Elke schoolochtend begint op dezelfde manier. ‘Mam, waar is mijn aardrijkskundeboek? Mam, ik kan m’n Duits niet vinden.’ Als een externe harde schijf voor het hoofd van dochterlief probeer ik orde te scheppen in de chaos maar de ADHD lijkt besmettelijk. Wanneer dochterlief eindelijk naar school is vertrokken, kan ik er op rekenen dat ik binnen twintig minuten een smsje krijg. ‘Mam, wil je alsjeblieft mijn map brengen, die ben ik vergeten.’ Met een beetje geluk blijft het bij één smsje maar het komt ook regelmatig voor, dat ik drie keer op een ochtend bij de conciërge sta. Hij begint al te lachen als hij me weer ziet komen aansloffen op het schoolplein. Dit begint haast op een koppelpoging te lijken van dochterlief.

Attention Deficit Hyperactivity Disorder. In het kort ADHD. We leven er al 13 jaar mee. De één vindt het een grappige uitdrukking voor Alle Dagen Heel Druk en de ander vindt het aanstellerij wat maar wat harder moet worden aangepakt. ADHD is een ongenodigde gast waar ons gezin al 13 jaar mee leeft. Alledrie. Want niet alleen zoonlief of ik hebben last van de chaos en de onrust die het met zich meebrengt, maar dochterlief lijdt er zelf nog het meest onder de orkaan die dag en nacht in haar hoofd raast. Het valt niet mee om normaal te blijven wanneer je je continue opgejaagd voelt. Toch doet ze wat ze kan en ik ben trots. Trots dat ze zich toch weer staande houdt.

Wanneer ik voor de zoveelste keer ’s morgens bij de conciërge sta, zegt hij dat hij het niet raar vindt dat ze altijd zo chaotisch is. Ook in de pauzes fladdert ze alle kanten op, maar altijd even vrolijk, beleefd en gezellig, eigenlijk gewoon een topgriet! Ik ben blij dat te horen maar toch vertel ik hem hoe zwaar ze het heeft, hoe moeilijk het is om de lessen te volgen en hoe weinig hulp ze bieden van school uit. Spontaan besluit hij aan te bieden haar te helpen met wiskunde. Verrast en blij pak ik het met beide handen aan. Ze kan goed overweg met de conciërge dus dit zou prima kunnen werken.

’s Middags komt ze weer binnenwapperen zoals altijd. Ze gooit haar tas in de stoel en haar jas over de tafel. Haar boeken liggen verspreid over de tafel en de grond. ‘Mam, waar zijn mijn andere schoenen?’ Zelfs in de chaos is er nog regelmaat en ik pak zonder na te denken de schoenen die ze nodig heeft. Al kwebbelend pakt ze haar drinken, zoekt ze in alle kasten naar iets waar ze eventueel trek in zou kunnen hebben en vertelt over de conciërge. Ook al zit ze nu tot vier uur op school, ze zou zijn hulp zeker aannemen.

Voor even sla ik m’n ogen op naar boven en mompel onhoorbaar een thank you. Ik wist dat de middelbare school niet makkelijk zou gaan worden voor ons maar zo zwaar had ik niet verwacht. Elk engeltje wat hulp biedt, is dan ook meer dan welkom in deze orkaan die nog wel even voort raast.

 

 

Loading