Ik heb veel fans die altijd hele leuke positieve reacties achterlaten over mijn dagelijkse avonturen. Maar ik heb 1 speciale fan. Ik heb deze fan leren kennen in een periode waarin mijn leven op z’n kop stond. Manlief liep de deur uit, zijn bedrijf ging failliet, liet ons achter met enorme schulden en werden we door deze alleraardigste fan op straat gezet. Hij vond het niet nodig dat wij in het huis mochten blijven wonen. Oke fair is fair, zonder alimentatie is het ook lastig om de hypotheek te betalen. Ik heb dan ook alle andere betaalbare schulden van ex netjes afgelost. Maar om nu keihard een moeder met een kind van 1 en 4 de straat op te gooien, daar staat Nederland toch niet om bekend dacht ik.
Aardig als ik ben, heb ik deze meneer altijd met respect behandeld ondanks het feit dat het leek alsof ik in Den Haag de weg zocht, het was altijd en overal eenrichtingsverkeer tijdens onze besprekingen. Ik kon het doen met uitspraken als: ‘Maar mevrouw, Bill Gates is ook met niets begonnen, dus waarom zou u niet binnen 3 jaar multi-ziljonair kunnen zijn?’ U heeft gelijk, dat zou kunnen. Net zoals dat de Paus ook Moslim zou kunnen worden.
Mijn fan en ik, we konden het niet eens worden. Hij wilde alles en ik had niets dus we gingen een ieder onze eigen weg. Behalve dat ik hem dagelijks tegenkwam met zijn hondje, waarbij ik twijfelde of ik nu wel of niet door die giga plas zou rijden, was het contact minimaal.
Toch blijkt maar weer dat sommige fans, stalkachtige vormen krijgen. Anderhalve week na de legendarische dag de trotse bezitter te zijn geworden van mijn I-go valt er een brief op de mat. ‘spoed’ staat erop.
Geachte mevrouw van Yperen,
Ik hoefde niet eens verder te lezen. Ik wist gelijk al dat deze Fan mijn auto geweldig vindt. Zo geweldig dat hij denkt dat ik ineens 60.000 euro voor hem klaar heb liggen. Het mag duidelijk zijn dat ik dat niet heb. Nog niet eens 60 euro! Aangezien mijn fan blijkbaar een fanatiek lezer is van mijn blogs wil ik hem hierbij hartelijk bedanken voor al die trouwe jaren van volgen en pas na vijf jaar toehappen op het moment dat hij eindelijk wat denkt te kunnen halen.
Beste meneer de Gruijter van de Rabobank Lansingerland.
Hierbij zou ik u als tip willen mee geven wanneer u een brief schrijft, in ieder geval al te beginnen met de naam juist te schrijven. Zo moeilijk zou dat toch niet moeten zijn voor een slimme bankbediende als u. Daarnaast had het minder opgevallen als u jaarlijks een vorderingsbrief zou sturen. Nu lijkt het er op alsof u vijf jaar lang dagelijks op mijn bezigheden heeft zitten letten in plaats van serieus werk te verzetten voor alle hardwerkende Rabobank clienten. Aan de andere kant, daar staat de Rabobank dan ook wel om bekend; de Pretbank die alles sponsort maar niemand daadwerkelijk helpt!
Blijft u vooral stug doorlezen. Met echte trouwe fans ga ik graag op de foto maar handtekeningen deel ik niet meer uit!
