Weerstand: weer·stand de; m -en 1 tegenstand, verzet 2 (nat) elke kracht (of elk lichaam) waardoor een andere kracht wordt tegengewerkt.
We hebben allemaal op onze eigen manier te maken met weerstand. Zoonlief is doorgaans een lief meegaand knulletje maar ohwee als we naar zwemles moeten. Boos gaan zijn armpjes over elkaar en hij zet zijn gezicht op storm. Hij gaat in verzet en wil echt niet. Ik herken het gevoel zo goed want ook ik had een bloedhekel aan zwemmen. Verzetten heeft geen zin. Hij zal toch er doorheen moeten om zijn diploma’s te halen. Ik heb op dat moment maar 1 missie en dat is hem in zijn zwembroek in het zwembad krijgen zodat de badmeester hem kan overnemen.
Ook dochterlief heeft zo haar weerstand-momentjes. Haar kamer is vergelijkbaar met de Bermudadriehoek. Alles wat daar langs durft te gaan, verdwijnt en zien we nooit meer terug. Het enige wat er nog heelhuids uitkomt is zijzelf en de kat. Vragen om haar kamer op te ruimen is vragen om het onmogelijke. Na enige dwang doet ze een poging maar het blijft doorgaans bij een klagelijk gejammer en gemopper en weinig actie. Terwijl wanneer je er even een uurtje tegenaan gaat de kamer er weer netjes uitziet. De weerstand kost vaak meer energie dan het gewoon doen!
Vorige week kreeg ik een uitnodiging voor een dinnerdate. Leuk! dacht ik. Tot mijn hoofd weer begon te malen. De date merkte blijkbaar enige twijfel in mijn reactie en vroeg direct wat de weerstand was. En daar hebben we de weerstand weer, dacht ik gelijk. Dat was namelijk precies wat ik ook de week er voor hoorde op een Ecademy bijeenkomst toen ik mijn vraag stelde om verder te groeien met mijn bedrijf. ‘Vanwaar die weerstand? Wat houdt je tegen?’ Het houdt me in ieder geval bezig, waar je weerstand vandaan komt. Is het angst om uit je comfortzone te stappen? Dat wat je kent is veilig en je weet waar je aan toe bent, ook al is dat niet datgene wat je eigenlijk wil. Is het angst om te falen als je iets moet gaan doen wat je nog nooit heb gedaan? Misschien jezelf teveel bloot geven en de kans lopen gekwetst te worden. Of is het gewoon koppigheid om niet verder te willen groeien? Vergaat de wereld wanneer je eens toegeeft uit je comfortzone te stappen of iets te doen wat best wel eng lijkt?
Na mijn peptalk over ‘bang zijn mag’ en ‘het is niet erg om fouten te maken zolang je het maar probeert’, stapt zoonlief voorzichtig het zwembad in. Na drie kwartier komt hij er met een grote grijns uit. Het is eigenlijk best wel goed gegaan. Heel misschien mag hij in april afzwemmen. Samen zijn we trots dat hij zo ver gekomen is. Bij thuiskomst heeft dochterlief opnieuw een poging gedaan, haar kamer op te ruimen. Ze heeft het geprobeerd. Alhoewel er nog heel wat geruimd kan worden ben ik toch trots op haar dat ze een poging heeft gewaagd.
’s Avonds ben ik aan de beurt om mijn weerstand te laten zakken en stap samen met mijn dinnerdate het restaurant binnen. Wat met weerstand leek te beginnen, werd uiteindelijk een gezellige avond. Het was fijn even weg te zijn en tijdens het eten niet steeds te hoeven roepen: ‘eet je bord nou eens leeg!’ en ‘hou nou eens op met klieren!’
De volgende dag lees ik z’n mailtje en grinnik: ‘dat viel wel mee toch, je weerstand tegen uit eten overwinnen?’ Ja, uiteindelijk viel het mee. Net zoals het zwemmen mee viel en de kamer opruimen. Met de gedachte dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt, begin ik aan mijn nieuwe werkweek en volg trouw het stappenplan om te groeien naar een nieuw level. Heb ik nog weerstand? Ja! Vind ik het eng? Nog steeds! Maar laat het me ergens van weerhouden? Nee, die tijd is geweest!
