[:nl]’Jij komt ook altijd in ellendige situaties terecht.‘ appt vriendin M als ik haar de volgende dag vertel waarom ik de dag ervoor niet op haar appje had gereageerd. Ik probeer me nog te verdedigen dat ik er niets aan kon doen. Naar mijn idee kan ik er nooit wat aan doen. Ik refereer terug aan de voorgaande blog over de eerst genomen hap lucht. Vriendin J en ik kennen elkaar al sinds de peuterschool. Nee, niet onze peuterschool maar die van onze kinderen. We waren de trendsetters die als eerste gescheiden waren en dat schept een band, los van het feit natuurlijk dat onze kinderen vaak met elkaar wilden spelen. Terwijl zij een paar jaar na haar scheiding alweer ging samenwonen bleef ik de happy single waarbij zij de vrijwillige taak op zich nam om mij te koppelen aan iedere kansloze, alleenstaande man die ze kende. ‘Doe maar gewoon niet he?!‘ zei ik dan voorzichtig maar daar trok ze zich niets van aan. Er moet gekoppeld worden.
Na onze vakanties hadden we eindelijk een momentje gevonden om bij te praten waarbij ik dacht oh gezellig, samen kopje thee en bijkletsen, dacht zij: oh gezellig samen aan de rosé in de kroeg. We vonden een middenweg; zij aan de rosé en ik aan de thee in de kroeg. Bij het eerste glas snapte ze het nog helemaal, mijn gekozen vrijheid, geen gedoe met relaties en mannen maar nadat ik de tel kwijt raakte van het aantal glazen, raakte zij het begrip kwijt voor mijn gekozen vrijheid.
‘Ja maar….’
‘Nee! Gewoon nee!’
Ze trekt er een andere vrouw bij die op ons bankje komt zitten, hopend op wat steun. Ook single en niet aan de man te krijgen dus zet Vriendin de discussie met haar verder omdat ik allang ben uitgepraat over dit hele onderwerp. Het is zo vermoeiend als de hele wereld je pas serieus neemt als je een relatie hebt. Vervelend als je continue je gekozen vrijheid moet verdedigen, dan check ik al snel uit.
Een man aan de bar ziet het van een afstandje en besluit er bij te komen zitten.
‘Kijk! Dit is nou een leuke man voor je.’ zegt vriendin tegen mij.
Ik kijk hem aan met een blik die zegt sorry voor het gedrag van mijn vriendin. Dit is wat ze doet. Ze is mijn onbetaalde pooier.
‘Sorry dames maar ik ben óók op zoek naar een man.’ zegt hij eerlijk.
‘Weet je het zeker?’ probeert vriendin nog. ‘Kijk nou hoe leuk ze is. Weet je zeker dat je niet op vrouwen valt?’
Ik kijk vriendin met open mond aan. Serieus? Je zit me gewoon te koppelen aan een homo. Ben ik zo kansloos verloren of ben jij zo dronken?
‘Jammer hoor.’ mompelt ze. ‘Zij is een leuke vrouw. Jij bent een leuke man. Waarom moet het allemaal zo moeilijk zijn.’ Ze kalmeert haar gepijnigde hersenen met een slok rosé.
Vanaf ons single bankje in de hoek kijken we zwijgend de kroeg in als muurbloempjes op een schoolfeest. Als vriendin opnieuw de discussie wil inzetten over mannen en de homo aan mij vraagt of ik misschien nog een leuke man voor hem weet, vind ik dat het genoeg is geweest. Ik wil gewoon naar huis. Als ik terugloop naar de auto en zij zwalkend naast me weer begint over hoe leuk de homo was, vertel ik haar en de rest van de straat nog één keer hoe ik er over denk. Gedwee ploft ze in de auto en geeft ze me gelijk. Voor nu dan. Tot de volgende fles rosé wordt opengetrokken![:]
