Het is zaterdagochtend wanneer ik na een drukke werkweek mijn ik-momentje pak. Een kopje thee, de laatste Psychologie Magazine die me telefonisch is aangepraat en de kat knorrend op schoot. Mijn oog valt op een artikel over een psycholoog die een boekje open doet over zijn patiënten. Alhoewel ik zelf nauwelijks op de sofa heb gelegen om m’n hart uit te storten, heb ik er de afgelopen jaren wel heel veel mee te maken gehad. Mijn conclusie was dat de sessies vooral gebaseerd zijn op common sense. Logisch nadenken. Het stukje wat mij zo aantrok in het artikel was dat het verleden voortleeft in het heden maar de toekomst leeft ook voort in het heden omdat de toekomst een hersenspinsel is die je zelf creëert. En met die hersenspinsel die we creëren, creëren we daarmee ook onze toekomst. De toekomst is dus een fantasie die ons heden richting geeft.

Dit was duidelijk iets om te laten bezinken en verder te gaan met mijn dagelijkse beslommeringen. Zoonlief besloot bij een vriendje te gaan logeren en na al mijn opties te hebben overwogen, liet ik mij overhalen om wat te gaan drinken in Scheveningen met vriend D. Op voorwaarde dat we eerst onze haast traditionele ijskoude wandeling langs het strand zouden maken van het Zwarte Pad naar de Badhuisstraat. De wandeling was heerlijk verfrissend maar het liet de gedachte aan het artikel niet los. Wat als het verleden altijd in het heden is en de triggers in het heden altijd het verleden bovenhalen? Then I’m fucked! Wat moet je nog met die hersenspinsels uit het verleden? Negeren en gewoon de sprong wagen of toch je muur wat hoger op trekken en lering trekken uit de lessen van het verleden?

Als twee verkleumde ijsbeertjes stapten we de kroeg binnen, warmden op en verzanden opnieuw in de what if’s en when’s terwijl de harde schijf in mijn hoofd doorratelde over het hele psychologische concept.
Life has a funny way of helping you out when you think everything’s going wrong and everything blows up in your face. Eén  van mijn favoriete liedjes klinkt hard door het kleine kroegje. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Life is just ironic.

We besloten opnieuw de kou te trotseren. Het was laat geworden en de voorspelde sneeuw dwarrelde vrolijk naar beneden alsof we in één van mijn favoriete romantische films waren gestapt. Automatisch keek ik naar boven en voelde de koude vlokken op mijn gezicht neerkomen. Vallende sneeuw in de donkere nacht heeft iets hypnotiserends. Vriend D kijkt me vragend aan. Je kon hem haast hardop horen denken. What the hell are you doing? En ik dacht alleen: Just being happy, thats all. Ineens heb ik mijn antwoord op het artikel uit het magazine gekregen. Uiteindelijk draait alles om dat ene  moment in het nu. Niet wat geweest is, niet wat nog gaat komen maar gewoon zijn en dan komt uiteindelijk vanzelf alles wel goed.