Vorig weekend kwamen mijn kinderen thuis met de vraag of ik elk weekend in de kroeg was, als zij bij papa waren want dat had hij hen verteld. Vreemd! Want de laatste keer dat ik mijn status checkte stond er toch echt officieel gescheiden op dus waarom zou hij zich daar druk om maken? Daar komt bij, de laatste keer dat ik een kroeg van binnen zag, is toch wel heel erg lang geleden. Maar gisteren kwam daar verandering in. Maanden geleden verzuchtte ik, terwijl het nummer Still got the blues door de speakers galmde, dat ik hem ook zo graag life wilde zien. Gary Moore. Hij zou dit jaar in Amsterdam spelen. Al jaren draait hij mee in mijn muziekcollectie. Schitterende joelende gitaarsolo’s en jankopwekkende teksten. Heerlijk!
Lieve vrienden besloten dat het er maar eens van moest komen. De kinderen zouden een nachtje bij opa en oma slapen. Ze bestelden kaartjes, haalden mij op en zette mij op mijn vaste plek voor het podium. Het enige wat ik hoefde te doen was te genieten wat voor mij alweer te lang geleden was. Voor heel even werden de dagelijkse uitdagingen uit mijn hoofd geblazen en genoot ik van elk nummer wat met een nieuwe gitaar werd gespeeld.
‘Mijn liedje’ heeft hij uiteindelijk niet gespeeld. Still got the blues. Maar de rest vond ik fantastisch van het begin tot het eind dus daarom lieve ouders bedankt voor het oppassen en lieve vriendjes, bedankt dat ik mee mocht naar deze geweldige ervaring die niet op een beter moment had kunnen komen!

Gary life in Heineken Music Hall