We herkennen het allemaal als ik vertel over de gaten die worden geslagen in ons veilige, bekende bestaan op momenten dat je het niet verwacht. De één krijgt te maken met een gemeen speldenprikje wat venijnig pijn doet, terwijl een ander moedig de stootkogel probeert te ontwijken die keer op keer de fundamentele basis probeert kapot te slaan. Mijn scheiding was zo’n stootkogel die maar niet wilde ophouden met slingeren. Maar nu na tien jaar, lijk ik steeds behendiger in het ontwijken van het kreng. “She said one day her husband when to get a paper and the mother fucker never came back. Mortgage to pay and four kids to raise, keeping the wolf from the door. She said the wolf’s just a puppy and the door’s double locked so why you gotta worry me for” Problemen zijn uitdagingen die oplossingen nodig hebben, was altijd mijn motto als de kogel weer in zicht kwam en daarmee redde ik weer de dag.

Op een feestdag als deze wordt de onzichtbare pijn en het verdriet van gebroken huwelijken weer zo enorm voelbaar. Voorheen dacht ik dat ik de enige was die een hekel had aan familiefeestdagen zoals deze. Van een afstand de happy families zien, wetende dat je dat nooit meer zult hebben. Maar vandaag was anders. Vandaag sprak ik zoveel anderen die zich ook verstoppen voor het vrolijke feestgedruis. Vandaag werd er hardop gezegd en gedeeld, dat vandaag weer zo’n dag is waarop je even wilt verdwijnen. “Now he left a in hole in my heart a hole in a promise a hole on the side of my bed. Oh now that he’s gone well life carries and I miss him like a hole in the head”

Of je nu net gescheiden bent of al langer alleen, het zijn gaten die nooit opgevuld zullen worden. Ik ben ondertussen tien jaar verder, ik weet hoe het is, ik weet hoe het voelt en ik weet ook, dat het op dagen zoals deze toch weer even terugkomt. Mijn hart gaat uit naar degenen, die er nog mee moeten leren omgaan. “We’ve got holes in our hearts, we’ve got holes in our lives” Met een klein toverstafje zou ik de gaten willen opvullen om de pijn te verzachten maar ik ben geen toverfee en er zijn geen toverstafjes. Het enige wat je kunt doen is concluderen dat het ook maar gewoon een dag is die weer voorbij gaat.

Sometimes you can’t change and you can’t choose. And sometimes it seems you gain less than you lose. We’ve got holes, we’ve got holes but we carry on. Op zoek naar troostende woorden op het juiste moment, herinnerde ik me een uitspraak uit één van mijn favoriete films. “If we‘re all alone, then we‘re all together in that too..” Het zijn misschien nietszeggende woorden maar voor al mijn lieve vrienden voor wie het vandaag even slikken was. Jullie waren allemaal samen met mij alleen.