Dagelijkse beslommeringen en drukte laten je nog wel eens vergeten waar het eigenlijk allemaal om draait. Voor wie je zo hard werkt en wat nu eigenlijk het belangrijkste is in je leven. Voor mij zijn dat mijn twee (b)engeltjes die mij regeltje op de kast jagen met hun wensen en eisen. Vaak borrelt bij mij de vraag naar boven of ik het wel goed doe, of ik ze wel de juiste kennis meegeef en wat nu belangrijk is.

Gisteren zag ik ineens weer wat belangrijk was. Een vriendin die studeert voor fotograaf had ons uitgenodigd in de studio voor een fotoshoot. Ze had gevraagd of we allemaal in het wit wilden komen. Dat is op zich al een onderneming want hoe hou je kinderkleding wit? Zoonlief trok zijn witte tshirt pas aan op de plek des onheils. Maar dochterlief liep smorgens om 7 uur al in het wit te stuiteren. Het was dan ook niet raar dat zij al voor 12 uur de eerste vlekken op haar broek had zitten.

Als eerste was zoonlief aan de beurt. Goed luisterend trok hij precies de grimassen die van hem gevraagd werden. Daarna mocht dochterlief en als laatste mocht ik ook nog even in de camera kijken.
Dochterlief kwam me nog even influisteren dat ze het bij mij toch altijd zo leuk vond omdat ik leuke dingen met ze deed in tegenstelling tot ‘de andere kant’. Eigenlijk was ik gewoon heel egoistisch bezig, Ik wilde mijn gezinnetje op de foto, voor op de schoorsteen (die ik niet heb) of voor later!

‘sAvonds kreeg ik al een kleine greep uit de vele foto’s en een grote grijns verscheen op mijn gezicht. Eigenlijk heb ik best wel leuke kinderen en eigenlijk zijn we best wel een heel leuk gezinnetje zo met z’n drieën!

Met dank aan Charlotte van Luijk