Ik heb mezelf officieel een nieuwe titel gegeven. De visitekaartjes liggen al bij de drukker. Ik ben niet alleen grafisch ontwerper maar ik zal nu ook een kaartje hebben met Puinruimer.
De kinderen zouden het weekend na wat probleempjes toch naar hun vader gaan en ik besloot het weekend onder te duiken. Ik zou iets raars doen namelijk rust houden. Iets wat mijn lichaam niet kent (en mijn hoofd al helemaal niet). Zo lag ik dus vrijdagavond om half negen al op bed om tot de volgende morgen als een roosje te slapen. De enige actie die ik op zaterdag ondernam was het ophangen van een wasje. Ook zaterdagavond lag ik weer netjes om half negen te knorren in mijn bedje tot de volgende ochtend half zeven. Ik werd wakker van een geluid wat ik niet helemaal kon thuis brengen. Na zes keer het geluid geanalyseerd te hebben kwam ik er achter dat het de telefoon was. Wie belt er in Godsnaam om half zeven ’s morgens, er moet vast wat verschrikkelijks gebeurd zijn. Doemscenario’s als familiedrama’s schoten door mijn hoofd. Mijn ouders die nog op vakantie waren zouden misschien van een bergtop gereden zijn. Honderdduizend drama’s schoten door mijn hoofd terwijl ik naar beneden vloog om de telefoon te grijpen en een einde te maken aan mijn paniek.
“Mamaaaa?”
“Zoonlief? hee, jij zo vroeg, wat is er aan de hand?”
“Mama, kun je me nu komen halen want papa was echt niet aardig tegen mij en ik wil hier weg.”
Mijn kinderen zijn ondertussen gewend dat er geen probleem zo groot is of mama lost het wel op maar er komt een moment dat ze het zelf moeten leren oplossen. De omgang met pa gaat moeizaam, toch moeten ze leren hun eigen zegje te doen dus ik hou voet bij stuk dat hij zelf met papa moet praten.
Hij belt stiekem want bellen mag niet van papa. Af en toe valt hij stil en ssst hij mij ook stil, bang dat ie gesnapt wordt en weer op z’n kop krijgt. De rest van het uur praten we over beertjes en gogo’s tot zuslief naar beneden komt en hij ophangt.
Ik besloot na mijn ontbijt verder te hangen op de bank. Dat rusten begon ik wel lekker onder de knie te krijgen. Nog eventjes naar het huis van mijn ouders en dan weer lekker verder rusten. Dat had ik dus gedacht. Wanneer ik de kamer bij mijn ouders binnen stap zie ik een ravage aan glas. Dit was vast niet zoals ze het hadden achtergelaten want mijn moeder is behoorlijk spik en span. Ik kijk rond. Alles lijkt er nog te staan. Eerst maar eens aan de buuf vragen of zij wat gehoord heeft. Ja hoor om vijf voor drie hoorde ze glas rinkelen. Ah dat zal dan die stoeptegel zijn geweest die door de ruit vloog.
Aangezien mijn ouders vaste mannetjes hebben en vaste rampenplannen voor zoiets besluit ik eerst maar mijn ouders te bellen. De mannetjes die ze in gedachten hadden waren niet bereikbaar, dus ik besloot zelf op zoek te gaan.
Na het alarmnummer gebeld te hebben en het mannetje mij aan de telefoon nadrukkelijk had verteld vooral niks aan te raken, kwam het politiemannetje na een uur kijken. “Goedemiddag, ah je bent de dochter van….” Ik zuchtte maar weer eens diep. Ja de dochter van…een titel waar ik al jaren vanaf probeer te komen omdat ik gewoon ik ben. Geen dochter van, geen vrouw van, geen zus van gewoon ik! Oke ik moet toegeven, als ik boodschappen ga doen en ik hoor halloooo moeder van J of daaaag moeder van X, vind ik dat dan wel weer leuk! Maar dochter van…duidelijk niet!
Terug naar het politiemannetje, die overigens niks kon doen en vertrok naar spannendere klussen. Ik mocht puinruimen. Ze buurtjes waren zo lief om te helpen de scherven van geluk op te ruimen. Terwijl ik in de wacht stond om een glasmannetje te regelen, wees buurvrouw aan waar er nog glas lag zodat de buurman het gedwee kon opzuigen. Een bijzonder mooi tafereeltje op een zondagmiddag.
Glasmannetje zou pas ’s avonds kunnen komen omdat het druk was. De buurtjes zouden glasmannetje opvangen zodat ik naar het volgende puinruim gebeuren zou kunnen. De kinderen zouden thuiskomen.
Na het gesprek van die ochtend kon ik alles verwachten maar het viel mee. Dacht ik. Zoals altijd begroet dochterlief haar complete boerderij bij thuiskomst; de kat, de drie hamsters en….. mamaaaaaaaa….. jahoor… puinruimen. Mama de hamsters zijn ontsnapt. En zo mocht ik om acht uur ’s avonds op hamsterjacht. Eentje werd er terug gevonden, het vrouwtje. Het mannetje was op ironische wijze verdwenen. Het word haast lachwekkend hoe werkelijk elk mannetje hier verdwijnt.
Ondanks dat het mannetje er niet was ging dochterlief toch slapen. Ik deed precies hetzelfde want het was toch zeker mijn rustweekend. Net voordat ik Dromenland instapte, stond dochterlief voor me zich totaal niet storend aan het feit dat ik al bijna lag te slapen. “Mam, ik heb het mannetje ook weer gevonden!!” Ik zuchtte weer eens diep en vroeg of we dan nu eindelijk konden gaan slapen. Ze dook haar bed in en het was stil. Voor een paar uur. Want toen werd ik wakker van getrippel onder mijn bed. Potverdorie ze had die beesten toch gevangen? Ik draaide me om, om verder te slapen. Maar daar dacht hamster anders over. Hij trippelde naar haar deur en ging daar ontzettend hard zitten krijsen. Je wil niet weten wat een herrie er uit dat beestje kan komen. Verdorie hij zou iedereen nog wakker krijsen. Toch er maar uit. Beest gevangen. Kooi gezocht en beest in kooi gezet. The end. Dacht ik. Wat bleek? Die ander was ook weer verdwenen uit de kooi en hamster 1 miste zijn vriendje en begon weer te gillen. Ik gaf het op. Het was ondertussen half vijf ’s morgens als ik mijn puinruimerspakje even aan de wilgen hang. Over een paar uur begint er weer een nieuwe dag voor deze mama/ontwerper/puinruimer. In ieder geval behoorlijk multi-functioneel en overal inzetbaar!