I was up, I was down I felt almost everything. I was lost been around still know hardly anything. Get my feet on the ground in the hard of everything. Het is 1 uur ’s nachts als ik mijn wrakblauwe autootje start na een intense netwerkavond. Mijn hoofd duizelt nog van de tegenstrijdige dag.

Die ochtend begon ik de dag met één van de vele gesprekken met één van de nog meer therapeuten van mijn kinderen. Ik wil hulp voor hen, niet voor mij. Ik red me wel. Maar toch komen ze altijd bij mij uit. Mevrouw, u moet wel uw rust nemen. Mevrouw, u moet wel goed voor uzelf zorgen. En de absolute topper als afsluiter: waarom neemt u niet gewoon een normale baan? Mijn antwoorden zijn steevast: Weet u ook hoe ik die rust kan nemen? (dat weten ze namelijk nooit) Ik zorg altijd goed voor mezelf maar ik heb nu eenmaal niet de makkelijkste weg. En als laatste een wedervraag; hoef ik in loondienst dan niet te werken? Hoef ik dan alleen te verschijnen en kan daarna de libelle gaan lezen? Binnen drie minuten krijg ik ze stil en wordt het gesprek afgerond.

Ik vind het helemaal geweldig als iemand zijn hulp of kennis wil delen. Ik sta altijd open voor suggestie maar na de zoveelste tip over rust houden, ga ik gillen. Tuurlijk is het zwaar en moet ik mijn rust nemen maar zo moet er ook geld verdiend worden, huiswerk begeleid worden, hobbies gedaan en dokters  bezocht worden.

Tegen de avond reed ik, natuurlijk redelijk vermoeid, met 15 miljoen anderen dezelfde route richting Amesfoort. Ik sloot aan in één lange, trage rij van kuddedieren die dit waarschijnlijk dagelijks deden. Ineens wist ik weer waarom ik thuiswerk, als ik daar uberhaupt nog twijfels over zou hebben.
De avond die ik vervolgens meemaakte voelde eigenlijk als mijn eerste netwerkavond 6,5 jaar geleden. Je stapt er in en je laat het over je heen komen. Opeens besefte ik het. Dat wat ik nu juist in mijn dagelijks leven zocht, kreeg ik daar op een presenteerblaadje voor mijn neus. Er werd gevraagd, gedacht en antwoord gegeven. Spiegeltjes die ik vaak mis in mijn eigen omgeving omdat er al snel wordt gezegd een ‘normale baan’ te zoeken.Vragen en antwoorden waar je wat mee kan en wat geen doodlopende weg is.

Het is 1 uur als ik terug rij over een weg die volledig openligt. Niemand voor mij, niemand achter mij. Ik bepaal waar ik heen rij en niemand die mij tegenhoudt. De regen slaat zo hard tegen mijn voorruit dat ik soms moeite heb, de weg te blijven zien. Maar dat geeft niet want zonder regen groeit er niets, zonder tegenslag kom je niet verder. Het is de uitdaging die een mens doet groeien en soms is dat niet makkelijk maar het is het zeker wel waard.

Tonight is the night. Time to leave the pressure behind. But there is no surrender. De woorden van Kane galmen na als ik om twee uur mijn bedje in stap. De schooltassen staan klaar. De lunches zijn gemaakt. De gymkleren en de werkstukboeken heb ik ook in de tas gedaan zoals ik beloofd had. Na een veel te korte nacht haal ik de kinderen op bij hun opa en oma om er eentje naar school te brengen en de ander thuis ziek in bed te leggen. Het programma van de dag wordt opnieuw omgegooid maar welke uitdaging er ook op mijn pad komt; there’s no surrender!