Onze Zuiderburen kunnen het zo mooi zeggen als ze in paniek raken. Ze panikeren. Afgelopen week hadden wij ook een behoorlijke paniekdag. Ik had die ochtend een meeting met een klant die het werk diezelfde avond nog wilde ontvangen. Er zat behoorlijk wat spoed op dus na de meeting begon ik met goede moed. Na twee uur kwam dochterlief al panikerend binnen. Ze moest voor haar topo-toets wel 37 landen en plaatsen leren. Dat ging haar nooit lukken riep ze in paniek. Mijn werk moest maar even wachten want dochterlief had een serieuze peptalk nodig. Ik legde haar uit dat ze nog zeven dagen had om elke dag een klein beetje te leren. Binnen enkele seconden gooide ze er zelf al uit dat ze elke dag 5 plaatsen moest leren. Licht geschokt vroeg ik me af waarom zij toch altijd moeite had met rekenen want dit vloog er vrijwel direct uit terwijl ik nog stond te rekenen. Maar daar ging het nu even niet om vond ze. Ze zou haar topo nooit leren dacht ze. Ondertussen dacht ik aan mijn eigen deadline. Ik herkende het gevoel behoorlijk goed. Maar heeft het zin om als een dwaas door het huis te rennen en te roepen dat je het niet zou gaan redden?
Ik legde haar mijn eigen deadline uit. Zie je mij panikeren, liefje? Ze schudde haar hoofd. Je haalt diep adem, je zegt dat je het kan en je begint. Vandaaruit zie je wel waar je eindigt. Ik zette een glaasje appelsap neer. Ze ging zitten en ze begon. Ik nam nog een kopje thee en ging ook weer verder. Ik kan geen ijzer met handen breken en deed mijn best. Tussen avondeten en afwas kreeg ik mijn werk op tijd af.
Ik nam dochterlief even apart om te testen hoe ver ze was met leren. Ik was verbaast hoeveel ze al kende. Ik was trots op haar! Nadat ik beide kinderen op bed had gelegd, kwamen er nog wat kleine aanpassingen van de klant maar verder was het uitstekend werk en precies wat hij had bedoeld. Ik haalde opgelucht adem.
Zo blijkt weer dat panikeren en stressen geen zin heeft. Diep adem halen en gewoon beginnen is veel effectiever en je krijgt het altijd op tijd af!