Samen staren we naar het koelvak in de supermarkt. ‘Yo! I’ll tell you what I want, what I really really want…‘ Ik kijk dochter met een grijns aan. ‘Nee, mam, niet hier! Doe het niet!’ roept ze bezorgd. Maar mama heeft heel soms maling aan wat dochterlief zegt. Zodra de Spice Girls uit de speakers gillen, begint mama heel puberaal te dansen en te zingen. Ik kijk dochterlief uitdagend aan. Zij rolt geïrriteerd met haar ogen zoals alleen pubers kunnen doen.
Zuchtend vraagt ze wat ik vanavond nou wil eten, hopend dat ik weer verander in een normale saaie moeder. Ik zing enthousiast door ‘What you think about that? Now you know how I feel.‘ Hier en daar kijken wat mensen verbaasd naar ons, terwijl zij voorzichtig enkele stappen achteruit schuifelt dans ik vrolijk achter haar aan.
‘Mam, serieus! Doe normaal.’ sist ze op een dwingend toontje. Gelukkig voor haar komt er een reclameboodschap tussen de muziek door en wij staren weer samen naar het koelvak. ‘Wat wil je nou eten?’ vraag ik haar. Zij wil pizza en ik vraag me af waarom we dan al vijf minuten naar het koelvak staren. We sloffen naar de andere afdeling en ik herinner me het gesprek van een paar dagen geleden over het alleenstaand moederschap. ‘I just cant imagine how you would be handling everthing on your own.’ Gewoon, zoals Nike zegt ‘Just do it!’
De grootste uitdaging op dit moment is dat het eten, met twee pubers in de groei, bijna niet aan te slepen is. Van ‘smorgens vroeg tot soms diep in de nacht hoor ik vooral dat ze honger hebben. Dochterlief doorzoekt standaard vijf keer per dag alle kasten alsof er op magische wijze ineens iets nieuws bij is gekomen.
Met onze onze armen vol eten lopen we terug naar de auto. Tegen de tijd dat het acht uur ’s avonds is, zal alles alweer op zijn en sta ik de volgende dag gewoon weer, met of zonder dochter, voor het koelvak te staren wat we die dag weer moeten eten.
