Gisteren kwam mijn vriendin op de thee. Zij is ook gescheiden en door de jaren heen hebben we ons keer op keer weer verbaasd over het begrip “man” (en wat is de KPN blij met ons!) De hamvraag was toch iedere keer weer: Waarom? Waarom doen mannen dat? Wat gaat er toch in hun hoofd om? Bij gebrek aan antwoorden van de man zelf, want zeg nou zelf, welke man kijkt eens goed naar zichzelf en komt zo met antwoorden waar je wat aan hebt, komen we zelf altijd met een antwoord. Zo zijn we goed op elkaar in gespeeld. Zij komt met een vraag, ik met een antwoord. Of ik kom met een vraag en zij met een antwoord. Op die manier denken wij het begrip “man” te kunnen snappen. Waarom loopt een man weg van iets wat perfect was? ah hij kan de intimiteit niet aan. Het was te diep! Waarom laat een man zijn hele gezin achter om voor een ander gezin te gaan zorgen? Het was te moeilijk voor hem, hij kiest nu de makkelijke weg. En zoals de monstertjes in Toystory in koor Aaaaah roepen, zo zien wij boven ons kopje kamille thee ook ineens het licht.
Horoscopen worden er op losgelaten, mediums worden gebeld, tekens worden gezien. Wij zien het zo duidelijk, waarom zien die mannen het dan niet? Uiteindelijk brengt mijn oude vertrouwde sarcasme ons weer terug op aarde. We barsten in lachen uit als ik opmerk dat we eigenlijk wel een triest stel zijn samen. We denken het allemaal te weten maar eigenlijk weten we niks want we stappen nog steeds elke avond in een leeg bed.