Het is zaterdagochtend vroeg als mijn telefoon rinkelt. Op de display zie ik de naam van mijn zusje en weet al waarom ze belt. Ook mijn kleine zusje is moeder geworden. Aan de andere kant van de lijn hoor ik haar trots en gelukkig de naam van haar zoon zeggen. Terwijl ik haar zoon op de achtergrond hoor pruttelen, vertelt ze me in het kort alles over de bevalling. Stiekem slik ik die brok in mijn keel weg en luister aandachtig. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik zelf die telefoontjes maakte, toen mijn eerste werd geboren. Zoveel emoties die door je lichaam razen, ongeloof dat je een gezond kind in je armen hebt. Dat je ineens moeder bent, dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Vermoeid van de bevalling maar hyper van geluk. Drukke dagen in het verschiet. We spreken af dat we de volgende dag op bezoek komen omdat ze nu rust nodig hebben.

Nadat we hebben opgehangen, vertel ik de kinderen dat ze een nieuw neefje hebben gekregen die Anthony heet. Ook zij zijn enthousiast en plannen nu al in wat ze allemaal met hem gaan doen, vooral de leeftijd 10 jaar komt herhaaldelijk terug.
‘Als hij 10 is dan zijn wij 25 en 23 mam.’
‘Precies, en zoals jullie oom en tante jullie meenamen op die leeftijd naar de Efteling, gaan jullie zeker dan met hem naar de Efteling.’
Ze vinden het geweldig.

Het is zondagmiddag als we het kleine wondertje gaan bewonderen. Tevreden ligt hij in zijn box te slapen, terwijl hij zachte geluidjes maakt. Ik denk terug aan de eerste uren toen dochterlief geboren was. Na de afwerking van de geboorte hadden ze haar in haar wiegje gelegd. Ik dommelde weg en schrok wakker omdat ik een puppy dacht te horen. Ook zij maakte die lieflijke geluidjes. Ik moest er zo aan wennen ineens moeder te zijn.

Ik mag Anthony even vasthouden, zo klein, zo onschuldig en ook weer zo herkenbaar. Mijn eigen kinderen kijken verbaasd, hoe ik met de baby zit. Ze kunnen niet geloven dat ze ook zo klein zijn geweest en eerlijk gezegd is dat voor mij soms ook zo moeilijk voor te stellen. Mijn grote dochter die al langer is dan ik, mijn zoon die mij ook bijna inhaalt qua lengte. ‘Wil je ook nog een baby, mam?’ vraagt zoonlief. Een baby krijgen is een mooie ervaring maar ik weet ook uit ervaring dat het eerste jaar zwaar kan zijn, slapeloze nachten, buikkrampjes, doorkomende tandjes en als je dat gehad hebt, komt de peuterpuberteit om maar niet te spreken van de gewone puberteit. Een kindje krijgen is een eitje voor mij, ze floepen er zo uit maar een kindje opvoeden is toch wel een ander verhaal. Ik heb er alle vertrouwen in dat zusje en haar man dat prima gaat lukken. Terwijl ze afwisselend hun verhaal vertellen, raakt me de opmerking van haar man. ‘….en dan is het kind er ineens en zie je alleen maar het overgelukkige gezicht van haar.’ zegt hij toch wel met enige emotie die we niet vaak  van hem zien.

Terwijl het huis volstroomt met visite, gaan wij weer naar huis. De toetsweek begint voor beide pubers. Spannende weken met veel toetsen. Een heel ander tijdperk dan waar mijn zusje nu in zit. Bij het afscheid beloof ik dat het bedje klaar staat, mochten ze een nachtje slaap nodig hebben. Af en toe babysnuiven is leuk maar zelf opnieuw beginnen? Nee hoor, die fase heb ik gehad en ik ben heel gelukkig met mijn twee grote pubers.