Het is weer dinsdagavond als ik in de kantine van onze manege m’n plekje opzoek. Het paard is opgezadeld en dochter zit er weer vrolijk op. Terwijl ik haar zie warm stappen, pak ik mijn e-reader erbij om mijn marketingkennis over internetstrategie bij te spijkeren. Juist met een eigen bedrijf moet je wel door blijven leren en ontwikkelen. Stilstand is achteruitgang. Dus ik begin enthousiast aan het boek wat beloofd dat wanneer je doet wat zij zeggen, je binnen een jaar zeker een zescijferig getal op je bankrekening hebt staan. Yeah right and pigs can fly, maar oke, ik neem de gok en lees stug door.

Plotseling zie ik dochter ineens sneller dan het licht voorbij schieten. Haar paard slaat ineens op hol en ze dendert alsof de duivel op haar hielen zit door de bak heen. Mijn hart wat de laatste tijd al niet zo best werkt, dendert mee op hol om gelukkig voor deze keer nog even niet stil te vallen. Dochter blijft zitten en kalmeert haar paard en ik zak terug in m’n stoel terwijl mijn arme hartje nog even nastuitert in mijn rammelende borstkas. Ze geeft me een knikje dat ze alles weer onder controle heeft en stapt rustig verder terwijl ik mijn boek er maar weer bijpak.

Internetstrategie, businessplan, doel, bezoekers trekken….telefoon…telefoon? Zoon belt…Hij wil graag een eigen msn account aanmaken maar weet niet hoe. Dat gaat me vanaf een kantine ook niet echt lukken uit mn hoofd, of hij moet een uurtje wachten of de volgende helpdesk bellen.

Ik doe een laatste poging verder te komen in mijn boek op weg naar financiële vrijheid maar ik word afgeleid door een liedje op de radio. “Saying I love you Is not the words I want to hear from you” Ik zucht onhoorbaar en denk terug aan een tijd waar saying I love you zoveel makkelijker was, dan het daadwerkelijk laten zien. Ik mijmer terug naar de dingen die gezegd zijn en snap het nog steeds niet. Ik hou me voor even vast aan dit zo simpele maar mooie nummer “What would you do if my heart was torn in two. More than words to show you feel. That your love for me is real”
Ik schrik op als dochter weer langs het raam hobbelt met haar paard. Ze kijkt me aan met haar doordringende blik of alles wel oke is. Ik knik glimlachend om haar gerust te stellen. Als het niet oke is, dan moet het wel oke worden, al is het alleen maar voor de puinhopen die een ander geheel onverwacht heeft achtergelaten. Daar zit ik weer, alleenstaande moeder met lesboek op schoot tijdens gestolen uurtjes wanneer ik toch moet wachten tot de les over is. Multitaskend tussen werk en kinderen. Caught in the middle. Veel te vaak vind ik dat het gekkenwerk is, wat ik wil. Het gekke er van is; het lukt me gewoon iedere keer weer wel!