[:nl]’Mag ik je binnenkort even bellen om wat dingen te bespreken?‘ vraagt één van de dames die het Buddyproject coördineert. ‘Het klinkt alsof je al heel wat ervaring hebt met de Syrische vluchtelingen.‘ Ik knik en geef haar mijn kaartje. Het is alweer een jaar geleden dat ik in de warrige wereld van Syrische vluchtelingen stapte en ondergedompeld werd in tegensprekende verhalen. Terwijl voor de meeste vrijwilligers van een jaar geleden, het leven gewoon weer verder ging zoals het was, bleef ik er toch mee verbonden. Misschien omdat ik het uit eigen ervaring een beetje meer kan begrijpen, hoe het voelt om te moeten vluchten en alles achter te moeten laten of omdat het gewoon leuk is om andere culturen te leren kennen. Die vakantie in Damascus is al afgesproken. Voor na de oorlog, dat dan weer wel.
Toen de gemeente opnieuw vrijwilligers opriep, meldde ik me niet gelijk aan. Maar tijdens een bezoekje aan hun nieuwe woonplek, werd er een nieuw idee geboren wat heel enthousiast werd ontvangen. En zo zat ik niet veel later opnieuw tussen de Syrische mannen, luisterde ik naar hun verhalen en bekeek aandachtig foto’s van vrouw en kinderen. Familiehereniging was het enige wat nog telde. Met maar acht soort van Engels sprekenden was het met de Arabisch sprekenden moeilijk communiceren, zelfs Google Translate vond dit een uitdaging. Alhoewel sommige opmerkingen niet vertaald hoefden te worden. Die waren vrij duidelijk in elke taal. Net zoals de afwijzing ook in elke taal duidelijk was.
Tijdens het werken aan dit nieuwe project, mocht ik ook nauw samenwerken met een Arabische vertaler. Pas dan besef je hoe belangrijk communicatie is. Tussen het vertalen van mijn project door, vertelt hij over het werk wat hij doet voor VWN, COA en collega-vluchtelingen. Sinds zijn aankomst hier in Nederland heeft hij, ondanks zijn eigen onzekere toekomst, geholpen met het vertalen van Arabisch naar Engels en daarbij verhalen aangehoord, die voor ons Nederlanders haast ondenkbaar zijn. ‘Hoe is het mogelijk.’ denk ik keer op keer als ik zijn verhalen hoor en kippenvel op mijn armen voel. Hoe oneerlijk. Hoe vreselijk maar ook weer hoe mooi dat hij enkel met taal, mensen kan helpen die vast staan aan de grens. Hoe meer ik hoor, des te minder ik begrijp en des te meer ik zou willen doen. Terwijl ik alleen maar van Nederlands naar Engels hoef te vertalen, zie ik hem met het grootste gemak, een heel verhaal van rechts naar links schrijven, terwijl ik al ruzie heb met mijn cursor, om de Arabische tekst van links naar rechts te selecteren.
De tijd vliegt bij dit project altijd zo snel voorbij en mijn hoofd duizelt elke keer weer van alle verhalen die ik heb gehoord, emoties die ik heb gezien en de lessen Arabisch die ik heb gehad want terwijl zij Nederlands moeten leren, ben ik eigenlijk stiekem wel heel nieuwsgierig naar het Arabisch alfabet wat er voor mij uitziet als boompjes, wolkjes en een vogel in de lucht. Ik weet ondertussen dat mijn naam ‘spiegel’ betekent in het Arabisch maar ’to admire’ in het Engels. Zou zo het sprookje ‘spiegeltje, spiegeltje aan de wand’ verzonnen zijn? Ik ben benieuwd wat de coördinator zou willen weten, voor mijn gevoel weet ik nog steeds te weinig. Ik weet wel zeker dat het de komende maanden in een snel tempo zal gaan veranderen. Het project gaat binnenkort officieel de lucht in. Ik kan alleen maar hopen dat het de muur tussen de verschillende culturen een beetje laat zakken. Een Nederlander die een zak pepernoten meeneemt en een Syriër die Falafels uitdeelt. Zo komen we elkaar in het midden tegen, om gewoon heel gezellig koffie te drinken en een praatje te maken want uiteindelijk begint het altijd met een eerste hallo, in welke taal dan ook.
[:en]’May I call you some time, to discuss some things?‘ one of the coördinators of the Buddyprojects asks me. ‘It sounds like you have alot of experience with Syrian refugees.‘ I nod and give her my business card. It’s been already a year ago when I stept into the weird world of Syrian refugees and got sucked into the contradicting stories of many. While most volunteers of last year got back to their normal lifes, I, somehow stayed connected. Maybe because of my own experience of leaving everything behind or maybe because I just love to get to know other cultures. Either way, I already got an invitation to visit Damascus when the war is over.
When I got another email from the town council, I didn’t apply right away. But after a visit to their new home, a new idea was born and people got really enthusiastic about it. So not long after, I found myself again between a group of Syrian men listening to their stories, seeing photo’s of wives and children who were desperately waiting for family-reunion. With only eight people who sort of spoke English, it was sometimes hard to communicate. Even Google Translate said this was a challenge. However, some things didn’t need translation at all. It was pretty clear in every language. Just like my rejection was very much clear in every language.
While working on this project, I also got to work closely with a translator. Just then you know, how important the knowledge of language is. Between our work, he tells me about his work for VWN, COA and other refugees. Since his arrival here in The Netherlands, more than a year ago, he has been a translator for so many people, despite his own uncertain future. He has heard stories, that are unthinkable for us, Dutch people. ‘How on earth is this possible.’ I hear myself thinking over and over again, listening to his stories, feeling goosebumps on my arms. How unfair, how horrible but also how amazing the way he helps people, stuck at the border just by using language. The more I hear, the less I understand but the more I want to do something to make a change. While I only have to translate from Dutch to English, and believe me, that is already chaos in my head, I’m amazed how he writes the translation so easily from right to left, while I already struggle with my cursor, highlighting his text from left to right.
Time always flies when we’re working on this project and like everytime, my head is spinning by all the stories I’ve heard, the emotions I’ve witnessed and the Arabic lessons I got in between. While they have to learn Dutch, I’m getting bits and pieces from the Arabic alphabet. What, untill today, still looks to me as little trees, clouds and a bird in the sky. I know my name means mirror in Arabic but ’to admire’ in English. Is that how the fairytale ‘Mirror, Mirror, on the wall’ was born? Meanwhile, I wonder what the coördinator wants to learn from me because I don’t think I know much more then any other volunteer. Somehow I have a feeling that’s about to change rapidly over the next few months. The project will be launched soon. I can only hope that it will tear down the wall between all the different cultures in our town. A Dutchy sharing pepernoten, a Syrian sharing falafels and we’ll meet somewhere in the middle to have tea and have a talk because at the end of the day it all comes down to a first hello, whatever language you speak.
[:]
