Heel soms krijgen wij, hardwerkende moeders, een avondje vrij. Nog voordat het concert van Beth Hart uitverkocht was, had ik de kaartjes al besteld. Zouden we samen gaan of konden we rekenen op een dubbel date? We lieten ons niet uit het veld slaan toen beide heren vriendelijk hadden bedankt voor de uitnodiging. En zo trokken we onze hot pants aan en probeerden geheel kansloos de littekens van onze dagelijkse overlevingsdrang weg te poetsen zodat we er nog enigszins toonbaar uit zouden zien. Geheel in de stijl van ons leven, viel er net een enorme plensbui op het moment dat wij van de auto naar het Paard moesten lopen, in combinatie met een overduidelijke frisse wind waardoor zowel make-up als haardos een eigen wil had gekregen en wij als twee verzopen katten naar binnen stapten. Lord, have mercy on my soul. Bad luck and trouble overtook me.

Met een plekje midden in de zaal hadden we een goede kijk op onze prooien van die avond maar die hoop was met een blik eigenlijk al vervlogen. De spotlight die op ons gericht stond, deed ons duidelijk geen goed dus met veel sorry hier en sorry daar, wurmden we ons richting podium wat we achteraf beter niet hadden kunnen doen. Terwijl vriendin te maken kreeg met een explosieve Hagenees achter haar, werd ik betast door blonde dames die meer in gedachte hadden dan een avondje uit. Vriendin ontweek feilloos de vliegende vuisten van Hagenees en ik ontweek de graaiende handen van de blonde dames. Met verbaasde blikken vroegen we ons af of we in een uitzending van Bananesplit zaten.

Gelukkig kwam Beth daarna al snel op zodat de ogen op haar gericht werden. Dramatische Hagenees deed nog een verwoede poging om vooraan te kunnen komen door een flauwvalsessie te faken maar het enige wat ze daarmee bereikte, was een beveiligingsmannetje die haar naar buiten wilde brengen. Jammer hoor. Daarna gedroeg ze zich keurig. In tegenstelling tot de blonde dames die nog steeds zeer handtastelijk waren. Help?! Waar was ik nu weer in beland? Vriendin deed heel vriendelijk een stapje opzij met een blik die zei: ‘deze zijn voor jou hoor, ik wacht wel op een mannetje.’ Grmpf! Vriendin en ik werden bruut gescheiden toen ik naar voren werd gezet door een van de dames zodat ik het volgens haar beter kon zien en minder last had van haar vliegende haardos.Terwijl ik wat argwanend voor haar ging staan, pikte ze blijkbaar ‘mijn energie’ op en voelde haarfijn aan dat er weinig energie was overgebleven. ‘I ain’t that bad, I’m just messed up. I ain’t that sad, but I’m sad enough.” Terwijl de tranen in mijn ogen branden bij het horen van dit liedje, besloot ze me ter plekke een healing te geven. Nu moest het vast goed komen. Nu stond ik vast weer in mijn kracht, mijn energie en vooral met beide voeten in mijn eigen drama. Ik werp een blik op vriendin die hetzelfde voelt bij het horen van dit nummer en door de brandende tranen heen toch in de lach schiet wanneer ze mijn hopeloze blik ziet terwijl ik mijn healing onderga.

Na het optreden slenteren we terug naar de auto. Het is opgehouden met regenen en de wind heeft zich verstopt in de donkere hoekjes van de stad. We checken tegelijk onze telefoon: no new messages. Achja dat was ook a bit too much to ask!