nog steeds kan ik me dat gevoel nog zo goed voor me halen. Het smaakte naar meer. Veel meer. Omdat ik niks afwist van zaken doen, ging ik stiekem in de leer. Op elke netwerkbijeenkomst zocht ik de ‘geslaagde zakenmannen’ op en stelde vragen. Hoe dit. Hoe dat. Hoe zus en hoe zo. Ik las veel. Ik leerde bij. Ik had geen geld voor dure opleidingen en geen tijd voor studies dus ik deed het tussendoor. Als de kinderen in de speeltuin speelden, zat ik met een boek of een laptop voor m’n snufferd. Overdag was ik er voor hun en ’s avonds en vaak ’s nachts deed ik mijn werk.

Terwijl mijn kinderen steeds ouder werden, groeide mijn bedrijf mee. Het bedrag op de facturen die ik verstuurde, werd steeds hoger en de jaarlijkse boekhoudmap dikker. Ik had blije klanten over de hele wereld en de complimenten deden mij meer dan eens blozen. ‘Zonder jou hadden we het nooit voor elkaar kunnen krijgen. Zonder jou was het nooit zo’n succes geweest.‘

19 november 2018. Dochterlief is ondertussen negentien, zoonlief wordt over twee dagen zeventien en mijn bedrijf bestaat vandaag vijftien jaar. Vijftien jaar van keihard werken en volhouden. Doorzetten en doorgaan. Niet opgeven. Ik durf te wedden dat niemand had verwacht, dat ik zover zou komen. Ze hebben me in ieder geval vaak proberen om te praten. De opmerking ‘jij hebt geen bedrijf maar een hobby’ galmt nog regelmatig na in mijn hoofd. Nee, ik heb geen hobby. Ik heb een goedlopend bedrijf wat maandelijks de rekeningen betaalt terwijl een hobby alleen maar geld kost. Ik ben trots op wat ik bereikt hebt. Vijftien jaar een bedrijf runnen als 100% alleenstaande ouder en twee kinderen met een uitdaging opvoeden. De oude stoffige computer is ondertussen vervangen door een flitsende iMac die met de jaren ook steeds groter groeide. Waar ik me vijftien jaar geleden nog in de hoek liet zetten naast die oude stoffige computer, recht ik nu mijn schouders en daag diegene uit om het me na te doen. Want ook al deed ik het vaak lijken alsof ik het met twee vingers in de neus deed, was het knetterhard werken, dag in dag uit, 15 jaar, 7 dagen per week! Dus ik durf oprecht hard op te zeggen dat ik trots ben op wat ik heb bereikt!