Voor getrouwde vrouwen lijkt het soms het Walhalla, weer single zijn. Om het weekend even vrij zijn van opvoedkundige uitdagingen en snottebellen en je weer helemaal jong voelen. Ik kan jullie vertellen dat de werkelijkheid behoorlijk tegenvalt, vooral als er geen vrij weekend is.

Elke dag begint en eindigt vrijwel hetzelfde, zelfs in het weekend. Je werkt, je zorgt, je voedt, je ruimt op, met een beetje geluk krijg je wat slaap en dan begint alles van voren af aan. In mijn drukke bestaan zit ik dus eigenlijk ook in een soort kansloze libelle-sleur waar andere vrouwen vaak over klagen. Raar genoeg zullen zij over een ander soort sleur klagen dan de sleur die ik ervaar. Maar dat terzijde.

Maar dan, heel soms en heel spontaan valt er ineens een gat in die sleur. Zo ineens zijn beide kinderen tegelijk weg en mag ik niet werken omdat het zondag is. Zomaar ineens voor zeker wel 2,5 uur. Het idee wel 2,5 uur voor mezelf te hebben klinkt te goed om waar te zijn. Zo ineens. Je brengt beide kinderen weg en je komt thuis in een leeg huis. Je hoort geen ‘gemama mag ik…’, geen gegil, geen ruzies en ineens besef je dat de koelkast best wel veel herrie maakt nu het zo stil in huis is.

Wanneer je dat constateert besef je dat je nu de kans hebt om weg te gaan. Help! Waarheen? Wat moet ik doen? Precies op dat moment voel ik me als een legbatterijkip in het open veld. Ik kan weg maar weet niet meer hoe en waarheen en wat als een van de kinderen dan ineens belt. De paniek slaat toe. Terwijl ik mezelf dwing rustig door te ademen, pak ik mijn sleutels en trek de deur achter me dicht. Het zonnetje lacht me vriendelijk toe en terwijl ik in de auto stap, besluit ik zonder geruzie op de achterbank, een vriendin op te zoeken om een kopje thee mee te delen. Voor heel even draait het gewoon om mij en valt geen kind me in de reden dat het saai is of dat het gewoon aandacht wil. Even ben ik weg zonder het zwaan-kleef-aan-gevoel.

Ruim twee uur later haal ik ze weer op. Ik ben maar heel even weggeweest maar het voelt als een week. De ruzies op weg naar de auto over wie er voorin mag, glimlach ik weg. Ze zijn er weer, samen met mijn dagelijkse sleur!