Bloggen; voor de één is het een mysterie voor de ander een uitlaatklep. Ik blog al jaren. Ooit begonnen doordat ik verplicht werd mijn mond te houden. Online bloggen was mijn stil verzet naar die personen, ze konden er niets tegen doen. De boosheid verdween, de onderwerpen veranderden van stil verzet naar verwondering over het leven zelf.
Door de jaren heen is me al zo vaak gevraagd waarom ik mijn verhaal online publiceer. Waarom niet gewoon je verhaal in een schriftje schrijven en het boek daarna sluiten. Ik kon er nooit antwoord op geven. Eis ik op die manier ook mijn drie minuten “fame” op? Wil ik mijn verhaal delen zodat ik daarmee anderen bewust maak van, voor de ander, onbekende situaties? Of wil ik moed inspreken voor mensen die het niet meer zien zitten? Er is altijd wel ergens een positief randje aan een negatieve situatie.
Vanaf het moment dat ik kon schrijven, schreef ik dagboeken vol. Vanaf het eerste dagboekje waarin ik elke dag een opsomming gaf, wat ik die dag gedaan had met als afsluiter hoe graag ik een kat wilde tot het laatste dagboek, waarin ik me afvraag waar die simpele tijd is gebleven, terwijl mijn kat knorrend naast me ligt. Wat waren al die dagboeken een gewild item om te lezen door de mensen om mij heen. Ik moest het in die tijd goed verstoppen om mijn hersenspinsels veilig te stellen. Maar wat moet ik nu nog met al die dagboeken en wie zit er te wachten op mijn blogs? Zou het oude spreekwoord “Wie schrijft, die blijft” onbewust meespelen?
De reacties die ik op mijn verhalen krijg, liegen er niet om. De reacties krijg ik meestal offline, soms negatief en soms positief. Maar wat voor reactie ik ook krijg, ik heb blijkbaar iets geraakt. Toch is dat niet de reden dat ik blog. Af en toe bladeren we door de oude blogs en komen de herinneringen boven aan kleine momentjes die we allang vergeten zijn. Toch bijzonder, denk ik dan, zo’n verzameling van verhalen en ik kruip weer achter mijn Mac om door te schrijven en daarmee weer een herinneringen achterlaat voor ooit.
Afgelopen week kwam er een quote voorbij op Facebook. “You know you are a writer when… you write because it may be just the only thing standing between you and insanity.” En daar had ik mijn antwoord! Ik schrijf mijn verhaal om de chaos uit mijn hoofd te krijgen en van een afstand te zien dat mijn leven eigenlijk best komisch is. Dus, beste lezer, zoals de site van de blog al zegt, het zijn mijn hersenspinsels geordend tussen komma’s en punten. Lezers en reacties zijn welkom. Maar je kunt me er niet van overtuigen te stoppen met schrijven. Wie schrijft, die blijft en ik heb besloten nog een tijdje te blijven!
