[:nl]‘Mam, z’n nieuwe vriendin is jaloers op je.‘ Dochterlief heeft sinds kort weer contact met haar vader. Acht jaar lang is hij van de aardbodem verdwenen. Geen verjaardagskaartjes of -cadeautjes, geen weekend- of vakantieregelingen, geen interesse en totaal uitgecheckt. Het heeft mijn kinderen getekend met emotionele littekens die onnodig waren geweest. Zoals moeders vaak gelijk hebben of krijgen, kreeg ik ook nu weer gelijk. Dochterlief is bijna volwassen, het zwaarste werk als ouder zit er op en op verrassende wijze duikt hij ineens op, precies zoals hij 14 jaar geleden plechtig beloofde, toen hij zijn koffer pakte en ‘op vakantie ging’, om daarna nooit meer terug te kijken. ‘Hoe weet je dat toch altijd allemaal?‘ vraagt dochterlief zich af. ‘Ervaring!’ roep ik lachend.
Dochterlief wilde antwoorden, ze wilde de man die haar vader had moeten zijn in de ogen kijken en snappen waarom hij nooit naar hun heeft omgekeken. Samen hebben we destijds de zoektocht ingezet en uiteindelijk gevonden. De eerste ontmoeting veroorzaakte een emotionele tsunami. Ook al had ik haar van te voren al voorbereid op wat ze zou kunnen verwachten, was het toch een alles vernietigende tsunami, toen dat, wat ik voorspeld had uit kwam. Het werd een trash-your-mommy-middag. Ik was opnieuw teleurgesteld in hem, ik had gehoopt dat ie met de jaren inzicht had gekregen, veranderd was en open stond voor een relatie met zijn kinderen. Helaas was zijn haat tegen mij groter dan zijn liefde voor zijn kinderen. Bijzonder vond ik het, dat je na zoveel jaar nog zoveel haat kan hebben voor iemand.
Toch kwam er nog een tweede ontmoeting. Dochterlief wist nu wat ze kon verwachten en toen ze me later belde en vertelde hoe het was gegaan, moesten we eigenlijk allebei ontzettend lachen. Ik ben veertien jaar gescheiden, zijn huidige vriendin heb ik nooit ontmoet, hem heb ik al ruim acht jaar niet meer gezien en toch zitten ze allebei vol haat en jaloezie naar mij toe.
Later die avond appt een vriend en zegt nadat ik mijn verhaal heb gedaan: ‘Maar jij haat hem toch ook?’
‘Ik kan oprecht zeggen dat ik niemand haat.’ Ik vind het gedrag van bepaalde personen niet echt fijn, maar haten? Nee. Het kost alleen maar energie. Waarom zou ik me bezig houden met iemand die niets voor me betekent? Ook mijn ex en zijn vriendin haat ik niet. Ik hoop dat ze gelukkig zijn samen. Ik hoop dat hij op een dag wakker wordt en beseft dat ie moe is geworden van het haten en het gewoon laat gaan. Zoals Van Dik Hout ooit zong: ‘laat het gaan, laat het vallen, laat het los…’ Maar stiekem grinniken dochter en ik wel over het feit dat ik blijkbaar in haar ogen nog steeds een bedreiging ben. Er ligt een dunne lijn tussen haat en liefde, genialiteit en gek.
Ondertussen is de modderstroom, die de Tsunami met zich meebracht verdwenen, het zonnetje is weer gaan schijnen en het normale leven gaat gewoon weer verder. Dochterlief heeft me nog steeds onder speeddial en belt me regelmatig op rare tijden om haar verhaal te vertellen. En ik? Ik kijk op een stille zondagochtend oude videofilmpjes van vroeger en glimlach, trampoline springen in de woonkamer, dansen op de tafel en keihard meezingen op K3. Ik was geen doorsnee-moeder maar had ook geen doorsnee-kinderen. Met z’n drieën hebben we geen doorsnee-leven. Maar moeder ben ik voor altijd, niet part-time wanneer het je uitkomt. Het was soms zwaar maar als ik terugkijk was het elke slapeloze nacht waard.[:]
