Het is zeven uur in de ochtend. Mijn wereld is nog in alle rust. Het is het enige stille momentje dat ik zal hebben die dag dus ik neem mijn kopje venkel thee en ga buiten in het ochtendzonnetje zitten die zo vrolijk mijn tuin in schijnt. Terwijl ik daar nog in alle rust zit, is het in mijn tuin al een drukte van belang. Twee duifjes zitten samen te kroelen op mijn schuurdak, de eendagsvliegen dansen hun eendagsdans boven het vochtige gras en in mijn geliefde hortensia’s zijn alle spinnetjes druk bezig hun web te reorganiseren.
Mijn oog valt op een spinnenpaar wat samen in één web zit. Dat zie je niet vaak. Ik zucht maar eens diep, neem een slok van mijn thee en bedenk me melancholisch dat zelfs die twee spinnetjes elkaar gevonden hebben. Plots ontstaat er een aparte wending. Terwijl het ene spinnetje het web linksom wil draaien, wil het andere spinnetje het web juist rechtsom draaien. Al kibbelend zie ik dat er niet uit komen en ineens wordt het ene spinnetje weggejaagd uit het web terwijl het andere spinnetje er hard achteraan rent. Het weggejaagde spinnetje laat zich niet zomaar op zijn kop zitten en verbreekt snel het lijntje tussen hem en het spinnetje wat hem achtervolgt. Ik zie het arme spinnetje zo de diepte in duikelen. Aah ja…nu is het verhaal weer herkenbaar! Terwijl het gevluchte spinnetje hoog en droog zit te schuddebuiken van het lachen, moet het gevallen spinnen weer opnieuw beginnen. Een nieuw web maken, een plekje zoeken en herstellen van de val. Spinnetje, ik weet precies hoe je je voelt!