Wat doe je als moderne familie die gevoed wordt door het internet en waar stroom net zo belangrijk is als zuurstof wanneer de stroom wegvalt? Dan pak je een oud boek uit de kast en ga je voorlezen. Nog net niet bij kaarslicht want het zonnetje deed haar best om toch nog te verschijnen ondanks dat ze deze zomer zwaar depressief is geworden. Ik kan het haar niet kwalijk nemen als je dag in dag uit naar alle ellende op die aardkloot moet turen. Uiteindelijk ga je je toch afvragen waar je het nog voor doet.
Maar dat is een ander verhaal. Wie schrijft die blijft roep ik altijd en er is al menig verhaal uit mijn toetsenbord gerateld. Jaren geleden kreeg ik van een goede vriend mijn eerste boek gepresenteerd. ‘I’m not lost, just undiscovered’. Dagelijkse mijmeringen overgoten met een flinke dosis zwarte humor die me door de dag sleepte. Als je maar om je eigen ellende kunt blijven lachen komt het wel goed. Teruglezend zaten mijn schatjes het ene moment te schuddebuiken van het lachen om vervolgens verbaasd te vragen of dat echt zo gebeurd is. Ja hoor, er vliegt hier regelmatig eten over tafel en ja hoor toen jullie kleiner waren stond de bovenverdieping wel vaker onderwater en ja ook Krullebol vond dat ik fantastisch kon zingen.
Het boek liet een jaar lang het lief en leed binnen onze familie zien, hoe wij omgaan met de dagelijkse strijd.
Na 2,5 uur floept de stroom weer aan. Het boek is uit maar er wordt toch wel met enige dwang gevraagd om een deel twee.