Het is een regel uit een van mijn favoriete nummers van Beth Hart. Soulshine. Soms lijkt alles zo traag en moeizaam te gaan, dat je begint te denken, nooit meer een lichtpuntje te zien. En soms, zit het leven vol verrassingen. Zo wonnen wij ineens een maand geleden een kwartaalbloemenabonnement. Nooit had ik een bloemetje op tafel, zeg nou eerlijk, bloemen zijn duur en ik kan het geld beter gebruiken. Nu komt er al wekenlang een vrolijk fluitend mannetje aan de deur, de mooiste boeketten en bloemstukken bezorgen. Elke maandag begint mijn week vrolijk.

Een aantal weken geleden kon je bij het weekblad Margriet je inschrijven voor de Familie Lekkerweg 2010. Dat klonk leuk! Voor Margriet dagjes weg in Nederland gaan testen. Dat was zeker aan ons besteed! Ik schreef ons in maar verwachtte er niet veel meer van. Hoe modern we in Nederlands soms ook lijken, toch loop je als alleenstaande moeder (of vader) nog vaak tegen een hoop ouderwetse regeltjes aan. Probeer eens een familie-abonnement te kopen. “Nee sorry mevrouw, u hebt geen volwaardige familie.” Of wanneer kinderen gratis naar binnen mogen, heb je wel 2 betalende ouders nodig. Het wordt tijd dat de wereld eens inspringt op het nieuwe gezin.

Tot mijn verbazing kreeg ik bericht van Margriet dat wij wel degelijk uitgekozen zijn als 1 van de drie gezinnen die Nederland mag gaan testen. Leuk! Waar gaan we heen? Jullie mogen Flevoland gaan testen! Ik hoor de Ironie stiekem gniffelen op de achtergrond. Zo groot als Nederland is, sturen ze ons precies naar dat gedeelte waar ik liever niet heen ga, gezien de mensen die er wonen. Maar oke, het programma ziet er schitterend uit en we hebben er zin in. Zo hebben we toch ineens een mini-vakantie tussendoor. Geweldig!

Speciaal voor de reportage in Margriet mochten we weer op locatie voor een fotoshoot. Buiten graag! We reden vrolijk met de fotograaf naar de bekende Rottemeren  hier in Bleiswijk. “Dat is wel een leuk plekje!” riep ze enthousiast. Ik zuchtte onhoorbaar. Het was exact dezelfde plek waar ruim 12 jaar geleden mijn trouwfoto’s waren genomen. De Ironie lag nu echt schuddebuikend en rollend naast mij op het gras.
“Enthousiast lachen!” bleef ze roepen. Lachen tot we kramp in onze kaken kregen. De foto’s zijn genomen, het introductieverhaaltje gemaakt, de tas gepakt. Ik kijk streng naar de Ironie, die laat ik thuis.
Flevoland, we komen er aan!

Loading