[:nl]’Bugger off met je vrouwendag.’ is mijn reactie als iemand mij feliciteert met deze onzinnige, debiele dag. Al het gejuich op Social Media irriteert mij al de hele ochtend. Wat valt er in Godesnaam te juichen? Ik heb het opgezocht. Vrouwendag wordt sinds 1912 in Nederland gevierd maar wat zijn we er mee opgeschoten? Goed, we hebben actief kiesrecht gekregen in 1919 maar nog bestaat er een partij die het verbiedt vrouwen te stemmen. Iets met het geloof of zo. Want dan kan gewoon in Nederland.
Ik heb vaker een discussie gehad met mannen over het feminisme. Zij zijn vóór het feminisme, voelen zich helemaal geëmancipeerd maar als ik dan vraag wat het feminisme mij dan daadwerkelijk gebracht heeft, vallen ze stil. Precies, my point exactly. Om maar eens simpel te beginnen, mannen hebben elke week papadag, vrouwen hebben 1x per jaar vrouwendag, waarop we overigens gewoon doorwerken. Daar begint de ongelijkheid al. Als ik het nieuws aanzet, zie ik de ene discussie na de andere over het glazen plafond. Er moeten meer vrouwen aan de top, iets wat verplicht moet worden gesteld door de regering. En zo is er weer iets wat we moeten.
Het feminisme heeft meer ‘moeten’ gebracht dan ‘mogen’. We moeten onze kinderen op tijd baren want anders zorgen we voor de vergrijzing. Tegelijkertijd moeten we een goeie opleiding afronden, carrière maken, kinderen opvoeden, om nog maar niet te spreken over de creche- of thuisblijfmoeders, de borstvoeding- of flesmoeders, we moeten vrijwillige activiteiten op school en sportclubjes doen en het glazen plafond doorbreken als een echte powervrouw. Er ligt veel op ons bordje. Als we dan in een moment van zwakte niet meer kunnen, wordt er gelijk met het vingertje gewapperd dat dit het bewijs is, dat vrouwen het zwakkere geslacht is en krijg je het advies om maar een rijke man te zoeken want dan zijn al je problemen opgelost. Aldus het advies van verschillende artsen.
Maar laten we eens omdenken. Wat heeft het feminisme mannen gebracht? De papa-dag werd in het leven geroepen en mannen konden zo een dag minder gaan werken. Omdat de moeder ook moet werken, verdient zij haar eigen salaris dus hij houdt meer geld over voor zichzelf. Na echtscheiding is alimentatie betalen niet echt een belangrijk punt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld ons buurland Belgie waar een niet-betalende vader direct van zijn bed wordt gelicht en in de bak wordt gegooid tot hij besluit te gaan betalen. Nederland aait de man over de bol en zegt: ‘ach, ik zie dat je een nieuwe boot hebt, een nieuwe vriendin, nee joh, laat die alimentatie maar zitten he? Komt helemaal goed!’ Vijftig procent van de gescheiden vaders betaalt géén alimentatie. Maar daar hoor je doorgaans niemand over in Den Haag want wij ploetermoeders hebben geen tijd om dat aan de kaak te stellen.
Hadden wij vrouwen tot nu toe nog het alleenrecht op zwangerschapsverlof van zestien weken, na een dracht van negen maanden waarin we gewoon full-time doorwerken en niet mogen zeuren over pijntjes of dingetjes want het is maar een zwangerschap en geen ziekte, besluit onze geweldige regering bestaande uit, jaja vooral mannen, dat ook mannen recht hebben op zes weken zwangerschapsverlof. Waarom? Zie ik bij hun uitgescheurde lichaamsdelen? Lekkende borsten? Een lichaam wat moet herstellen van een hormonale storm? Tot overmaat van ramp lees ik vandaag ook nog eens in het nieuws hoe belangrijk onze regering het aanpakken van huiselijk geweld vindt. ‘De verantwoordelijkheid is nu versnipperd over vijf departementen.’ En dan was er nog sprake dat bij het uitbreken van een oorlog ook vrouwen dienstplicht hebben. Nog meer moeten.
Feminisme? My ass! Wij vrouwen hebben er alleen maar taken bij gekregen en mannen hebben het nóg makkelijker gekregen. Meer vrijheid, minder verantwoordelijkheden, meer salaris want anno 2018 zijn salarissen van mannen en vrouwen nog steeds niet gelijk getrokken. Pas als er echt gelijke rechten en plichten zijn, zul je mij Vrouwendag zien vieren. Tot die tijd vind ik het een bunch of bullshit en ga ik door als ploetermoeder, niet als powervrouw. Als snel valt op Social Media de vraag wanneer het eigenlijk Mannendag is, want stel je voor dat ze iets mislopen. Ik zucht, ik ploeter en ik ga gewoon door met mijn werk. Geweldig zo’n Vrouwendag![:]
