*Trrrrrrrrrrrrring*

• Met Mireille van IJperen (spreek uit als Mireille van Ieperen)
• Goedemorgen, ik ben op zoek naar de heer of mevrouw van Eiperen (lijkt me wel duidelijk dat ik echt een mevrouw ben dus waarom nog vragen of ik een heer ben?)
• Die woont hier niet meer!
• Oke, Fijne dag!

*tuut tuut tuut*

Whats in a name! Ooit is mijn familie blijkbaar vertrokken uit een vaag dorpje in Belgie genaamd Ieper. Ergens gaandeweg is de naam veranderd van Van Ieper naar van Yperen. Terwijl mijn vader nog schuil gaat onder de naam Van Yperen, ben ik ben ingeschreven onder de naar Van IJperen maar je spreekt het nog steeds uit met een ie.
Ik zit met de naam opgescheept. Al jaren. De discussies die ik heb gevoerd door de jaren heen met leraren Nederlands, overheidsinstellingen, dokters zijn ontelbaar. ‘Er staat van eiperen’ werd mij dan weer uitgelegd. Ja precies, maar je zegt van Ieperen. Ik zou toch wel weten hoe ik mijn eigen naam uitspreek. Ik dacht er vanaf te zijn toen ik trouwde maar helaas besloot de kosmos anders en gaf me de naam terug.
Na het zoveelste terreurtelefoontje was ik het zat om uit te leggen hoe je mijn naam uitspreekt. Vooral omdat ik netjes de telefoon opneem en mijn naam uitspreek, lijkt het me duidelijk en hoeven ze dat alleen maar te herhalen. Maar in plaats van te luisteren, lezen ze van hun beeldscherm mijn naam verkeerd. ‘Helaas’, roep ik dan enthousiast, ‘die woont hier niet meer.’ Met een vriendelijk gedag hangen ze weer op. Totaal niet nadenkend dat ze wel de juiste persoon aan de lijn hebben.
Na al die jaren zie ik eindelijk de voordelen van die naam maar toch, als de kans zich aanbied op naamsverandering,  vrees ik dat ik de naam toch maar weer loslaat want het blijft gewoon een rotnaam die steeds opnieuw uitgelegd en gespeld moet worden. Om van mijn voornaam maar niet eens te spreken!