[:nl]’Happy birdday to youuuu’ kom ik, luid zingend met een brandend kaarsje in z’n boterham gepropt, naar boven gelopen. Z’n slaperige hoofd komt achter zijn fort onder een rommelige deken vandaan. ‘Gefeliciteeeeeerd!!’ Hij mompelt wat, blaast z’n kaarsje uit en doet hopelijk een wens voor een beter jaar. Want wat een jaar heeft hij achter de rug. Ik sleepte hem naar ontelbare dokters, liet hem ontelbare vragen beantwoorden op symptomen die Google als antwoord gaf maar uiteindelijk was hij gewoon heel vaak, heel erg ziek. Zo ziek dat hij niet eens zijn bed meer uit kon komen en alleen maar kon slapen. Tot ik uiteindelijk het antwoord vond. Twee antwoorden eigenlijk. Addisson-Biermer en Asperger. Voor het eerste geldt, een leven lang injecteren en hopen dat het zenuwstelsel uiteindelijk na zo’n twee jaar hersteld is. Het andere is levenslang maar met wat meer kennis en kunde komen we ook daar een heel eind mee.
Ik mocht eigenlijk geen slingers ophangen maar ik doe het lekker toch. Gewoon om het wat feestelijker te maken. ‘Gefeliciteeeerd!!’ roep ik nog een keer als hij naar beneden komt gesjokt.
‘Hoe voelt dat nou? om 16 te zijn?‘
‘Gewoon.’ hij haalt zijn schouders op, ‘Hetzelfde als 15.’
Hij steekt al een kop boven me uit. Ze zijn me allebei voorbij gegroeid en ik kan bijna niet geloven dat mijn kleine babytje al 16 is. Zestien! Zestien jaar geleden zat ik met een klein hompje voor het toilet omdat ie ineens om de hoek kwam kijken. Eigenlijk wil ik hem een knuffel geven, maar hij trekt al een gezicht van ‘doe maar niet, mam’. Mijn telefoon rinkelt. Het is zijn nieuwe school waar hij morgen zijn eerste dag heeft. Over dat ie wordt opgevangen en door de dag heen wordt geholpen. Over dat het allemaal goed komt ook al gelooft hij daar zelf niet zo in.
Het verschil tussen 15 en 16 lijkt misschien niet zo groot maar als ik terug denk aan het afgelopen jaar, is tussen 15 en 16 een wereld van verschil. Mijn kind heeft weer kleur op zijn wangen en kan zijn bed weer uitkomen doordat hij twee keer per week die pijnlijke rot injecties krijgt en ik elke dag een complete sortering aan pillen naast zijn boterham leg. Hij kan weer met vrienden op stap en plezier hebben. Soms hoor ik hem weer schateren van het lachen en glimlach om het geluid wat ik gemist heb. Vanaf morgen komt hij op een plek terecht met mensen die hem begrijpen en snappen.Hij hoeft niet meer op zijn tenen te lopen en het gevoel te hebben dat ie verzuipt.
Afgelopen jaar was een hell of a year en met het uitblazen van het kaarsje hoop ik en wens ik voor jou, mijn lieve kind, dat het komende jaar heel veel plezier gaat brengen, veel gamen, veel lachen, veel afspreken met je allerbeste vrienden die je accepteren zoals je bent. Vooruit kijken naar een betere toekomst en dan weet je ineens wat het verschil is tussen 15 en 16.[:]
