[:nl]In het voorjaar 1997 leerde ik wat vluchten betekende. Het jaar waarin ik moest vluchten voor mijn eigen veiligheid. Niet omdat ik in oorlogsgebied leefde, mijn huis was gevuld met huiselijk geweld. Dag na dag, jaar na jaar. Totdat het genoeg was, of eigenlijk te gevaarlijk was om te blijven. Ik vluchtte weg met een klein tasje met wat geld, mijn paspoort en een extra shirt. Ik was door mijn situatie totaal geïsoleerd en ging twee weken van adresje naar adresje. Slapen op de grond of een bank bij vage kennissen die ik daarna nooit meer heb gezien. Ik was dakloos en thuisloos. Ik leerde ook wat angst was. Angst om gevonden te worden en letterlijk aan mijn haren terug gesleept te worden, zoals hij al zoveel keer daarvoor had gedaan. Ik sliep niet meer dan twee uur op een nacht uit angst gevonden te worden. Ik had niks meer, geen huis, geen spullen, geen kleren, geen veilige plek. Ik moest overleven en dat deed ik. Met vallen en opstaan ben ik gekomen waar ik nu ben.
Wanneer ik de krant lees of de tv aanzet, zie ik de mensen die ook hebben geleerd wat vluchten is. Gelukzoekers worden ze genoemd. Als geluk een dak boven je hoofd is, een bord eten op schoot en zonder angst in slaap vallen, ja dan zijn het gelukzoekers. Want dat is het grootste geluk wat een mens kan bezitten. Nooit zal ik de onbekende vrouw in het ziekenhuis vergeten toen ik moederziel alleen en huilend als jonge vrouw uit een operatie kwam. Ze sprong na haar eigen operatie uit bed om mij te troosten, een arm om me heen, een moeder die troost wilde bieden. Onze dokter werd boos op haar omdat ze net zelf geopereerd was en ik moest lachen door mijn tranen heen. Ik ben haar nooit vergeten en elke keer als ik iemand hulp kan bieden denk ik weer even aan haar. Zij maakte het verschil voor mij in de puinhopen van mijn leven.
De schreeuwers, de haatzaaiers en de kuddedieren in deze samenleving zorgen niet voor rust en een vreedzame samenleving. Zij maken niet het verschil. Zij zorgen dat het verschil blijft. Ondanks alle negatieve reacties blijf ik wel het verschil maken. Door de jaren heen heb ik al zoveel opstandige pubers opgevangen die weg wilden lopen van huis. Die oude vrouw in de supermarkt die niet naar huis kan lopen met haar zware boodschappentas breng ik thuis met de auto en die vluchteling die zo graag zijn verhaal wil doen, krijgt van mij een luisterend oor. Soms krijg ik de vraag wat ik er voor terug wil. Mijn antwoord is dan altijd ‘pay it forward’. Ik help jou, wil jij dan iemand anders helpen? Laten we elkaar helpen, het kost niks maar het is onbetaalbaar.
[:en]It was in the spring of 1997 when I learned what it meant to flee. It was the year I had to flee for my own safety. Not because of a war but because my home was full of domestic violence. Day after day, year after year. Until it was enought or actually it was too dangerous to stay. I fled on a sunny saturdaymorning with only a bit of cash, my passport and a clean shirt. Throughout the years he got me isolated so I had no place to go. I went from couch to sleeping on the floor here and there. I was homeless and knew what it was to live in fear. Fear of being found and dragged back to his cave so it would start all over again. I hardly slept two hours a night because of fear and nightmares. I didn’t feel save, I lost everything. I was homeless, everything I had was gone, no clean clothes and no safe place to stay. I had to survive to live again and so I did. I climbed up from the bottom to where I am now.
Nowadays when you read the paper or watch tv, I see people who know what it is to flee their save homes. To leave everything behind. Golddiggers is what they’ve been called. If having a roof over your head, a plate of food on your lap and falling asleep without fear is having that fortune then yes, you can call them golddiggers. Because the greatest wealth you can you have is to feel safe. I will never forget the unknown woman in the hospital who took my hand and hugged me after I came back from surgery. It was that same year, I learned what it meant to flee and live in fear but the same year I also learned what it meant to be touched by kindness of a total stranger. She just had sugery too before me but when she saw me coming back crying she jumped out of bed to hold me and comfort me like a mother. Our doctor got so angry at her and I laughed because of the silly situation. She probably doesnt remember me but I never forgot her. Everytime when I’m in the position to touch somebody’s life, I think of her. While I was at the bottom of my life, she made the difference to me.
The haters, the herd who all scream the same without thinking, they don’t bring peace in this sociaty, the spread more hate. They don’t make a difference, they make sure the difference stays like thick walls between the ’them’ and ‘us’. Despite all the negative response I often get, I dó keep making a difference. For the amount of teenagers stayed at my house because the wanted to run away, the old lady who can’t walk home from the shop with her heavy bags and the refugee who just want to tell his story, for all of them I want to make a difference. Sometimes people ask why or what I want in return and my only answer is to pay it forward. I help you now but would you help the next person who needs your help somewhere down the road? Helping eachother doesn’t cost a dime but in the end it’s priceless.
[:]
